Netgedichten

netgedicht (nr. 76.130):

hoe zij haar dichter leest

je legt rookgordijnen
smijt met jeukpoeder

je woorden zijn schaduwen van de pointe
zinloze kringen in een vijver

zij komen, zeg je, uit vergeten bronnen
en verdrinken de ratten
die 's nachts knagen aan de spanten
van je angstige ziel

maar uit elke fles drink je de geest en
dooft dan het eerste licht dat achtelos sijpelt
langs de drankkegel van een nieuwe dag

tot je uiteindelijk dwaalt
rond een wankel zelfportret