Alle inzendingen van Kees Visser

het onhoorbare komt langszij en deint mee op de bewegingen van het zwijgzame die leiden naar een gastvrije hof met grijpgraag hout en grijnzende monden waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde maakt entree en stoeit met maanlicht dat uitbundig danst terwijl het nachtdier speelt met oude botten die uiteindelijk een woord vormen…

ongetwijfeld heeft iemand zijn vrouw geneukt of vermoord er zijn weer deuken getrapt in duizenden pakjes boter de prijs van koffie is verhoogd het waterpeil van de Rijn stijgt naar een nieuw record voor morgen geldt hooikoortsalarm en hoog boven mijn tuin krijgen maan en sterren na twee flessen Sauvignon de slappe lach mais non…

ongetwijfeld heeft iemand zijn vrouw geneukt of vermoord er zijn weer deuken getrapt in duizenden pakjes boter de prijs van kofiie is verhoogd het waterpijl van de Rijn stijgt naar een nieuw record voor morgen geldt hooikoortsalarm en hoog boven mijn tuin krijgen maan en sterren na twee flessen Sauvignon de slappe lach mais non…

bijvoorbeeld de uren die nog flaneren in de kamers van het vertrouwde huis waar ik mij de woorden en de passen herinner toen wij op elke geheiligde zondagmiddag dansten op Blakeys " blues march" de zomeravond aan het strand waar in aarzelend licht de verlegen zinnen van het te vroege afscheid verdwijnen in een ruimende zee en de nacht…

wanneer licht geluidloos over een bloedrode einder klimt is de nacht verslagen en het hoofd ligt eenzaam in een lijkbleek bed ogen houden het duister vast koesteren nog de zoete draaikolk van de droom maar het hoofd herkent het lichaam dat zich strekt en haar nacht tuimelt in de afgrond van de tijd en de mond hervindt de woorden…

de wereld versteent stoelen worden ornamenten de dag morsdood en hortensia geronnen bloed maar iets is dat nog beweegt langzaam trekt het een groezelig nachthemd aan wanneer ik muisstil en starogend boven een leeg glas tot godzijdank de ijskast slaat aan…

het einde kondigde zich aan toen het voorjaar werd bomen nog zonder blad niet wetend van de onontkoombare cyclus die inzet bij elk begin het eindigde toen de streng werd geknipt en het kind de tepel zocht toen een deur sloot het gedwongen vergeten aanving uren bemoeizuchtig werden en terug wilden naar momenten toen het einde nog niet…

goed kijken lalde hij en zijn stem zwalkte langs een denkbeeldige notenbalk blijf kijken en je zal zien hoe het verandert wat dan wilde ik vragen maar ik zag het en dacht verrek wat wordt ie wit…

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste…

ogen wankelen richting ingang waar hij luidruchtig binnenlalt hand op het hart staat daar de bard het leed zal onverdraaglijk zijn haar haren hemelblauw zegt hij de wimpers fris en groen, wenkbrauwen geepileerd en oksels onverveerd geschoren heel de kroeg spitst nu de oren maar ik ben bang, zijn adem stokt dat zij wanneer het even waait…

vogels en vlokken vliegen tot eindelijk de laatste slok wanneer de deur geopend wordt teruggedeinsd en ik zie hoe condens keer dan en schiet in warm textiel in de tuin min tien wie niet weg is bevriest, helaas nog niet gegeten vogels duiken gretig dan vlug sla rug en met handen vol honger liquideer ik het uur wanneer haar leeuwinnelijf…

je legt rookgordijnen smijt met jeukpoeder je woorden zijn schaduwen van de pointe zinloze kringen in een vijver zij komen, zeg je, uit vergeten bronnen en verdrinken de ratten die 's nachts knagen aan de spanten van je angstige ziel maar uit elke fles drink je de geest en dooft dan het eerste licht dat achtelos sijpelt langs de drankkegel…

op de ademhaling van de stad wandelt zij voorbij een deinend huis een kat waagt de sprong verdwijnt in een verdronken bladerdek zij gaat langs een pad dat haar leidt naar de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs…

wanneer het blad verkleurt een einde maakt aan uren onwetend wanneer de winter komt het slissend likken van golven tot stilte maant wanneer een sneeuwjacht het vuur dooft en de laatste schaduw van een lange zomer verdwijnt in een stilgevallen zee verwarmen wij elkaar tot de levenloze souvenirs te gronde gaan en jij weer bloemen spreekt…

hoe zij dromerig danst op het golvend lied van een windbazuin die haar lichaam streelt tot een moszachte tuin hoe een storm haar bekken beukt tot zij het schip met gescheurde zeilen en woordflarden loodst naar een kust waar zij met verwarde krullen rust je bloedt, zegt zij, de maan strooit scherven, kom hier, ik ben je vampier en uit…

laat mij proberen van een voorjaar te schrijven dat langzaam ontwaakt en je wijst mij de kleuren die de ochtend brengt de geuren mengt van herboren tijd laat mij proberen van een zomer te schrijven die ons leidt ver voorbij de bemodderde paden van het gevlei waar verdwaalde nomaden van de nacht verblijven laat mij proberen van een herfst…

toen het licht veranderde en tijd bijna onzichtbaar schreeuwde het verweesde dier zijn weeklacht naar het onbekende golven omarmden hoopvol nog zichzelf ebden weg en verdwenen in een zee van verlatenheid waar de angst stierf en vanuit een onmeetbare leegte naderde de monotone galm van vergeten…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagsd wat zij nog weet van de nacht is haar hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van clair-obscur wat zij nog…

tijdelijk vond zij onderdak waar stoel en bank en een gordijn van een lamp nam zij geen notie maar duisternis dus toen de zon verdween moest zij gaan en spreidde instinctief haar vleugels toonde het motief en gaf zich over aan een drift die de nacht voor haar in petto had…

voor hij het pad neemt in een stad zonder horizonnen daalt de avond in straten die stilte weigeren gieren draaien hun schaduwloze cirkels en wolken volgen de windpaden voorbij een verdwijnende zon en de tong zoekt verkoeling in een koortsig ademende mond bleke lijven klauteren uit onderaardse gangen zoeken de schaduw van torenhoog beton…

ik doe dit op gezag van Notre Dame de Paris beweert zij en ontbloot haar beide borsten tepelhof wordt hostieschotel wijn verandert zij in water ik zwem naar haar toe zij vangt mij in het eenmazig net en ik wentel mij in de gewijde maalstroom van haar maanloze meer en wanneer wij aanspoelen in de kleine kamer van het Bel-Air bidt…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

verlatenheid ontsiert het plein, de wind buiten adem en het terras mist de taal van verliefden waarin de ochtend altijd wordt ontkend. de stad sluimert nachtvogels ontvluchten een gapende leegte de overbodigen van de dag mijden de tijd. voetstappen worden niet herkend de nacht heeft de zinnen gewist en voor het venster staan verdorde bloemen…

regen voedt de akkers waar restanten van wat ooit zocht naar herkenning toen de messen van het woord nog niet waren geslepen en elke stap verzonk in drassige grond die de zinnen en de zin van wanhoop en hoop gulzig absorbeerde terwiijl de zwarte vogel de dromen voerde naar niet gekende verten…

wanneer blad het oude uur filtert dalen gedachten langzaam af in droomgangen waar tijd niet bestaat en elk perspectief golft op de zachte thermiek van wisselende symbolen de zon mediteert op verdwijning en de stad luistert naar echo's van afkalvende dag en het oog vindt sluimerend het zenit op een windstille plaats losjes neemt…

laat hunkering blijven en de zon keren opdat de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt…

de zon draait haar ellips in een transpirerende ruimte en het veld golft in vermoeide cadans vee herkauwt schaamteloos de dag voorbij een horizon verjaagt een anonieme hond het geluidloos uur en schaduwen strekken zich lui van boom naar boom waar vogels schuilen die zien hoe de avond het vuur vergeet dan sluit ik de vensters ga…

op het klamme strand van haar huid waar de lagune zich opent huist het weekdier in wier dat deint op de hijgende ademhaling van een zee die het akkerland verkleint spiegels waarin wij herkennen spatten uiteen en in scherven dalen wij langs atonale toonladders, happen naar licht dat zich nestelt in haar vergezicht jij, stamelt zij met…

wanneer oren voorbijgaan aan woorden en slechts luisteren naar het naakte geluid van de nacht wanneer woorden de betekenis mijden en zich laven aan een nietszeggende bron wanneer emoties verdwalen in de labyrinten van de ziel en verworden tot geladen revolvers dan is het radeloos gelaat niet meer in staat de dreiging te verwoorden…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagd wat zij nog weet van de nacht is een hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van sneeuw en clair-obscur wat…