Alle inzendingen van R.E.N.S.

tussen het dichten door het zoeken en snuffelen in stapels vergeten stof langs denkbeeldige kabels fysieke hersenspinsels onder druk van het hart smartelijke verleden taal rond de gordels des hemels in namen van alle nimfen beschimpte goden en doden geradbraakte muzenheuvels die verdomde Helikon weer het verbranden mijner vleugels of laat…

het is nooit mijn bedoeling geweest noch zal zijn de lezer te behagen een klein plezier te doen een verstilling in de verdrukking der dagen door een vertraging in de tijd aan te leggen tussen zinnen laag voor laag de werkelijkheid indringend een ademzachte fluistering lang stil te laten staan om exact dat op die fractie van die ene…

mijn poëzie verdraagt de werkelijkheid niet meer zinnen breken onder druk van echt leven alleen woorden kunnen de scheuren nog schragen zo beklagenswaardig grauw als alles is was het maar de herfst die de wereld verkleurde maar het is een lentezon die alle hoop verbrandt lang voordat de winter überhaupt keurig een beurt krijgt…

de opgezette boom van verlicht denken over breuken en barsten of afgezaagde wortels bloedt inzichtelijk tussen licht flakkerende kaarsen dansen geen poëtische klanken woorddronken van taalliefde en volgeschonken glazige ogen met op rijm gemaakte maaltijden slechts gangen uit het éénkeuzemenu der intergenerationele keuken geserveerd als…

zie mij als die ene tandeloze tijdmachine vertragend in de zon staren naar ‘n bij knagen op ’n kiertje in de werkelijkheid om te schrijven met ’n levensbrede hand zie mij als ‘n kraker van besloten loze verzen om ze bewoonbaar te maken voor derden zonder ayatollige bouwvoorschriften, door ze over de kaders van voorvaders te liften zie mij…

Als een Atlas die de wereld niet meer torsen kan, als een onkusbare prinses in deze modderpoel, als een vergaloppeerde pony in de onbestaanbare stad, als een inhoudsloze boodschapper van alle goden los, als een To-To in het bos van boos geworden dromen, als een uitgefaseerde donder- & bliksem-winterstorm, als een vorm verzand in onwelluidend leiderschap…

och, man zet een pannetje stoofpotvis of welk glibberige grut uit de zee dan ook voor mijn haaienbek neer en, ik zweer ik zuig elke ruggengraat stuk slobber de slijmerigste prut hups-a-flut in die donkere kelder van mij ik vreet en slik alles zeker als het een kwal is zo eentje waar je dood aan gaat als ‘ie niet eerst een maand in boterzweet…

misschien kan dit ‘n kerk zijn in ‘t midden van de gemeende woorden die ‘t vereeuwigen zal of ‘n vestingwal tegen de tanks van de tijd die te vroeg of later de rust doorzeven met hun vooruitgesnelde nijd dit durft ook voor de troepen uit (‘t zijn de eerste klappen niet) de waarheid te verbeelden want ‘t tegendeel verspeelt de stem van de…

kon ik alleen bestaan in jouw gedachten moest ik ooit ergens onderdak vinden omdat ik geen plek vond bij hen die mij nooit echt beminden of ‘t nest waar om mij slechts werd gelachen kon ik alleen bestaan in jouw gedachten als vooral mijn woorden de eenzaamheid de leegte, angst en pijn deden verzachten van binnen, zo leven werd bewaarheid…

met ruim sop ‘t heelal bedruipen op snoeiharde golven van Sagan de mega-asteroïde 1997 XF-11 en vastgekitte vulkanische as delven in de stad van de hoge priestersklasse de schaduwomtrek ‘n woestijnbriesje ‘t paradijs verrast de hallo-Hawaï-tolk met tieners vóór negen-negen-negen ’n gloedvolle sleur dóór ‘n stofwolk van niks kwam 2002 brommend…

Hij neemt de tocht terug, door de kieren waarlangs hij naar binnen gekomen is; de rusteloze wateren waaruit de woorden klateren kwamen; over de verzakte ijzeren lijnen waar loco-motieven op griezel rijden. Zonder meer zonder weer het Gelres blazoen schoon te vegen, het spinnend web mag die vliegen zelf wegen in de tijd die daarvoor gegeven…

de wolf weet dat het dader wordt als de redeloze prooi vecht, vlucht, bevriest zolang dat het lot van het slachtofferschap niet kwalitatief als waar aanvaard heeft het subject kan zich verstoppen achter de techniek van leven en dood van het zijn of het niet-zijn van dialectiek tot retoriek een object zal nooit weten wat de nasmaak van…

om verhalen uit het verleden zitten wij niet verlegen zelfs wat wij verzwegen mag meewegen in het heden maar of vergeten ook tot de mogelijkheden behoort zweeft boven de vele markten van de steden waar wij leefden en lustig lief hebben gehad lebberend aan kunstschatjes en de schoonste herderinnen onzer beminnelijk gezette zinnen op omzeilingen…

wat u nu leest is absoluut objectief wat u niet aan zag voor wat poëzie vermag te zijn, of niet kleingeestig deze woorden zijn dicht- gekit met natte vingers langs afgemeten latten rond gestes van sensitiviteit ingemetselde wederkerigheid zonder vraag in behoeftes voorzien waarvan bovendien voordien geen enkele notie bestond geen…

zie ik een deel van de oplossing voorwaar als ‘t loffelijk streven van dichters’ punt van aanvang als de opdracht in eigen gezang meer dan de privéproblematiek met machtswoorden de wereld buiten betreden in het schemer dezer nadagen der schoonheden van uitbesteden van elk denken wat ieder mysterie van het zijn zal vervagen in veelvuldigheid…

maak een businesscase van vlinders een pretpark waar je de bijtjes ziet in hun natuurlijke habitat zonder opgedirkte muurbloempjes of andere stadse fratsen waar mensen in de rij gaan staan voor diversiteit met eigenheid de vrijheid om eigengereid te zijn niet als kostenpost of terreinverlies maar als aanbodsverrijking der waardencultuur…

achter het laatste vraagteken wacht de vermorzelaar met warrige haren in alledaagse kleren pakken zijn verhalen uit woord voor woord als geschenken aan wie het horen wil voor een alles behalve dempende geluidswand van saamhorigheid aan de hand van de godinnen der esthetiek en intoxicatie transformeerde de gracieuze zaal -die ook…

de engelenstem schenkt lauwe woorden in een hemelse warboel tot moes geworden middagtafeltennis’ ondersteund verwonderen uit dikke onderbuiken donderende doorrollende roffels in de volgepropte zon door nooit verzakende draaideuren op krakende banken klankkleuren keuren om geen misser te betreuren terug in de Burcht van Spel & Vreé rechtsvoor…

theatrale kikkersprongen op pianotoetsen cellotinten fladderklanken ingekapseld verhaspeld taalfragmentatie vrije vingers twee vrouwen verbouwereerd zinnestrelen zangerige tranen in de rivier vloekend door de zeemond opgevangen in de kale kerk ‘dainuojančiomis moterimis’ verlangend tussen pijnbanken een hoogmis van schoonheid als één…

van de grond bekeken de Grote Zaal een gebroken verhaal ondergaan uit één keel van een vogelvrijverklaard volk oer-romantische verdwaald gladgestreken in Bachiaanse viooltaal op naar Pandora onder het dak geplakt van de Burcht der Vrede & Spel langs de gang voor incrowds naar Essaouira’s tovenaar & de dansende flankmannen hadden aandacht…

Amor en Ego stonden samen bij de uitvergrootte tombe gebonden als nooit tevoren om wrekende wrevelredenen van verloren liefdes in de menselijkste uitingsvormen in beschamend retorische perspectieven bolstaande zelfspot en genenleed in volmondig besef van godengekwezel lijdzame genegenheidszucht op goed gelegenheidsgeluk op trans-atomische…

de pathetiek van poëzie klinkt als juiste muziek in ‘n openstaand gehoor ’t komt dus weinig voor dat ’n heiligverklaring van ’t één of ’t andere an sich iets verandert of toevoegt aan de kern van wat ’t vermag te zijn al rollend van de Helikon verzonnen muzen of niet verbond ’t woord liefdes tot ’n stroom van beelden ’n zin gekregen…

de liefde en de dromen vervlogen waarheidsval en betichting, vluchtige ogen de minste herinnering en woorden bogen gericht opzij omdat geen lucht alsnog ‘t einde was ’n nieuwe lezing als we ‘t op ‘n scherpere manier doorzien ‘t eb en vloed van gevoel laten stromen mogen bloeien als ’t ijzeren hart in de hand van ‘n ieder die dat nog dragen…

kracht vinden in alomvattende leegte tocht omzetten in dat vleugje wind waar vleugels op gebouwd mogen worden voorbij een schatplichtig smachten prachtig opfladderen tegen het licht in zinnen verzetten door opheldering kwellingen vervliegen per hoogtemeter onwelgevalligheden verbeteren in ledige lucht als een laatste zucht die stilte verkiest…

voor mij ligt de ruimte toegewijd en onvervuld te glunderen van leegte zonder twijfelend idee beklim ik geen vragen maar de geur van ‘n gevoel en elke stilte is welkom om verlangens te wegen in ‘t achterafgelegen zijn waar alle tijd verdrinkt in onbenaderbare schoonheid of scheepsrechtelijke liefde…

De zwijnen, vossen, honden, uit leem getrokken, uit de zee, een ezel, wezel, merrie of aap, de grootste miskleunen staan er niet bij, concludeer ik geschrokken. Misschien bestonden deze mensen toen nog niet; en waarom pleit hij eigenlijk de mannen vrij? Ik vrees dat hij de belangrijkste over het hoofd heeft gezien. Mijn verklaring zal…

Niets hadden zij te bieden, zij verrieden een ieder die zijn hart openstellen wilde; hun gedragingen en daden zonder rekening te houden met wijze raden of gevolgen; en allen voldeden tenminste aan één der vrouwbeelden door Semonides beschreven. Morpheus zou verschijnen, mijn verleden onder de rots in de beek van eigen bloed bijzonder raak…

Ik heb je lichaam gevormd, naar het beeld van mijn dromen, uit kneedbaar ivoor; ik wou dat jouw bloed stromen zou, je perfecte lijnen door mijn handen, verwarmd, geliefd en vertrouwd, - zelfs als ze vervagen in bedenkelijke mist, konden glijden. Maar de tranen van de Heliaden zinken in het diepe besef van zelfmedelijden, overdrijvend…

veel sterren zijn er niet te zien want vandaag verschuilen zij zich achter de dikke dekens der onduidelijkheden meerduidige stemmen klinken steeds luider voor de één als tirades van Hades als sirenen voor zij die niks denken geen hoeven te vrezen voor vergaloppering door Pegasus te misbruiken of als Icarus in het ongewisse te duiken…

als een blanco cheque lig jij voor me een onbeschreven blad ongeschreven woorden voor wat komen gaat maar nog niet bestaat voor deze druk op de spatiebalk als ware het ratelen van de regen de getikte letters elke zin vormgegeven als een zegen voor de aarde iedere strofe doof voor de stilte van lucht tussen bedachte stormen door beroerde…