Netgedichten

netgedicht (nr. 20.851):

"excuser les mots"

Woorden zijn niet te remmen, ze
zwemmen in de hoofden van de mensen
en in de modder van een regenplas
onder stenen, tussen rottende bladeren
als druppels op een natte regenjas,
in het bloed dat ruist door dichters aderen
zilveren vissen die zich verschuilen
onder de uitgestoken hand van een lelieblad.
Daarover te kunnen gieren en soms te huilen
aan de grachten van een denkbeeldige stad
die als schimmig roofdier schijnbaar agressief
altijd klaar voor de eerste en de laatste sprong
zich dan te voegen gevat in de stroom van zinnen
om als muze de ontvankelijke geesten te beminnen
of 's avonds in het schemer of in de diepe
schaduwen van de nacht een eigen weg te volgen
in de gelijkenis of ongelijkheid van de dingen
blijft interpretatie zonder gevolgen en
laten oprechte woorden zich niet ringen.