Alle inzendingen van Pama

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

Het zijn mensenmonden die het zout in blauwe oceanen proeven, zilte golven uit een archetypisch verleden waarin we ons veilig wanen, worden blik en ethische doel steeds vager, herkauwt het heden zich roestig tot brij, scharniert de tijd alsmaar trager,in de vastgelopen mechaniek met gelijke averij, een noodzaak om te blijven boren, verder dan…

Het verhaal is tot de draad versleten, ik stop mijn ogen dicht en schrei, diep in dromen gezeten zonder eb of vloed, in dood tij en broos duet in afzondering gezongen ultiem lied, baden in weelderig blond tot menige daden te zijn gedwongen, moeilijk te ervaren wat me werkelijk heeft verwond. Tot welk ras ik behoor of uit welk ruif…

Konden we maar terug naar een tijd toen we nog verdwaalden in beider ogen en de kansen raapten, bevlogen geloftes naar onszelf in onschuld, daar daarin lag ook een overmogen, een hoop die niet gekruisigd werd in spijt stromen tranen nooit bedoeld om op te drogen, oprechtheid proeft geen verwijt maar toch pijnlijk wordt gevoeld…

Verder gaan is een beleven wat niet klaar is af te geven, pijnlijk te zien wat ongesnoeid bleef aan bomen, vergat de wrange vruchten te plukken die niet rijpten in de dromen gedwongen afstand van het hopen. De beloofde jeugd en kind dat alles anders zou gaan lopen erin te berusten als een deugd, het moede hoofd te laten rusten, waar het…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

Gekleurde regen drupt monotoon op herftstig blad zwaartekracht bindt zich. De kippen trappen wel eens op hun kuikens maar nooit uit woede. De vrouwen weven de tapijten, waar vele mannen overlopen. Daklozen in hun doos het lijkt of mijn doos nog veel kleiner is. Komende dagen van nevel, de zon vergeten staan we machteloos?…

Haar haar als zeil bollend in de wind in bruisend sop en schuim gewassen, de blouse fris getint stuwt haar scheepje van het rankste soort in schuimend kielzog van een tocht die maalt langs sterren, ongetemd als hinden blind voor hun bestaan, ongeremd tussen kop en staart bereiken we de schaduwkant van ons en een bekende maan. Uit…

Als de dood mij vraagt alvorens mij te komen halen; "hoe heb jij jouw tijd behaagd?" Zal ik moeten zeggen; "als ik ben gedwongen de veren af te leggen de poëzie heeft gewonnen." Als de dood weer vraagt; "Is het niet overdreven om in het leven, zoveel tijd en energie hieraan te geven?" is mijn antwoord heel beleefd: "Zonder deze…

Verbergt zich in de elementen Tussen beide trage stromen, Waar de Maas als kind zich bindt met grote broer de Waal, Jachtige wolken brengen regen, Spreken een sobere en eenduidige taal, Vermengd in het land van zotte kolder Met de regen, het water en een weerbarstige wind, Zich immer in één richting bewegen, Rollen door de altijd groene polder…

Hebben we de moed en machten vanuit een naïeve vanzelfsprekendheid in realiteit het verleden te ontkrachten? Boetseren we de vette klei waarin verborgen valse tonen van de aardse dramatiek het heden wordt verdraaid tot wulpse normen? Onthult de schaamte in het licht van overmorgen te lopen in een rechtvaardig zwaard, wat aftekent in de gloed…

Niet meer in deze wereld verankerd in mijn hart,gewoon een leven in weerbaarheid, kent geen diepe smart, die sterke eigenheid valt niet uit de toon. Is onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich een natuurlijk talent een rijke tijd,die ze zichzelf aanbood waarin de zuivere creativiteit wordt herkent had zij niets…

Tegendraadse naald vermaant het kompas de windroos op te prikken om de bittere gal eenduidig te slikken compositie van vals geluid en tot matiging dwingt op zichzelf een radicaal besluit. De Mexicaanse hond z'n potporie bezingt, verwondt niet alleen de oren,pijn onderstreept de schijn, lijkt een gedrogeerde waarheid om in bedrog van…

De inhalige stad lacht in z'n vuist, werpt de dagelijkse residuen af, de gieren vluchten in hun klucht, een uittocht gelijk een intrede kruist voor hen die het geluk willen beproeven en de stank van welvaart rondwaart als fata morgana in de verschraalde lucht een illusionair visioen beslaat wat maakt tot een gedwongen hel onuitgesproken in…

Kleine hand gebald tot grote vuist verdeeld kind kwetsbaar speels als mens te klein als kind te groot overdeeld dit kind, die mens lijkt uitgespeeld. Mens en kind bleef kind en mens bleef achter verscholen in dat kind. Kind onverhuld wenst niet te huilen door de ogen van een mens. Mens bleef achter zonder kind, kind bleef achter…

Donzige watten van stilte, zwijgend in ordelijke akkoorden die een menselijke kilte overstijgen geregen tot eigenzinnige verhalen verbouwd tot uitgeplozen woorden in stille gang nooit zullen zwijgen. Ontstegen aan de middelmaat de dingen waarin altijd een opwaart verlangen huist zich te plooien in de tonen van hun natuur de aard getooid…

Hemellichamen als methane ogen in en door de melkweg verhuld vertekend gezicht op aarde, in bast en borst geschonken gericht op ingewreven zonden gewichten zonder waarde,tussen innig zwart en het weelderig blonde. De maan die zich afzijdig houdt en noopt tot wanhoop, blijven aan elkaar verbonden wat in aangezicht tot pokdaligheid drijft niets…

Wat zich in geest uit, aan genegenheid wint dié vriendschap is mij lief en wordt door zuiverheid getint. Het leven als mysterie, met haar kan bespreken kent in diepste zin, geen aanwijsbare gebreken. Haar begrijpen steeds weer de moeite loont om schrijdend evenwicht te laten rijpen beloond en steunt op de pilaren van een inzichtelijk…

Woorden zijn niet te remmen, ze zwemmen in de hoofden van de mensen en in de modder van een regenplas onder stenen, tussen rottende bladeren als druppels op een natte regenjas, in het bloed dat ruist door dichters aderen zilveren vissen die zich verschuilen onder de uitgestoken hand van een lelieblad. Daarover te kunnen gieren en soms te huilen…

Wijnranken stram, blakend in gelid omhelst door een slijpende wind pijnbomen camoufleren in vale tint de metamorfose van seizoenen en schaamteloos hun vruchten laten vallen. Schrale bodem doorleefd, geblust in een oceaan van zonnebloemen, door purperen zonnen goudgeel gekust,met een bruin gezicht naar de planeten gericht. De horizon, als luie…

In een leven, de wind en zon daarover voorbij de taal, die mij de ogen sluit uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil…

Wat heb ik verloren dacht hij toe hij door de jaren sneed en door het scherpe mes van vlijt en tijd. Naakt geschoren en tot het bot ontleed vele manen ouder dan die hij was gesnoeid staat hij nu te treuren vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z…

Morgen, als het lente wordt zal ik rondgaan in mijn bloemenslee en de wereld doen ontwaken vermomd als toverfee. Morgen, als het lente wordt zal ik vlinders naar de bloesems sturen zal ik lachen naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt creëer ik voor elke bonte specht een eigen nest waar hij z'n masker aflegt. Morgen…

Wanneer de zandman nog eens komt en het werelds daglicht even verstomd tussen waken en het ongebreideld dromen, fictie in een bizar verhaal, vermomd tussen tovernaar en bedelaar, toch beschreven in gewone mensentaal, een gedreven prins te paard, die menig onstuimig hart deed verleiden, om toch in het ontwaken uit te glijden over ongedroomde…

Een voorspel herleefd in een herinnering geraakt in dichters hart, dat elk ontving zijn we er bij gaan zitten op het mos en deden alle twee de schoenen los er klonken woorden over het lenteweer, die opstegen in de ijle atmosfeer het kreupelhout knipoogde als teken van eros zagen we de bomen niet meer in het bos de lente sprong naar ons,licht…

Toen de meiden zongen bij het verzorgen van de gebroken veren van een verdwaalde meeuw beider ogen gericht als heldere meren de haren licht als sneeuw nooit zag ik ze dichter bij het morgenlicht Geen andere ontroering dan die waarin ze zich veilig waanden en nimmer werden bedrogen op de wieken van eerste licht in een adem opgestegen…

Het oude schooltje,samen in de klas met de gebladderde plafonds waarin het venster van de wereld verkleind werd door geblindeerde ramen ver weg van de lentezon en het uitnodigende groene gras die lonkten aan de verkeerde zijde van dat weerbarstig glas, schemerig verlicht door matglas bovenlicht in de schaduw van de hoofdcipier die met puntige…

De oceaan lag rimpelloos kil te wachten in een grijs gewaad - een onderdrukt verleden dat hij niet af kon leggen - de ijzeren mantel van haat. Zwemmend de overkant te bereiken en uitgeput z'n utopia te betreden verbleekt de waardigheid en de gouden zonneschijn die hij verliet weerspiegeld door de wijdse vlakten die hij gedwongen moest verlaten…

Op de tijdsbrug die de jongen droeg, waarop hij een vals liedje leekt te zingen toen dit wankel brugje bezweek voer daaronder een boot en waaruit de scheepshoorn een uitnodigend wijsje floot. Hij weigerde te springen in de richting van het hem aangeboden geluid om de diepe sprong te wagen, de angst doorboorde z'n gepijnigde huid door…

Wat ik je te zeggen heb verneem je pas als het op papier staat uitgedrukt in een idee of daad, niet altijd tot wederzijds genoegen, om op te gaan in eindeloze zinnen die worden dan ellen - en eeuwenlang. De transparante inkt uiteengespat de druppels gevangen in een autonoom web en tot vrijstaat gesponnen een baken in een opgedroogde bron…