Alle inzendingen van RutgerS

(voor Hubert Lampo) Volg de stenen op de oergrond en puur het vuur uit de stappen van het licht. Ik sliep met de vrouwen in jouw boeken en ik kwam weer aan. Droombeelden werden aangewakkerd en in het zand van mijn verleden vond ik magische sporen. Ik lachte naar het kind diep in mijn hart. De zon had zich verdeeld over het blauwe water en…

De lanen zullen uiteenspatten, de mieren zullen mij verdrijven, als de macht niet inperkt, als de wereld niet omdraait, zodat het sterrenstelsel mijn woning wordt, zodat ik kan dansen met de doden, in een trance die eeuwig duurt, voorbij de bomen die mijn stem bewaren, de bloemen die mijn hart verdelen, er is niets wat mijn verlangens…

Soms klimt haar geur heel rustig in de kamer dan denk ik - vreemd genoeg - nu wil ik dat wezen zijn of die herinnering maar er gebeurt weer niets alleen in mijn dromen glijd ik langs je lichaam als een slang in het duister dronken - stoned en giftig kan ik bijna breken want ik wil zo graag voor iemand engel zijn niet langer smachten…

( voor Simon Vinkenoog ) Hij wist zoveel, die drukke man, ik vraag me toch wel af of hij het zelf bevatten kon, maar toch, hij viel maar door, dat woeste water, bedolven raakte ik, bedolven, een lawine van invallen, uitvallen en muizevallen, gevuld met vette kaas, voor wie maar happen wilde, de ijzeren klem verbrijzelde je nek, maar goed…

(voor Herman de Coninck) Je schreef me ooit voor de grap dat ik als die prijs er zou bestaan zeer zeker de Prijs voor de Meeste en Langdurigste Inzendingen zou krijgen, maar dat je tot je grote spijt (was dat werkelijk?) wederom mijn gedichten niet kon opnemen in het NWT, d.w.z. de concurrentie was alweer sterker. Ik heb nog nooit zo gelachen…

Bij een belezen weduwe, na een barre tocht over de Alpen, zijn vervloeking weergalmt nog door de bergen ( Klotenmoeder! KutVerlaine! ), zonder geld en zonder hoop, rustte hij aan haar borst, de hunkerende borsten. Er brandde een zon in de straten, die hem week maakte en toen hij viel over de zoveelste steen, pakte zij hem beet, want ze zag voorbij…

( voor Ernest Hemingway ) Het gevaar tartend sliep hij in de muil van een leeuw, liet hij de stieren zijn bloed ruiken, beet hij de haaien in hun neus en gromde hij naar iedere vijand. Hij lachte de dood recht in het gezicht tijdens oorlogen in Spanje en Italië, bij de veldslag in zijn hart, die hij temperde met zuippartijen. Hij hield van…

( voor Federico Garcia Lorca ) Ik volg de Spaanse parfums rondom de vrouwen en ik kruip in het derde oog van Lorca en ik geniet van de innerlijke schoonheid in tijden van vernietiging en rampspoed. Het is altijd de man of vrouw in uniform, die onheil brengt, de gevoelloze wreedheid van kleingeestige superego's. De ware trots is zacht en teder…

(voor Lucebert) Ik zal je een engel wijzen een met gouden vleugels dubbele ogen en een mond vol rozen. Laat je bespatten beslaan als een paard rustig maar, beestje, straks ben je nieuw die manen van riet krijgen kleurige linten in de drinkbak champagne uit 1800 zeventig kussen op het hoofd van zwarte dons en ga maar liggen in een…

(voor Charles Bukowski) Alleen de geur van een ruige vrouw of de werking van een geleegde fles temde tijdelijk dit wilde paard, die schreef met de dood op de hielen. Je werd gemarteld en geboeid, een vermoord kind op de bodem van je ziel, maar als een ware boeienkoning schreef je de kwellingen van je af, tenminste, zover je krachten reikten…

(voor Marina Tsvetajeva) Ik ben van hoek naar hoek gelopen, ik heb iedere meter afgetast, ik heb zelfs geproefd van de modder, uren heb ik daar gestaan in een cirkel van witte kaarsen, verliefd op een vaal portret, dat ik bij me draag sinds mijn eigen eenzaamheid mij wurgde. Bitter waren de nachten dat ik droomde van haar stem, die danste…

(voor Gerrit Achterberg) De analyse voorbij streefde hij naar verlossing van het denkbaar ogenschijnlijke. Wroetend in zijn verleden haalde het noodlot hem in, hij werd de man die hij zocht en de zonde van de vaderen kwam ten uitvoer. Hij schiep zijn eigen wonden om het blauwe bloed dat verzwegen is door een laffe boer, vadereer boven dochterschande…

(voor K. P. Kavafis) Een Griekse liereman uitte zijn tederheid voor het stadsleven in Alexandrië, waar de geliefde moederschoot hem baarde, baarde hij met woorden zijn piramide - zijn donkere ogen zochten het oude mysterie en de vrije liefdesuiting, geheel naar zijn aard, die niet gestorven of verstikt is geraakt, die als koele wijn het hart…

Jouw hart ontkomt niet aan zijn dichterschap, het trilt vanuit de eeuwigheid ver boven het onhoorbaar aardse. Jij ként het woord dat doden tot leven wekt, dat woord komt niet uit jouw mond, maar uit jouw ogen, vuurspuwend met licht. De wortels van Antwerpen liggen desondanks gegroefd in je gelaat en de sappen tussen het duistere wraakgebied…

(voor Willem Frederik Hermans) De tralies van de wereld zijn opgebouwd uit hersencellen lang geleden toen het sprookje zijn zeggingskracht verloor, maar zijn kleine hart overleefde. Wraakgenomen verschijnen er vonkjes in zijn ogen, die hij lang verloren waande. Hij steekt zijn haviksneus fier en onbekommerd in de lucht. Zijn mond hangt verslagen…

Droeve plek van mijn geboorte, langs het strakke Boterdiep, waar een man zich heeft verhangen, in de kamer van mijn wieg. Vader legt zich toe op preken schrijven, moeder wordt van zorgen moe. De oude kerktoren dwingt hen meer en meer tot zwijgen, alles in de geest van mensenmoordenaar Calvijn. Verzuurde roddeltante's, verharde zanikheren en…

(voor Brendan Behan) Hij die de wurggreep van depressie kende, hij hield het op de troost van whisky, hij dronk er zijn boosheid mee weg, tot zijn lever knapte als een luchtballon. Donderwolk uit de kraters van Ierland, kameleon in het brandende zand van de pijn, die voor een mens te zwaar was en bovendien de trigger tot zelfdoding (ook met…

(voor Carry van Bruggen) Nooit, nooit je ogen zien, die felheid, nooit dat zwarte krulhaar, die intense fierheid, terwijl je zo warm overkomt, zo springlevend wanneer ik je lees, maar nooit kan ik je kussen of met mijn vingers door je haar kroelen. Opgebrand in de duisternis, in een droevig gevecht met het einde, maar net zo slecht met…

(voor Jacobus van Looy) In stilte groeiend, als een cactus in de Marokkaanse woestijn, krankzinnig met de heilige gekken, die hem de zon door zijn schedel boorden. Verliefd op het woelige Tanger, zoals later zijn collega uit Friesland. Hij verdween in de kleuren om hem heen, hij zwom tussen de siervissen in de vrije oceaan. Dit zuidelijke…

'Life cannot be written, life can only be lived' O.W. (voor Oscar Wilde) Als je een eeuw later had geleefd, dan was het gevang ondenkbaar en dan had je vrienden kunnen nemen zoveel je wenste en waar je wilde, maar dat is slechts een klein idee, waar jij niet mee geholpen bent. Kon ik maar terug in de tijd om met een schaar het lint dat…

(voor Antoine de Saint-Exupery) Hij vloog alsmaar hoger en hoger, waar de lucht te ijl werd, waar de kleine prins zijn armpjes strekte, hij vloog erin. Hij zag niet dat zijn vriend een luchtspiegeling was. Melancholisch was hij opgestegen,de cockpit benauwde hem, aan de aarde heeft het niet gelegen, aan de mensen wel. Zijn draaglast werd…

(voor Andre Gide) Hij droeg een paarse cape en verder niets, met in zijn rechterhand een gouden wandelstok, zijn rode ogen keken naar de donkere mannen, die roeiden met al hun krachten. Hij genoot van hun glimmende lichamen en eindelijk was de herinnering aan zijn geschriften verdwenen. Hij keek naar de Kongo als naar een beminde in de late…

(voor Kader Abdolah) Zijn grote,blonde snor hing in de schuimkraag van een bier alsof deze gewassen werd door kabouterachtige wasvrouwen. Ik geloof dat sinds de ziener Nietzsche ('Also spricht Abdolah') geen schrijver is geweest die zoveel beharing onder zijn speurneus had. Door de Noormannen, Stalin en Hitler, maken bepaalde bromsnorren…

(voor H.H. ter Balkt) Hij vangt ons op in de regentijd, vormt daken van goud voor het fluweel van bloemen,als boven de zee getilde dolfijnen. Iets dieper graag, die woorden over hem, hij zit niet voor Jan Doedel onder zwaar geschut, in de loopgravenoorlog van een harem geverfde muzen uit de Hollandse klei. Zijn donkere stem uit het binnenste…

(voor Leonid Ivanovitsj Dobytsjin) Leningrad is in het zwart gedompeld nadat alweer een schrijver zijn hart, zijn ziel met zijn pen heeft doorboord, Leningrad gaat in het zwart haar eigen straten over, Leningrad is moe van al die zinloze zelfmoorden op een artistieke draaimolen - er staat geen lach meer op het gelaat van Leningrad, zij is…

Zij kwam naakt aan de deur, vertelde dat zij een bad had genomen en ik benijdde het badwater. Haar frisse nachtjapon ontspon zich als een witte vlinder die mijn hart omvleugelde. Mijn neerslachtigheid wilde als een jong veulen in haar weide springen, maar zij hield de hekken gesloten. Andere herten mogen haar reinheid onverhinderd…

(voor Cesare Pavese) De goocheldoos was leeg,triest hoe je uiteindelijk de leemte weervond,die je als kind moest ondergaan. De afwijzingen in een verbitterd klimaat. De ogen die dood verspreidden, maskers van zelfontkenning, tot de slopende energieverspilling van vermommingsdrang afstierf. Opnieuw beginnen? de betekenis van woorden was gedoofd…

(voor Marcellus Emants) Drie mooie vrouwen deelden het zware zienersleven,hij schreef alsof hij tuinen spitte en kruiden verbouwde,met een geestdrift die hen allen verbaasde. Hij prees de werking van ieder kruid en aan de puntjes van zijn sierlijke snor herken je de punctuele estheticus. Haat koesterde hij voor het onechte,voor de slappe aftreksels…

(voor Hans Plomp) Hij zwom ver de droomzee in, zonder om te kijken (of even),hij dook diep,tot de bodem,zonder omhoog te kijken (pijlsnel),hij nestelde zich voor lange tijd bij zoenende zeemeerminnen met jonge,stevige borsten en felgroene staarten,bij speelse roggen, krachtige haaien en kalme walvissen in trance, bij verliefde dolfijnen met…

(voor J.J.Slauerhoff) Door vele kwalen ingehaald, zwierf hij van zee naar zee, door burgers grof vermaald nam hij zijn noodlot mee en waar hij ook kwam, tussen de dijen van een vrouw of toen hij opium nam, zijn obsessies werden grauw, zodra het land veroverd was. Liever jaagde hij maar voort met een duistere grimas rond de lippen…