Netgedichten

netgedicht (nr. 20.842):

"Rythme en Provence"

Wijnranken stram, blakend in gelid
omhelst door een slijpende wind
pijnbomen camoufleren in vale tint
de metamorfose van seizoenen en
schaamteloos hun vruchten laten vallen.
Schrale bodem doorleefd, geblust
in een oceaan van zonnebloemen, door
purperen zonnen goudgeel gekust,met een
bruin gezicht naar de planeten gericht.
De horizon, als luie minnaar zich uitrekt,hult
zich in het minnekleed van het lavendelbed,
cicaden in 'a capella' met hun
klagen aandacht vragen, het gekreun
van de cipressen overstemt,
tot aan de maaigrens van de dorpen,
aan wegmarkeringen onderworpen,getemd
door eigen ritme, in een ongelijke strijd,
aangelijnd door de tijdwijzers, verleid
door deze schoonheid, klopt het bloed
in de aderen van de droge beken
diep in de beddingen vloeit een
vloed van bloeiende linten,en
bezwangerd door schaduw en licht
om elke morgen opnieuw te baren
in een herboren gedicht,een surealistisch
stilleven,wat niet is te verklaren.