Alle inzendingen van Roland

De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen. De machten die de liefde nog omkluistren zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, dan kan de grote zaligheid beginnen die w'als onze harten aandachtig luistren…

Nevel. Zeg nu niets. Veel is verzwegen. Weinig is veel. Amper beweegt het woord amper in de wind die nergens is. Zeg nu niets. Veeg niets uit. In hetzelfde vlak van de avond. Waartegen nauwelijks en nergens. -------------------------------------------------- uit: 'Het museum van de zomer' (1974)…

Scherpte snijdt verbazing uit, het oog kleurt open wat het tegenlicht verhult, de dingen zijn zichzelf, ze staan voor niets dan taal, hun raadsel is verheldering die zich met dichtheid vult. ------------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

De mensen zijn in twijfel gevangen 't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt, nu kom ik ze vertroosten met gezangen van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt. Ik kan bemoediging zijn voor de bangen, de klare stem die altijd rustig spreekt, omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.…

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind - want, o de maatloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie' in de oude wind. O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder de wind in hulpeloos verdriet. Wij zijn maar als de blaren…

Dit opnieuw te spellen uit te spreken, dit uit krampachtigheid vandaan naar vingers grijpen, taal- springen, klankstoten, letterlallen, dit likkende liplezende, hortende dit allereerste onverstaanbaar hulpeloze, dit stameldichtende dat opgekropt stampt in het gedicht: een hunkering naar de zeggingskracht van goesting in gezoogde taal…

Ik zie ze gaan, met de vermoeide tred van hen die moedeloos-ontkrachtigd leven, die nooit op banen van manmoedig streven een veerkrachtige voet hebben gezet. Ik zie ze gaan, met de slepende gang van wie niets wacht, na de doorzwoegde uren, dan even 't kort opflikkren van de vuren der lust, en weergalm van haar rauw gezang. Ik zie…

Als een duif opvliegt neemt geen geluid haar plaats nog in: eensklaps en wit laat zij slechts verte in mij na -------------------------------- uit: 'Gedichten 1958-1978'.…

Als hij gaat klinken in het morgenlicht staat de klok stil, de tijd verzaakt zijn plicht. Ik poets mijn schoenen of ik kijk naar buiten, en leef weer eerder dan het eerst gedicht. ----------------------------------------------- uit de 'Verzamelde Gedichten' (1948)…

Ik ben al dicht bij je, dat weet ik zeker; Je verschijnt mij in elke nacht, Het is als vroeger, warm, vertrouwd en zacht. Misschien is bijna leeg mijn levensbeker En 'k zal weer bij je zijn, nog onverwacht. Ik word soms moe van het ellendig zwerven In deze warre oorlogsfoltering; Wist ik maar dat mijn schip op d'eeuwge werven Wordt…

Het wit. Onhoorbaar is het wit. Slechts wat getrippel van vogelpoten heel omzichtig in de bange stilte van het wit. Onhoorbaar ligt het wit in de leeggeblazen ochtend. Ik schrijf er geen voetstappen in. ------------------------ uit: 'Bladstil', 1977.…

Sombre gedachten schiep een sombre tijd, het leven lag, gelijk een schip in trage wateren, en een stem sprak dat de lage luchten alles omsloten voor altijd. Er was geen licht, er was geen lucht: de handen verslapten, omdat zij van hoop leeg waren; denkers doken naar wrede trotse maren dat ze hun ziel behoedden voor verzanden. Dichters wendden…

Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid ---------------------- uit: 'Gekras', 2001.…

Dit ene weten wij en aan dit één houden we ons vast in de donkere uren: er is een Woord, dat eeuwiglijk zal duren, en wie 't verstaat, die is niet meer alleen.…

I En zo het dan een waan is te geloven Dat liefde ons eens allen verlossen zal En haar zegen oneindig gaat te boven De krachten van verderf in het heelal; - Te geloven, dat de duistere demonen Die huizen in het menselijk gemoed En alles wat ademt, en leeft, bewonen, Haar, overmand zullen valle' eerst te voet, - Zo wil ik liever leven…

De stilte der natuur heeft veel geluiden en is toch vol van rust voor ziel en zinnen die druppelt zacht en ongemerkt naar binnen tot in ons hart een zilv'ren toon gaat luiden gelijk met haar. Als we dan weer beginnen te denken aan wereld-dingen en ze te duiden merken we dat een kracht, als die van kruiden in ons gekomen is en ons kalm doet minnen…

Ook ik ben omstreeks 't midden mijner dagen verdwaald geraakt in levens donker woud, maar mij heeft geen aardse wijsheid ontvouwd de weg uit smart en twijfel, noch gedragen omhoog, en geen hemelse ogen zagen neer op mij, vanwaar hoog're klaarte blauwt m'in teed're zorg omwakend, en met stage stralen heffend naar waar men waarheid schouwt…

Als een heimelijke kleur wonen bij Paul Klee, en niets meer zeggen. Een lijn zo zacht door zijn lichaam voelen en machinale diertjes vol veertjes doen springen tot een mijnramp van ontroering ontstaat.…

Zó dierbaar zijn de dingen mij geworden, waarin herinnering is opgehoopt: het huisraad, het gerei, de klok die loopt door het bestel der langgewende orde; - zó vertederd verwijlt blik en gedachte bij hun gedienstige gestaltenis, dat ik soms twijfel: werden zij tot machten waartussen de ziel zèlf gekluisterd is? Maar neen, ik weet: alléén…

Het knoestig gerucht van takken binnen de hoge spiegel, in de korte zon de schaarse, grintloze stappen de parketvloer het kille stof het potlood de dag die hij vol potloodstrepen trekt ---------------------- uit: 'Uithoek', 1991.…

Afgewend met zijn rug naar het zijnde spaart hij zijn stilstand in verstomming uit de avond tegemoet de helderheid achter donkere glazen, de opgooi van stemmen binnen het afgelijnde, het doffe leder dat men in het wilde trapt doelloos staart de mens naar wat hem invalt als een schaduw in de war van zijn bestaan…

Hardheid glanst Donkerte verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig…

Vanonder wolken, gij, die ontstegen zijt, roep ik u na - vanuit de wervelende storm der blaren waarin wij samen waren, waar ik nog sta geschroeid van dromen en van licht berooid, roep ik u en bezweer ik u: als ooit…

In tegenpolen die onderontwikkeld verstrikt raakten in hun eigen plooien Onderzoek ik pre-evolutionaire syndromen waarbij mijn intelligentie van pas is gekomen Na jaren van dolen, ben ik erachter gekomen, dat ik deze schaduwen moet mijden om niet verder te leiden Mijn huidige expressie verdrukt een depressie Waar ik ben aan ontkomen door in mezelf…

Ik die had kameraadschap uitgegeven tot levenswachtwoord in mijn jong getij, ik word nu door de makkers uitgedreven en kan geen schred meer houden met hun rij. Er is geen plaats in het broederlijk leven, bij 't volk der makkers is geen plaats voor mij: nu moet ik mij in d'eenzaamheid begeven en hullen in herin'rings grauwe pij.…

In mijn positie van entiteit met bedachtzaamheid ben ik geëvolueerd naar meester in goddelijkheid Het galactisch genootschap zond mij telepathisch de boodschap Van non-verbale communicatie streef ik naar helderhorende interpretatie Andere geestverschijningen worden hierbij geanalyseerd en systematisch geautoriseerd De machtsoverdracht wordt komend…

Op mijn eenhoorn trotseerde ik de eeuwige jachtvelden waarbij velen het moesten ontgelden Ik maakte jacht op spiritueel bedrog, dat is waar ik tegen vocht Gefrustreerd hadden zij het genootschap de rug toegekeerd en werden gestimuleerd om zij die het licht wilden betreden de ziel te ontnemen. Hun laatste uur sloeg in het vagevuur.…

Ontdaan van hun innerlijk bestaan, trok ik negatieve entiteiten aan die gecamoufleerd als een vrouwelijk wezen niets van mij hadden te vrezen Verschillende malen werd ik op de proef gesteld, wat aarde in lust en geweld Hun ware aard was door de eeuwen heen als een goed geheim bewaard Doch mijn positiviteit ontfermde zich over deze negativiteit Hun…

Dromen worden mij ontnomen, daarvoor zijn illusies in de plaats gekomen: “Hallucinaties van zielsreïncarnaties" Een ceremonie in perfecte harmonie Engelen in afwachting van hun ontkrachting ontdoen zich van hun vleugelen en beteugelen Herboren met gezang, zijn ze niet langer in bedwang.…

Gaandeweg word ik in contact gebracht met degenen die mijn pad kruisen Sommigen zullen afwijken van hun koers, anderen nemen liever een omweg Wie durft het aan om deze baan gade te slaan? Voor deze levensloop zul je toch op je intuïtie moeten vertrouwen Nee, geen doodlopende straat, welke weg volg jij? Dit spoor met ongekende spanningen eindigt…