Alle inzendingen van Metha

Maagdelijk het papier flirtueel de zinnen het zij, het hij, het het langs gelijke wegen snoeit men waan zinnig de dichter wederom dichter weer baar jij schrijfvaardig vers tandige strofes gedoopt in frisse inkt pen jouw kroon op het blad niet voor de sprekende mond zwijgt het onbedorven gedicht scherp zinnig weer gedicht…

Aarzelend accepteert zij het geschenk draait het om en om blaast zachte wolkjes langs een prachtige lila strik een glimlach verheldert haar getekend gezicht dansend gaan gekrulde lintjes over haar blauw geaderde handen nogmaals kijkt zij hem aan en vraagt heel zacht of het wel echt voor haar bestemd is terwijl zij bijna de verpakking…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat ene waan zinnige woord vond een hel schreef langs witte lijnen zachte wolken in venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakte ze weg…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat laatste alles zeggende woord vond een hel schreef langs witte lijnen wolken in het venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakt ze weg…

dag sprak de nacht terwijl zij haar schaduw toedekte en verdween in diep duister onder het vier seizoenen dekbed even was glanzende zijde haar zijde niet meer het arme schaap, ooit wollig en gewillig gaf hem kaal geschoren van katoen nog dieper kroop zij vergat even dat na elke verdwenen nacht een nieuwe dageraad ontwaakt…

tie van de schrijver in dezes goed overgekomen geplaatst wordt in die vorm dan is de inten- een puntzak is wanneer het dan ook nog mits het gedicht maar in de vorm van hoeft metrum noch rijm te hebben zaken die de mensen raken het het cynisch verwoorden van 'n spitse ondertoon zoals het een gedicht is met het kan ook zijn dat een puntzak…

Zachte woorden dansen hun eigen taal walsen morgen naar vandaag waar klanken pure harmonie ontwaren wijkt de duistere nacht in fluisternis verzwegen ooit vochtige lippen sluimergedachten in kille stilte ontwaakt kozen zij elke nieuwe dag onbevangen lief, zo lief…

Haar benen snellen voort op het duinpad naar de zee opgewaaid zand dempt haar woeste passen de ogen gesloten voor de schoonheid van een nieuwe lente strikt zij haar zinnen in een knoop ontworteld en verbijsterd vertrapt zij schelpen nietsontziend verbrijzeld zij het heden en swijlens nieuwe scheuren worden geboren lijmt ze het verleden…

De ijzige kilte in haar zwijgt in alle talen bevroren woorden zoeken geen plek zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken ooit die ene morgen of was het gisteren toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en sijpelde woede door gedichte aderen die laatste steen heeft geen specie meer nodig…

Langs het pad van kiezelstenen groeien hyacinthen paars van kleur in kleine groepjes naast elkander verspreiden zij hun eigen geur ze kijken luchtig naar het licht soms verschillend van nuance diep geworteld in donkere grond laten zij lentedagen dansen omhelzen elke nieuwe morgen sprankelende druppels ochtenddauw buigen zacht naar zonnestralen…

Haar gezicht regent huilt verdriet door de dagen zoekt troost in de nacht…

Ja, zei jij het zij zo maar blijf, blijf ik draaide me om en zag je denken wat een lekker wijf…

Als jij de laatste trein wilt halen en al struikelend de trap op rent blaas ik de rook langs die ene pafpaal op perron drie nee, doven hoeft niet meer het gaat vanzelf wel uit…

Wanneer ik mij omdraai en wegloop wandelt er dan een grijns over jouw gezicht of draai je gewoon het licht uit zodat alleen het duister jouw grimas kan zien zoek jij dan op de tast de afstandsbediening en zap je even langs die jaren waarvan de scherpte, de kleuren en het geluid niet afgesteld hoefden te worden omdat het klopte…

het raakt ! gescoord ! klinkt uit elke windstreek samengebald tot een juichend geheel rolt de roep over oneffen en gebroken keien jij struikelt en ik ? ik kijk niet eens om wil de klanken inhalen eer zij de hoek om dansen naar het noorden daar waar geluid nog ruimte kent en woorden nog stilte vinden, vind ik onvoorwaardelijk…

Ineengedoken aan het strand haar handen om beide knieën zakt zij weg in niemandsland eenzaam, maar met z’n drieën die stemmen moeten zwijgen door brekende golven overstemd zullen herinneringen zich rijgen stroomt het verleden ongeremd haar handen pijnlijk gevouwen fluistert zij zwak om vergeten bidt om een luisterend oor wanhopig, haast…

Walsend door de golven langs het lichaam van de nacht omgeven door woeste zinnen klinken letters zinderend zacht namen ooit geschreven in wild opwaaiend zand stampen weten in vergeten langs een uitgestoken hand galopperend door de stroming begroet het licht een nieuwe dag diep verscholen in een duinpan hoor ik nog immer jouw lach zandkorrels…

Vergeefs zoekt de dag voetsporen van gisteren maar zij vindt morgen…

Tranen verzuipen in gesproken woorden verstoppen zich achter verdronken zinnen laat nacht geen dag meer worden laat mij slapen in verloren lente…

Lachend loopt zij door de golven schatert zwarte schaduwen weg haalt haar ik onder zand bedolven voor de laatste leugen weg voorzichtig pakt zij waarheid op broos en breekbaar neemt ze het mee vult haar handen weer met toekomst proeft aan die andere levenszee achter haar gelopen passen ligt het gisteren van de pijn nimmer ziet zij om naar…

Snijden gedachten wonden in het zijn van geleefd verleden en is het pad van de toekomst soms slingerend en onbegaanbaar struikelt wantrouwen niet meer over vertrouwen in het nu, dan zal morgen tijd geven in dagen die lengen, de zon zal roepen en ik zal wachten boven aan het duin waar zicht geen vergezicht meer is en de…

Sprankelend lacht het heldere water rimpels het is een nieuwe dag na de geboorte van gisteren de roetaard drukt haar snavel in het riet en verpakt lente in zachte streken, bekt de stengels af en verstopt ze met zicht op vloeiende stroming asfalt fluistert zacht doch danig verhit, zwarte wielen opzij, morgen, morgen, morgen…

Ik lees jouw naam naast de kuil eerder op de dag gegraven, ruimte kent hier geen tijd, uitzicht evenmin draai mijn gezicht naar donkere wolken en vang luchtig het enige licht dat jou nooit meer zal raken narcissen lijken te grijnzen, harteloos loopt geel over in wit, kou trekt op langs duistere klanken ijzig…

Mijn handen raken niet de jouwe, mijn lippen zwijgen liefde tot aan het voorjaar mijn ogen zwijgen niet, zij fluisteren taal van alle dagen na nu, zij spreken de taal van hoop…

Wanhopig telt hij bomen langs het slingerende pad zij wil het licht begroeten warme stralen in handen gevat grenzeloos vormen spinsels dauwdruppels op zijn gezicht zij kust zacht draad voor draad het web, vlecht het wederom dicht somber staart hij voorbij troost zoekt zijn weg in de donkere nacht roept verscheurd om warme adem put uit…

Gebroken loopt zij door de straten kijkt heel angstig om zich heen voelt de eenzaamheid, het haten is van binnen koud als steen nog voelt zij harde mokerslagen blauwe plekken tekenden haar huid kan zij die loodzware last wel dragen onhoorbaar gilt, nee krijt ze het uit moeizaam gaan haar beide benen slepen het gekneusde lichaam mee ineengekropen…

de zee vangt haar tranen op haar denken verzilt gevoel de man naast haar biedt ander gedachtengoed als vreemdeling in een groene zwembroek als vuur zo rood zijn haar hij wacht zonder vragen een zachte lach bereikt haar ogen, zoekt een weg naar de naderende zomer 'wil je ook een perzik', vraagt zij…

Jij kleurt dagen licht schenk jou mijn hart en zinnen laat lente binnen…

Jij maakt je los begroet elke dag wanneer de nacht niet meer wacht duister dimt licht in naakte uren schaduwen schuiven ooit gedroomd hand in hand waar passen stappen drukken in ongelijke korrels zie om, nee, kijk nu goed daar ligt toen het past nog net…

Zout verzilt mijn zijn lucht breekt donderend denken zelfs die ene golf kan mij niet meer terughalen, ik ga ...…