Netgedichten

netgedicht (nr. 20.699):

Onwillige wilg

Wat heb ik verloren dacht hij
toe hij door de jaren sneed en
door het scherpe mes van vlijt en tijd.
Naakt geschoren en tot het bot ontleed
vele manen ouder dan die hij was
gesnoeid staat hij nu te treuren
vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan
van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid
te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z'n
knoestige harnas deed scheuren, maar de wil
om te overleven nog niet is vergaan.
Die stille oude wilg, gebogen over de waterkant
de bladeren volgeschreven, verkleurd
en geknot door eigen hand, het houten hart
gevlochten op nieuwe loten, geënt op
nieuw inzicht geeft hij onderdak
aan toekomstige levens, die hij
daarvoor nog niet had verkend.