Netgedichten

netgedicht (nr. 40.371):

dood

laat hunkering blijven
en de zon keren opdat
de gletsjer smelt en warm bloed
de koude verjaagt uit een kerker
waar het monotone ritme
van een omfloerste trom
de tijd wil overstemmen

laat de klokken zwijgen
zet wekkers stil
want je wilt ze niet horen, niets mag
herinneren aan het moment
dat de toekomst verdwijnt
en het licht plaatsmaakt
voor een vreemd vermoeden

dan droom je de dolk
en met een woeste beweging
haal je uit naar de keel
van een gekende schaduw

maar je mist