Alle inzendingen van Nina

vandaag pluk ik de laatste bloemen om het jaar tot een boeket te schikken de witte sneeuwklokjes passen nog net tussen de veelbelovend groene klimop een kleur van ongerepte schoonheid die zich laat aanvullen door de toekomst seringen vertalen mooie herinneringen als de kamperfoelie zonnige dagen omhelst waarin ze zich slingerde om de gouden…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze zich kunnen warmen aan elkaar goed gevormd worden er zinnen leesbaar die openheid schetsen op dichterlijk vlak ook wat beelden voeg ik daartussen afwachtend of ze elkaar bereiken of ze de woorden kunnen verrijken en de zichtbaarheid kunnen plussen het schilderen laat ik aan jou jij mag ze laten…

ik pluk de dag weer uit de veren al kijkt ze me nog slaap’rig aan te verbaasd om te protesteren ontwaakt ons lachen simultaan ik douche me in de laatste bui om mijn gezicht te schonen van ‘t zout dat hier ooit spoorde maar zich niet meer wil laten tonen ik schud de regen van me af ‘t heeft lang genoeg geduurd warm me aan een restje zon…

je woorden aaien langs mijn wangen strelen zich een weg naar beneden blijven rusten vlak voor mijn mond die ik plagerig voor je open en dicht om te proeven in welke saus je de zinsneden hebt gedrenkt ik taal naar dat delicate ingrediënt dat boekdelen vol bestek spreekt maar ons de laatste strofe laat…

ze blaast tegen de ballen schrikt zich een duikeling van de vervormde kattenkop op afstand kijkt ze verontwaardigd naar de concurrentie in de boom laat zich niet kennen broedt al spinnend een nieuwe aanval uit die laaghangende kerstslinger ontglipt haar klauwtjes niet meer het groene gevaar zal buigen maar nu de vijand haar overal…

al schijnt de zon in een krachtig trachten de kou te domineren rijp slingert zich gestaag als een zilverwitte slang om menig kale tak omzoomt de gespreide armen met ijzige vasthoudendheid de winter verzacht zijn contouren en legt een witte beschermlaag om het sluimerend lentegroen…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

diepe schaduwen vallen over haar bleke gezicht strijdlustige zomersproeten worden willoos weggevaagd ze droomt zich openingen om gedachteklompen in op te lossen ontwaakt steeds weer tussen het gruis hij zou het pulver weg willen strijken met geheugenverliezende woorden zijn handen vormen een kom om haar opgeheven hoofd een warme…

nog steeds heeft ze je lief liever dan de werkelijkheid die het schip liet stranden voor het uit kon varen nog steeds ziet ze je graag elk zwart-wit moment in kleur ontwikkeld in haar gedachten gefixeerd door het verleden nog steeds staat ze stil bij jou maar voelt nu je handen sturen in de richting van het leven verder weg van jou…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf kan laten verstijven het broeide al langer, sluimerde in stilte zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt wakker een lichtflits opent ogen en deze keer breekt de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- katers die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik je missen zou in de vierkwartsmaat waar ik zo van hou maar ik vergiste me er was…

ze grijnst hem bevrijdend toe als hij bemoedigend naar haar lacht wanneer ze woorden verhaspelt hij denkt mee als ze vergeefs zoekt naar juiste combinaties verwarring vertelt een eigen verhaal maar hij tovert het hare naar boven en zij heeft hem lief omdat hij de taal leest waarin haar woorden geboren worden…

alsof het zweeft in mij en leeft in duizendvoud kriebelend langs wegen die eerder waren afgesloten voor doorgaand verkeer raakvlakken kenteren door gemiste afslagen alleen die ene snelweg lijkt nog berijdbaar maar het is alsof het zweeft in mij en zelfs het rechte pad mijn zicht verlaat in het kwadraat…

ik schrap de ogentroost en plant een kijkerskus op je gesloten leden pluk parels uit je wimpers in ruil voor het ontluikend blauw dat nu ongezouten schittert je oesterblik wordt een open vizier en ik lees de pas-de-deux nog voor een zwanenzang de lucht vertroebelen kan…

hoe vaak kun je sterven aan dodelijke blikken de bodem raken van een glas bloedrode wijn hoe sterk moet je zijn om te kunnen overleven tussen andermans wanen die zo realistisch lijken hoe lang ben je in staat de zure druiven te slikken waarvan je weet dat ze niet rijpen zonder warme lucht en hoe blauw is het antwoord op al deze ongestelde…

dit gevecht is niet te winnen steeds weer val ik op mijn snuit elk pogen opnieuw te beginnen vloert me keihard onderuit bierkaaien houden zich vast aan alle neerwaartse spiralen voelen onverminderd nog de last van dwars genomen hinderpalen ze laten nooit los maar bijten zelfs met ruggelingse zinnen een verdraaiing in beleefde feiten nee…

geef me geen bloemen die zich verschuilen in hun knop de volle bloei wil ik vandaag spreek niet over later mijn lief maar laat me jouw morgenzin zijn steeds weer samen een nieuwe dag te breken…

~~~~ na de ontgroening leeft herfstblad zich uit in kleur als mobiel tapijt ~~~~…

~~~ uit het oog, zei je maar nooit, nee nooit langer of vaker dan een adempauze uit het hart, zei je niet en dat klopte regelmatig denk jij soms dat houden van geen werkwoord is? ~~~…

zoals je daar staat met de maan in je ogen en de wind die je haren woestwarrend verwaait zo leg ik je vast aan een papieren ketting verscheurbaar possessief maar onverdeeld vrijwillig een momentopname in ontwikkeling altijd binnen handbereik…

flarden zon verwarmen mijn koude gezicht terwijl ik in dromen verzonken paden betreed waar ik normaal gesproken angstig bezweet met rasse spoed mijn hielen zou hebben gelicht wervelende wind verwaait zijden herfstdraad terwijl het pad vaag onheilvoorspellend wordt een donderwolk razendsnel het licht verkort en de hele omgeving laat ruiken naar…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

~~~ het staart me aan en daagt me uit de het die ze het liefst tweeledig schrijft gesuikerd aan de randen laat de bittere nasmaak zich pas later proeven helder is het serum dat van de waarheid overblijft ~~~…

het werken zit hem in het bloed woorden verspilt hij er niet aan afbreken en opbouwen is een baan die zonder zeuren gebeuren moet de restauratie van het kerkelijk goed vergt handenvol werk dat altijd spontaan en met heel veel plezier wordt gedaan zonder te struikelen over een loonvoet maar niets van dit alles had hij kunnen doen zonder…

koppig lang hebben de statige bomen hun groene bladerdek vastgehouden alsof ze zelf een beetje sterven zouden wanneer hun dekmantel werd afgenomen zonnestralen verkleuren zonder schromen de blaad’ren naar een zachte geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst…

~~~ ze heeft met hartstocht het minnen tot beeldende kunst verheven zonder zich masculien te bezinnen ze heeft met hartstocht het minnen geleerd aan haar boezemvriendinnen en leidt nu een goddelijk liefdesleven ze heeft met hartstocht het minnen tot beeldende kunst verheven ~~~…

ik zie het gebeuren kan het niet stoppen niet zonder verwijdering niet zonder verlies het zit al te diep het is al gegroeid en ik zie het aan met lede ogen je zegt dat je het niet weet maar ik lees in je houding dat je probeert te liegen om mij te sparen ja, je ontkent het maar ik ken je -gelukkig- te goed…

het stuitert tegen mijn oorschelp ziet geen kans binnen te dringen probeert dubbelhartig mijn nekvel maar vindt ook daar geen houvast je ellebogen doen zo hun best maar raken enkel de valse lucht die je uitademt van inspanning langzaam druip je af langs mijn ruggengraat waar je platvloers dooft als een nachtkaars het kwade daglicht…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist breuken steeds weer te lijmen nu ze eindelijk is uitgemoeid poets ik al onze grijsgedraaide platen en strijk haar kukident in de groeven gelukkig zat er toch al geen muziek…