Netgedichten

netgedicht (nr. 20.760):

"Zand erover"

In een leven, de wind en zon daarover
voorbij de taal, die mij de ogen sluit
uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid
hoor ik het muiten van de golven
tussen morgenstond en avondval
ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit
onderwerpt zich aan een tijdloos verval
lijken woorden anders, in een vals licht
bestoven, waarin ik niet wil geloven
stuiven mij de oren dicht,graaf een
diepe kuil, door het zand en tij bedolven
is de ontembare vloed niet te temmen en zijn
tijd en voortgang niet te remmen, spreek ik
mij dan uit, hoor ik toch weer nieuwe
stemmen, die ik uiteindelijk niet kan missen
als de zee niet kan zonder vissen.