Alle inzendingen van R.E.N.S.

als een blanco cheque lig jij voor me een onbeschreven blad ongeschreven woorden voor wat komen gaat maar nog niet bestaat voor deze druk op de spatiebalk als ware het ratelen van de regen de getikte letters elke zin vormgegeven als een zegen voor de aarde iedere strofe doof voor de stilte van lucht tussen bedachte stormen door beroerde…

het licht dringt door het wolkendek als de ratelende regen op het bladerdak afzwakt daarentegen word ik niet minder nat noch en evenals mijn hond zit ik bij thuiskomst opgescheept met doorweekte feitelijkheden en bijpassende lucht waarbij de blues alsnog niet doorbreekt.. -overleden katers vluchtten in het verleden bij de geringste…

het verleden mag blijven ware waar het was ten tijde van dat verleden daarentegen moet de wereld heden ten dagen liever nu dan morgen de deur uit alle kanalen leeggeveegd weggeswiped of afgewimpeld opgeblazen bubbels lekgeprikt en onwelriekende bladzijdes dienen als aanmaakpropjes in de brandstapel voor haat wat op zal gaan in rook…

lang kan ik zitten kijken naar deze boom in ernstige verkleuring van de herfst vol twijfel nog hangende en al afvallende bladeren vergeeld of als fout oranje tuimelend naar vuil bruin waarbij zij doorrotten in de meest ranzige plassen jonge zwakkere twijgjes trillen maar mee in elke opgeblazen wind om niet direct…

sinds het harnas van zijn hart is afgegleden blijken er geen grenzen te bestaan aan hun liefde en de dromen die zij delen haar glimlach is de zaligheid zelve waardoor hij alle twijfel kan laten gaan hij durft zijn ogen nu op het droge van een toekomst samen neer te leggen zonder angst voor de onvermijdelijkheid van hoge golven zolang zij…

Als een herfstblad, te worden of niet, plotseling omslaan, zonder aanraking; veranderen omdat ‘t geschreven staat. Zoon van Hypnos, waker over de slaap, breng mij de angst, krioelende beesten, vleesverslindende geesten, als de dood, fobisch wil ik zijn, onder ‘t horen van uw naam: Phobetor. Schoot voor scheut beukt, op de eikenhouten deur…

dit wordt er nooit bij verteld bedacht ik dus door die nat wordende schoenen op een grasveld tijdens zo’n laatste hondenronde terwijl ik keek naar Cassiopeia trachtte me te herinneren om hoeveel kinderen mooier dan de drie Nereïden en zonder blauw haar getooid zij, een moeder haar eer in de strijd om erkenning en waardigheid (weer…

Wie van de vergeten godenzonen heeft, badend in de zonovergoten dodenzee, de bliksem in Carus’ hoofd geschoten, -waarop niks meer uit de hemel kwam? Een vergeten verhaal wat de ronde deed, langs een fluisterkring, - de herinnering van de donkere schim van een kiel van een schip, grauw water waarin verwoestende strijdlust ontwaakte –,…

“Ik, de hervormer, deel dit wereldse rijk, deel deze woorden met allen die toehoren, de strijders uit de verzen; ere Maximianus! De stenen mogen rollen, tollen voor de ogen van zij die volhouden dat Het Ware ondeelbaar voor hen alleen bestaat. Bouw de baden, bestier de heuvelen, breek het verband tussen hemel en aarde.” “O waardige…

Treurnis kleurde het dal in vervagende tinten voor ingedroogde ogen van weggegoochelde dromers. Zij waren met te weinigen tussen de sterren geweest. Nu rolden zij met de stenen mee, door de rivier tot in die ene zee, met namen die klonken onder het gedonder: het bijzonder gewelddadige der breed bewierookte zonden. De angst…

olifant van porselein in dit betonnen paradijs te grabbel gegooid als levenswerk dan vanuit die aangemeten rol van alle wegen van de weerstand dit hoofd van ieder kwartier in beelden van de wind als rups langs de staalrand teruggekeerd weer ben ik hier druppelsgewijs…

gesmede schitterwoorden uit dat liefst vermeden era toen die dragende schaduw door waarheden verzadigd die venijnige stilte als leegte voor zichzelf houden wilde met angst voor dat blijvende zwijgen van die oprechtheid als dat leidend lijdensverhaal eenzijdig vertaald perspectief voor die dief die heilige graal van die veilige aftocht…

op zwarte vingers tilt hij de dag over de grens van verwachting de trage tijd gebrand in zijn lijf dat altijd maar weer lucht vereist terwijl zij naakt ligt te wachten hopend op zijn warme woorden valt van de maan niks te vrezen vanonder deze deken van regen rook kringelt slechts moeizaam door de verstilling van de nacht in het licht…

Autobaanverlichting bij nacht, op hoogste snelheid achteruit, voorbijflitsend met daartussen wolkpartijen als vertragingen, zijnde lange- en kortetermijn- gedachtenflarden; stortbuien van verval manifesteren zich als zenuwslopendste stormen. Was het maar wat tegenwind: als kind van de genenrekening is leven op onvoorspelbaarste radicale…

[klotemarters] woorden die de werkelijkheid pijnlijk objectief agenderen onder de geopende motorkap met ijzige handen in de verders schitterende herfstochtendzon als de haperende mitochondriën en onstilbare zenuwbanen achter gesloten oogleden niet-helpende ijlgedachten der langdurende raddraaier dan maar te paard naar de villa waar…

botergaar druipt langs mijn kin in mijn schoot ‘t vocht dat deze trage dag haar glans geven zal mijn zachte zucht naar meer vruchten van verlangen lyrisch fladderende vlinders zo’n zon die aanvoelt als dat prilste begin toen van ‘t voorbije getijde terwijl ik zit te eten blijven beelden nog als bladeren hangen aan stelen van…

A kan wel tegen B zeggen dat x y is, maar als B niet erkent dat A A is en hij of zij zelf B, en daarmee een ander is dan de ander; en als A niet differentieert tussen zichzelf en de ander, B in dit geval, dan is er geen A die tegen B zegt: x is y. Daarbij moet voor A en B duidelijk zijn wat x is, en voor beiden moet helder voor ogen…

kon ik maar knielen voor de leegte van het kruis bidden voor ‘me, myself and I’ mijn lichaam als kluis een zuiver gewelf om mijn onbesuisde ik in te huizen daar waar mijn geest rondwaart tussen gezond verstand en menseigen gekte zal ik nooit zwijgend leven kunnen dus gooi ik mij tegen de steilste bergen op om de kop van elk…

dat we al zo lang horen als we luisteren wilden ons waagden te begeven op die spekgladde wegen zien we nu de bewijzen dat het basale motief is en zal zijn voor dat volk dat niet-blanken optieven of sterven rechtse armen zwaaien onheilspellende zinnen uit gemaskerde strotten en schaamteloze tronies in oranje rookgordijnen met vlagvertoon…

ik kijk dan maar naar de Poolster de kop van de Kleine Beer die zit op de Draak kronkelend tussen hem en de grote broer de kop van de Draak wijst wijs de weg naar de heldere kern van de Lier aan het zwerk waarlangs de Zwaan haar kruis plant in het puntige Vosje de Hagedis links van het kruis kronkelt onder Cerpheus’ huis waar de W…

Je vroeg me zojuist een gedicht te schrijven over jou, we waren net klaar met intensief onze lichamen tegen elkaar aanwrijven; mijn ogen konden de horizon nog niet vinden, je straalde alsof jij in hoogst eigen persoon weer daalde, terug in jouw godinnelijk lijf. Ik vond je schokkend, zinderend, beminnelijk opwindend, schitterend…

Even tussen alle moeilijke woorden door, soms lijkt het wel een ontsnappingskamer voor vergevorderd levenskunstenaarschap, wil ik slechts de aandacht vestigen op het volgens mij meest wezenlijke bestanddeel van tevreden toekijken tot uiterst gelukkig zijn in het dagelijks leven. Het afscheid van de zomer die nooit eerder zo groots scheen…

…één levenslange ontsnapping één wervelwind zonder return één organisch-beschamend stuk vreten in het tempo doeloe van de bloem en hymne aan staande reisgenote nu sommar bezwijkt één halfslachtige golf autonome bakenwaanzin in voorgepreekte slagen im Herzen der filosofen- dokters- en dokteressenklanken van onze levensdoelen ranken…

de gedachten die onvermijdelijk verdwijnen in het uitdijende al wat zeker leegte genoemd worden kan omdat het al teveel is om te bevatten en de gedichten die onverbiddelijk ontsnappen aan die oneindige val want als vulling gezien worden in ieder geval des dichters leven het misschien is voor een vaste lezer als ik met laserogen…

de gedachten verglijden als de zomerse wolken boven de uiterwaarde stromen als de beken tussen de platgewaaide vroeggemaaide velden door naar de rivier waar het plezier al van af spat in aanwakkerende wind hier vindt helder denken de oersprong naar diepte van verdronken verhalen in alle talen langs oevers als moeders van woorden…

hoopvol spreekt men over een korte doch strenge en vervullende winter te midden van de veelkleurige pracht en onstuimige kracht van de herfst men draagt het verlangen naar lente naar een vredig ontluikende wereld vol nieuwe geuren en kleuren zacht op handen door de zeurende winter de verwarring slaat toe bij de vroege vracht aan gele en…

Als ik lucht heb, zal ik vliegen op vleugels die ik er in volle vaart bijboetseer; de teugels van het steigerend verstand laat ik rijkelijk vieren, evenals de tranen welke mogen bloeien in de blijdschap om te leven. Als ik niet gebonden ben aan rampspoed, aan godengeklaagde vetes, ben ik, met een drive als Thor, de kwiekste van de ‘…

mag ik niet beginnen met ‘t ontginnen van de woeste grond in mij- zelf? mag ik geen vertelling ‘n stelling met ‘n kop of romp of lendedelen verbouwereren? mag ‘t ook wringen ‘t afdwingen van de volle aandacht? en jij ja jij [de focus verstijft] jij tekent de werkelijkheid waarheidsgetrouw in alle zwart-wit-tinten…

alle hyperbolen kunnen gestolen worden alsook mijn ironie, en als jij mijn cynisme weet te jatten beloof ik je alle schatten van de aarde ‘ik geloof dat ik lijd al ‘n tijd, soms aan jezusnijd’ ingewikkelde materie, zei hij boven de rivier als trechter ‘n rechterwang waarop hij sprak ‘n oog waarvoor hij opstond bleef staan in doffe twijfel…

ik of wat daarvoor door moet gaan of voor welk beeld ik sta in jouw ogen dans met alle verbeelde voeten in de woordenmodder van velen voor mij maar welke taal resteert welke woorden zonder aangeboren of aangeleerd geloof zonder haalbaar idealisme doorstaan meer dan ‘n lichaam meer dan ‘t gevoel de aangetaste herinnering aan ‘n toen ‘…