Netgedichten

netgedicht (nr. 19.531):

'Gebleekte Zonneschijn'

De oceaan lag rimpelloos
kil te wachten in een grijs gewaad
- een onderdrukt verleden
dat hij niet af kon leggen -
de ijzeren mantel van haat.
Zwemmend de overkant te bereiken
en uitgeput z'n utopia te betreden
verbleekt de waardigheid en de
gouden zonneschijn die hij verliet
weerspiegeld door de wijdse vlakten
die hij gedwongen moest verlaten.
De hoop van ontmoeting van gelijken
behoeft hij niets meer te duchten om als
meeuw op een vrijhaven neer te strijken
waar hij wil landen om zich te hervinden
geringd als vogel gedoemd tot vluchten.