Netgedichten

netgedicht (nr. 25.990):

Vederlichte bariton

(voor H.H. ter Balkt)

Hij vangt ons op in de regentijd,
vormt daken van goud voor het fluweel
van bloemen,als boven de zee getilde dolfijnen.

Iets dieper graag, die woorden over hem, hij
zit niet voor Jan Doedel onder zwaar geschut,
in de loopgravenoorlog van een harem geverfde
muzen uit de Hollandse klei. Zijn donkere stem
uit het binnenste der aarde (ik ben er nooit
geweest, maar men zegt dat het er heet is, ach,
men zegt zoveel!) dondert over onze oren als
een brullende beer in een te nauwe spelonk.
De meest woeste krijgers vallen als kwetsbare
veertjes door de mand, de ogen te klein voor
het bijtende vocht, zo is het mogelijk dat
aardgnomen een pen hanteren, zoals eekhorens
tegen onze ramen tikken om ons te vertellen
dat ze wakker zijn, hun bruine velletjes glanzen
als moeiteloos tegengif op oersaaie zondagen.

Het is ochtend en Ellert en Brammert staan
op onze stoep te wachten (de haren verwilderd
als slierten gouden regen (sabbel maar niet
op een moegestreden knotwilg)) tot we, eindelijk
verlicht, hem binnenlaten en gratis cognac
serveren tot Sint Juttemis.