Netgedichten

netgedicht (nr. 26.920):

Diepzinnig ratelen

( voor Simon Vinkenoog )

Hij wist zoveel, die drukke man,
ik vraag me toch wel af of hij het
zelf bevatten kon, maar toch, hij
viel maar door, dat woeste water,
bedolven raakte ik, bedolven, een
lawine van invallen, uitvallen en
muizevallen, gevuld met vette kaas,
voor wie maar happen wilde, de
ijzeren klem verbrijzelde je nek,
maar goed, daar zit weer veel
plezier aan vast, zoals de zweep
van een betrouwbare minnares
opwindend is en overweldigend
machtig, versplinterend, helaas.
Maar niets kwaads over de dichter
Vinkenoog, o nee, hij rookte
gezellig zijn Gauloises tot hij
net als Brel de laatste adem
uitstootte, dat was niet in zijn
literaire rondvaartboot, wat hem
overigens exact typeerde. Deze
dolgedraaide ziel. Spuitwater!
Braaksel. Een leegte die openstond
voor wie maar wilde. Bredero of
Vondel? Of Brugman? Of dat een
dichter was, nee, zeurkousen, nee!
Maar hij wel! Terwijl hij met zijn
lodderige oogjes boven zijn
professorbril speurend deze wereld
opnam alsof het een anonieme
planeet betrof. Nu, nu, nu, nú
is hij eindelijk eindeloos high!
wat ik hem als collega van harte gun.