Alle inzendingen van Ludy Bührs

kon ik toch alle regens belopen die zomaar uit de hemel kiepen dan zou ik mijn waterstand Zegen dopen terwijl de handelaars nog sliepen vlot ving ik tonnen per vol reservoir was klein begonnen en groeide per jaar mijn stand zou floreren dat is niet de vraag maar nu transporteren hoe breng ik gestaag mijn water omlaag…

Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode. Ze blokkeert de oprit heel stil op haar zij. Het lokale verkeer rijdt er snel aan voorbij. Da’s in de commune hier blijkbaar de code. Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode, Zo keurig gekleed volgens plaats’lijke mode. Maar het grauwe gezicht doet de ogen snel wijken. Men loopt om haar heen…

zilverzacht glanzend haar omlijst je lieve trekken rond diepbewogen ogen neus en mond jouw lijnen zijn gegrond in toppen en in dalen waarvan jij nog verhalen kunt door en door ervaren gekende bloei verloren bekoort nu zijden huid ruim gedrapeerd om je wezen blikken die het bewuste lezen waaruit ze zijn geboren…

volmaakt is alleen de leegte een niets zonder gebeuren toch betreurt de mens zijn werken zonder kroon volhardt hij om te slagen in eeuwig ongerede taken tot aan zijn eigen dood pas nadat hij voor het maken de kansen nam en heeft gehad wordt zijn uiterste prestatie op juiste waarde ingeschat elk leven blijft bij streven…

een ander morgen staat nu voor de deur had ik dat nooit verwacht niets kan toekomst borgen gespleten door de zorgen slaap ik alleen vannacht en ook daarna heel ver van hier waar ik voor altijd samen dacht toch blijft er nog een kier met draden en signalen haal ik aan wat is gevierd dan langs nieuwe lijnen de zijne en de mijne nu…

jouw oog was ik met warme weemoed nog uit mijn zomerende blik bezie gisteren kloek vandaag en draag verleden vragen naar morgen van argwaan ontdaan klaart de zee van zorgen zie er vaste bodem dagen en wiek erheen met kalmere slagen kan op geluchte vleugels gaan naar waar ik mijn stilte vind mijn hart en tong ontsprongen aan brekende…

aangeslagen sleep ik mij met traangelaat over straat schamper dan hoe trouw de verschutte vrouw opgaat in geweer tegen een muur eenmaal ontdaan van al dat zwart blikkert er heus wel weer wat prima facie grapte jij nog terwijl je vertrok ik poets nu vlot je stalen plaat voorgoed uit mijn gewreven zicht kets jij je haan maar…

later als mijn Hollandse kater volledig is uitgejankt wegspint in berusting hoop ik zijn echo te horen wordt zijn roep herzongen als weerklank van mijn protest heeft dat toch wat uitgehaald verliet ik niet voor niets mijn nest…

doorstond zijn rots van weeromstuit hagelstormen en orkanen hij brak op ongehoord geluid van ingehouden eigen tranen verdroten droop zijn edelsteen bergaf naar donkere oceanen verschool zich daar in het gemeen van angsten en gebonden wanen soms schittert op het watervlak een glimp van ongetemde kracht ontkent een blauwe hemel strak…

het vergeten knaagt een leegte waarin angst je adem neemt bevreesd doorzoek je volle laden haal je oude feiten op die keer op keer terug in diepe gaten vallen nog even en je huis bevreemdt ben jij voorgoed ontheemd het ergste is dat je het weet…

in zijn scherpte proeft vruchtvlees verbitterd van strijd liefde en lusten te combineren met zware verantwoordelijkheid tot in zijn vezels de perfectionist doordrongen van hetgeen hij voorschrijft en verbijt als onverteerbare pillen onder de bogen waar hij verblijft verzuurt weldaad in streven hij raakt het zoete in zich kwijt…

ik heb geen beet mijn warme web heeft jou doen wijken langjarig spinsel in je hoofd met angsten vastgezet belemmert jou de weg terug naar mij hoe ik ook open breek mijn draden reik het is aan jou om samen op te trekken het rag zo te ontstijgen drijf mij niet in je dode hoek met oude spinnenlijken…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

onderscheid dat splijt en spijt daar zijn wij aangekomen van kindsbeen is ons geleerd niet in eenheid door te dromen hard getekend treurig een dorst die nooit meer stilt wachtend op een samenkomst zoals die schijnt gewild een leven in een datatijd van feiten die verwarren warme eenvoud kwijtgeraakt gedachten die verstarren weg de levenskunstenaar…

vergeet nu even die dwingende duim en laat je touwtjes eens vieren al zoeken ze dan vanzelf een onbezonnen weg en hechten rechten krommen naar luim doorsteken lussen en knopen dansend op de momentane wind als een ongeschonden kind zo blij geniet de potsenmakerij der ongedirigeerde lijnen als die van vrijgelaten veulens vrolijk biggend…

mijn klanken zijn er nog niet mijn lied niet afgeschreven leeft in een ver dromenland het wil tot passionele tango voeren roeren diepe levenssnaren ontketenen dat stil verdriet in maten die onstuimig pijn bevrijden van verloren liefde dans dicht dimensies die verglijden haal aan banden hand op hand met rozen waar tanden kleurloos verbeten…

blauwgrijze wolken bedwelmen zijn brein ongrijpbaar versloten in eigen verdriet om een ander wat jammer ik ben het niet hoe fijn kan het wezen een ander te zijn missie verraden wat ben ik toch klein klein duimpje kom eens hier bij ons is het fijn kabouter te heten in plaats van Merlijn kris kras in de pas dan weer door elkaar…

diep in onze eigenheid gaapt een gretig gevend gat dat vraagt om ingenomenheid met wat het wezen waardig is geduld bestaan is lam genoegen mensen zijn geen dode dingen elk ik wenst zich een zonderroep waar het zelf op in mag springen…

schittert ontstaan in licht van verlangen opent een mond witte kristallen gloren daarin sprankjes hoop passen en meten een hechtere vorm gedragen in de verorberkom tot op zonnewende kaatst het licht in lach over en weer buigt een prisma verleden tijd keert witschijn om in eindigheid vlakken getuigen van slijt in gele…

ik denk een groeiend boekwerk met komma’s zonder punten zinnen voortgaand aangevuld ingekleurd en uitgediept hersenkluwens vol met broedsel van eitjes die nooit kuiken worden laat staan een gouden kip maar in de kern zo kansrijk zijn dat mijn geluk steeds groter wordt ik neem geen woord terug want dan verandert alles zo dat het wel ergens…

ineens in vrijheid geworpen schatten de matte ogen van een uitgefloten vogel het blauw als onpeilbare mist aan de kracht van vleugels ontwend weigert het dier te stijgen het kent alleen de engere ruimte van geborgenheid waar moet hij nu gaan welke wind zal hem leiden naar een nieuwe veilige stek voorlopig zit hij droevig ineen op een…

bedachtzaam trekt een kleine meid nerven uit een weegbreeblad tracht twee gescheiden strengen doordrenkt van levensnat duurzaam bij elkaar te brengen vol overtuiging in de weer hurkend in het droge gras maakt ze paren en probeert hetzelfde keer op keer beide handen dan besmeurd met rare smurrie die niet hecht draait het kind zich plots…

wat mij niet lekker zit is het al te veel aan wit waarin ik ruimschoots klapper als een beetloos kunstgebit ik slink tot weggeschoven kind dat klein maar reuze dapper toch geen fijne houding vindt op een te grote keukenstoel het onbestemd gevoel van overheersend leegte nadat een opgestoken wind mijn perken van de aarde veegde…

naast mij rust de wind fluistert hoe zij was die kust bijna raak ik aan de stilte van eenvoud en van groei maar veer terug in kilte van evolutiesommen denk ik hoor de bommen vallen en het geloei waar niemand meer naar luistert de eerste maandag van de maand ik had me even teruggewaand in een vroeger element van nu verloren…

de slaap kan ik vaak wel vermoorden zo onhanteerbaar als een kip bij de slachter zonder kop vliegt ze op ploft blind op mijn zojuist bladvrijgemaakte schedeldak en gaat daar dan flink irriteren dat eigenwijze kreng strooit mijn hoofd vol late veren ontneemt mij de rust die het dus voor zichzelf niet zozeer ambieerde scharrel…

liep als jij van mijn dorp naar de stad waar ik voor vreemden ging sloven omdat ik honger had en dorst voelde mijn lippen bijtend kloven ik ken je al zo lang lief kind heb jou heel stil gedroomd vroeger toen ik dertien was bij sfeermuziek die treurig toonde in een deuropening gekluisterd kon ik in klank impressies horen leefde ik in jouw…

wij speelden heel spontaan in kleine vrije kring een vriendelijk gevaarlijk spel van vrolijkheid met lege glazen en kusjes op de mond maar later hebben jij en ik de kring de kring gelaten ieder ander speels gemeen buiten ons samenspel gezet speelden wij alleen zachtjes stelend van elkaar in lachend glasbezit…

stoppen met gespeelde kansen wil ik hopen dat het goed komt wat is dat goed voor jou voor mij kunnen wij elkaar vertrouwen leg jij je kaarten open laat ik je ook de mijne zien doen we niet aan zwartepieten steken overtroeven bieden we elkaar de tien en geven vrede handen…

metsel ik met gedachtenspecie de grillige stenen van de taal tot een wankel zinnenbouwwerk zwak getuigt het mijn verhaal kon ik regels laten zingen met waarachtig toverklanken zodat er sterke ranken groeien en bloeien tot in ver verschiet met een verlichtend levenslied deze gewillige betermaker ontbreekt node de magie die getijen…

veel tonen gaan in luister en huiver zwaar vervormd aan ons voorbij ze klinken vals te vlak onzuiver razend slagwerk koperbrij maar elk lief lied nu voort gedragen naar een verre, verre morgen zal daar de samenklank gaan schragen in ‘t slotakkoord van onze zorgen…