Netgedichten

netgedicht (nr. 17.797):

Omfloerst struweel

flarden zon verwarmen mijn koude gezicht
terwijl ik in dromen verzonken paden betreed
waar ik normaal gesproken angstig bezweet
met rasse spoed mijn hielen zou hebben gelicht

wervelende wind verwaait zijden herfstdraad
terwijl het pad vaag onheilvoorspellend wordt
een donderwolk razendsnel het licht verkort
en de hele omgeving laat ruiken naar onraad

vanaf hier lijkt elke stap er één teveel
om te verdwalen in de grillige schaduwen
van het steeds dichter beboste struweel

spelend met de toppen van mijn zenuwen
kronkelt de huiver zich zacht als fluweel
richting afgrond zonder vallen te schuwen