Alle inzendingen van Kees

wanneer het blad verkleurt een einde maakt aan uren onwetend wanneer de winter komt het slissend likken van golven tot stilte maant wanneer een sneeuwjacht het vuur dooft en de laatste schaduw van een lange zomer verdwijnt in een stilgevallen zee verwarmen wij elkaar tot de levenloze souvenirs te gronde gaan en jij weer bloemen spreekt…

hoe zij dromerig danst op het golvend lied van een windbazuin die haar lichaam streelt tot een moszachte tuin hoe een storm haar bekken beukt tot zij het schip met gescheurde zeilen en woordflarden loodst naar een kust waar zij met verwarde krullen rust je bloedt, zegt zij, de maan strooit scherven, kom hier, ik ben je vampier en uit…

laat mij proberen van een voorjaar te schrijven dat langzaam ontwaakt en je wijst mij de kleuren die de ochtend brengt de geuren mengt van herboren tijd laat mij proberen van een zomer te schrijven die ons leidt ver voorbij de bemodderde paden van het gevlei waar verdwaalde nomaden van de nacht verblijven laat mij proberen van een herfst…

toen het licht veranderde en tijd bijna onzichtbaar schreeuwde het verweesde dier zijn weeklacht naar het onbekende golven omarmden hoopvol nog zichzelf ebden weg en verdwenen in een zee van verlatenheid waar de angst stierf en vanuit een onmeetbare leegte naderde de monotone galm van vergeten…

wat zij nog weet van het begin is de huivering van licht die een zachte wiekslag brengt waarmee de nacht wordt verjaagsd wat zij nog weet van de nacht is haar hunkering naar kleur die de dreiging van stilte draaglijk maakt wat zij nog weet van kleur is de verandering van seizoenen en nuances in het spel van clair-obscur wat zij nog…

tijdelijk vond zij onderdak waar stoel en bank en een gordijn van een lamp nam zij geen notie maar duisternis dus toen de zon verdween moest zij gaan en spreidde instinctief haar vleugels toonde het motief en gaf zich over aan een drift die de nacht voor haar in petto had…

voor hij het pad neemt in een stad zonder horizonnen daalt de avond in straten die stilte weigeren gieren draaien hun schaduwloze cirkels en wolken volgen de windpaden voorbij een verdwijnende zon en de tong zoekt verkoeling in een koortsig ademende mond bleke lijven klauteren uit onderaardse gangen zoeken de schaduw van torenhoog beton…

ik doe dit op gezag van Notre Dame de Paris beweert zij en ontbloot haar beide borsten tepelhof wordt hostieschotel wijn verandert zij in water ik zwem naar haar toe zij vangt mij in het eenmazig net en ik wentel mij in de gewijde maalstroom van haar maanloze meer en wanneer wij aanspoelen in de kleine kamer van het Bel-Air bidt…

vertel van het uur dat zich traag verplaatst in het lome licht dat schuilt achter verstild bladerdek waar een vogel zweeft op de thermiek van verlangen zoekend naar zon die het voorjaar brengt vertel van de wind die verhalen leest van huiverend woud en vertel van het blad dat een bries imiteert op de zachte deining van een slaapdronken…

verlatenheid ontsiert het plein, de wind buiten adem en het terras mist de taal van verliefden waarin de ochtend altijd wordt ontkend. de stad sluimert nachtvogels ontvluchten een gapende leegte de overbodigen van de dag mijden de tijd. voetstappen worden niet herkend de nacht heeft de zinnen gewist en voor het venster staan verdorde bloemen…

In het bos vonden wij een hazenleger de moeder bleef dichtbij en bang de jongen met de neus in elkaars wang we raakten ze niet aan, zo bleven ze integer Er was nog flink nachtvorst, zouden ze overleven we dachten haast van wel en gingen ons weegs het bos was dor en had nog iets leegs zou het ze al voldoende voedsel geven? Zo filosofeerden…

regen voedt de akkers waar restanten van wat ooit zocht naar herkenning toen de messen van het woord nog niet waren geslepen en elke stap verzonk in drassige grond die de zinnen en de zin van wanhoop en hoop gulzig absorbeerde terwiijl de zwarte vogel de dromen voerde naar niet gekende verten…

Avonden lang zat hij dan in gedachten verzonken. November brokkelde af in winterse buien, waarbij een straf soort duisternis zich ophoopte tot nachten van slapeloosheid en eindeloos wachten op het onontkoombare oordeel: Laf! Zijn leven vervalsend tot aan het graf zo was het, niet langer zou hij nog trachten deze kwellende kennis te ontlopen…

Soms klonk over de vallei het denkbeeld van een stem ten tijde van het avonduur als de lucht al leeg was, het onderworpen land waarin niets sprak, de weg die met de ogen volgbaar liep in alle stilte langs loofbos van het buiten en in de ruimte boven aarde - klokslag negen uit de toren van het gat dat naast zijn akkers ligt en weiden en zijn bongerd…

Ik peuter maar wat en ik mier aan gindse wilgen hangt mijn lier onbereikbaar voor de hand in 't bekende polderland. Ik peuter wat en mier verder in de woestijn is geen herder de wolf in schaapskleren gehuld huilt, doch de jager brult Brult tegen de karavaan die verder trekt naar Ispahan brult vanwege de vette kamelen en de ruiters die…

Het Licht voor de hand: wie Dit Kind bezingt, ontmoet zowaar De Heiland!…

Aangestoken door het licht in messiaanse verwachtingen neem je de vertrouwenssprong - kom je als het ware in het reine... Je geeft te kennen dat je faalt, dat het zo niet langer gaat. Wat weet een trendwatcher van het leven? Je wil nu breken met de waan. Tijden heb jij maar aan geleefd. Doel: jezelf veraangenamen. Gedaan wat verwacht werd…

Neem iets aan dat is. De kern van een gebeuren. Het feit dat jij er bent. Ondanks alle beperkingen. Ook al word je groot en krachtig, blijf kind in de ogen van je vader. Je weet niet alles, maar wel veel. Er rijpen dingen door je daden... Laat de twijfel ruimschoots toe. Jouw zekerheid - is die wel waar? Van alle kanten intrigeert die…

Dood: daar schrik je niet meer van. Opa, mamma's oma en oom Gijs. Twee katten, een hond en alle kippen. Je kent het klappen van de zeis. Vanmiddag dus bijna verveeld gekeken hoe vader haar het hok uit trok. Ze was zo stijf als een ding. Geen traan gelaten toen hij haar begroef maar later liep je langs het hok, begon in neus en…

had hij de wil om zijn leven te sturen een rondtrekkend oeuvre zou hij dan zijn beschadigd wellicht door geestdrift of wijn maar in de kracht van een keihard verduren zijn pad zou voeren langs hetere vuren dan zwiepte hij klakkend vanaf een schrijn een middelomgorde striemende lijn opdat zij niet in hun speeksel verzuren Hexerex handhaaft…

Wat, in godsnaam, heb je uitgevoerd? Heb je - ten minste - je dag geboekstaafd? Heb je alsnog geboekstaafd - de volgende dag - de niet geboekstaafde vorige onder vermelding? Ben je tekortgeschoten (in gebreke gebleven, nalatig geweest, laakbaar) op stuk van plicht, regelmaat, tucht, zelfverachting? Heb je - met niet aflatende verwerping…

Wat tot tranen toe fijngesneden, met wat jus de huig verheugt, heet...? Juist. Zonder koker wordt je nooit voorgeschoteld. Niet waar, ovaal feit? Als je 'con brio' zijn kookkunst laat afkoelen, proef je hoe HIJ heet...…

Geen antieke, oude auto die je in de prak hebt gereden. Wel een tekst in goede staat met zelfgekozen lettergrepen. Geboren, afhankelijk gemaakt, zorgde opvoeding voor warmte. Aandacht kreeg vaak een ereplaats. Gevolg: jouw povere ruggengraat groeide... Onbekommerd verliep je jeugd. Op 'geeft niks hoor' kon je terugvallen. Waarna je vrienden…

Routineus joggend door het lentegroen staat daar, confronterend, een reëel object... Waar duidt dit op, wat geeft het aan? Dat Jezus écht is opgestaan? Niermeyer's 'Geometrische Tantra' toont zijn heilzame werking: dwars door alle structuren, gedachten, moeizame totstandkomingen, feiten valt hier het Licht als een verlossing - inderdaad…

Voici, monsieur Ravel: Vanuit een gevoelige ondertoon klimt uw violist naar zijn kunnen... Strijken is een zwierige zaak. Trillers en passagewerk sieren de levenslustige. Op een kinderlijke wijze soleert hij boven een orgelpunt. Toch kan hij het maar niet laten even luidruchtig uit te halen! Pizzicato krabbelt hij terug. De piano raakt…

Zie je echt een pijporgel voor je? Verplaats je dan in een aardige djinn. En spring vanaf de speeltafel naar het dichtstbijzijnde labium. Frivool stroomt een luwe wind door mijn artistieke haren. Want inmiddels is de organist zeer nieuwsgierig aangeschoven en nodigt me spelend naar de Quint. Ik wurm me door de frontpijpen... Hoe heten…

Moet het Westen niet eens op adem komen en haar lifestyle eindelijk screenen zodat ons milieu weer menswaardiger, maar ook klimatologischer klopt? De spreeksnelheid is stressig toegenomen: vlot willen wij overkomen, snel zaken maken, de zoveelste miljonair worden alsof een Grote Manager ons afvinkt bij God. Door autobeat geregeerd dansen wij…

Ik kan schrijven waarover ik wil alleen: lang niet altijd wil ik en ook het onderwerp moet bij mij horen En zulke onderwerpen zijn moeilijk te vinden ze moeten je in de schoot vallen en dan plots denk ik: hé, dat hoort bij me Zo ben ik een nachtegaal in de herfst een krekel in de nazomer, een kind van het late seizoen: ik ben oud Met…

Bij een huis stond ik stil. Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte…

De noodzaak van een jas. Om tijdens het dichten aan te trekken. Een Alias. Mijn naam leidt namelijk af. Zet mensen aan tot associëren. Ik ruik soms kwalijke geuren... Thans wijst mijn mentor naar de nerven van de taal: dáár dient het te gebeuren! Daarbij hoor ik nog eens graag of u, lezer, het moest bezuren.…