Netgedichten

netgedicht (nr. 26.773):

Légionnaire

( voor Ernest Hemingway )

Het gevaar tartend sliep hij in de muil van een leeuw,
liet hij de stieren zijn bloed ruiken, beet hij de
haaien in hun neus en gromde hij naar iedere vijand.
Hij lachte de dood recht in het gezicht tijdens
oorlogen in Spanje en Italië, bij de veldslag in zijn
hart, die hij temperde met zuippartijen. Hij hield van
de goden, maar hij bokste ook met hen, gedreven, want
de afloop kende hij maar al te goed. Talent is beide,
wurgend en verheffend. In zijn achterhoofd hoorde hij
zijn vader schreeuwen, hem niet te volgen, maar wat
doet een kind in het lichaam van een neushoorn? Het
verbergt zich en het past zich aan. De drum weerklonk
door het oerwoud en de dieren verscherpten hun
tastzinnen. Op zijn wankele boot rinkelden de flessen
whisky, maar hij liet zich niet kisten, met een
harpoen in zijn klauwen en een sigaar van Fidel in
zijn bek. Ver op zee ramde hij het wapen in de huid
van een grote vis, wreed, zoals hij uiteindelijk
zichzelf doodde, na een zware mars door barre steppen.
De dood sloeg zijn rechterarm naar links, maar wel na
talloze overwinningen op diezelfde dood, wat in ons
nieuw leven wekt, goddelijke composities van
liefdeletters. Alle angsten waren voorbij en de
maanzieke draaide zich om naar de moedermaan,
onherroepelijk.