Alle inzendingen van Ruurd van der Weij

Stoppen met roken is absoluut niet verkeerd; ik weet niet hoe u ooit daarmee is begonnen, maar veelal is het roken je gewoon aangeleerd en dat het slecht is heb ík niet echt verzonnen. Ermee stoppen schijnt niet zo gemakkelijk te zijn. Stoppers zijn met de vingers op één hand te tellen. Anderen paffen door achter hun giftige rookgordijn en…

Iemand met wie het goed kon vinden, wenste aan zijn sterfbed mijn aanwezigheid. We waren, weliswaar, niet echt dikke vrinden: Ik ging erheen, maar eigenlijk had ik geen tijd. Wanneer een beste kerel bij zijn verscheiden, je verzoekt hem in zijn laatste uur bij te staan, wordt het pijnlijk om dat doodsbed te mijden en krijg je later spijt dat…

De blauwe zee, de koele bries, de gouden zon, ik weet nog heel goed hoe het allemaal begon. Ik nam jou liefdevol mee bij jouw slanke hand en op de ruis van de branding op het zandstand dansten wij onze eindeloze liefde in. Na al die jaren schiet mij dit nog in de zin, wanneer ik bij het wakker worden jou beschouw en dan weer besef hoe zielsveel…

De kamer is keurig, niets op aan te merken, maar hij is niet in het eigen vertrouwde huis. Het medische bed komt nog het beeld versterken, dat dit een andere plek is dan ons warme thuis. Wij eten op tijd, maar niet aan dezelfde dis, jouw en mijn tafel staan daarvoor te ver uiteen, hoewel jouw tafelgenootschap veel groter is, nuttig jij en ik…

Zo parmantig wriemelt ze de gouden staafjes met haar vingers in haar mond, keurig één voor één, geen vork, geen mes, geen eetgerei, maar heel braafjes haalt ze eerst de frietjes door de fritessaus heen. Die frituurmaaltijd is duidelijk naar haar smaak en ook geniet ze van de geprakte kroket. Als ik dan haar handen met een servet schoonmaak,…

Jenny heeft mij op onze eerste ontmoeting gekust, toen ze opsprong uit de leunstoel waarin ze zat. Diefachtige tijd, die nooit en te nimmer rust mij te beroven van de fijne uurtjes die ik ooit had. Besef dat ik daardoor vaak moe en verdrietig ben en dat de meeste levensvreugd in mij al is geblust. Grote dief, pak nu op mijn oude dag andermaal…

Hij had naar "Boer zoekt vrouw" geschreven, omdat hij nog nooit de liefde had bedreven en met zijn zwaarlijvige koeien vond hij het ongemakkelijk stoeien. Toch vond hij niet het eeuwige geluk en liep zijn relatie al spoedig stuk. Zijn vrouw vond haar boer een allerbeste vent, maar ook dat hij zijn vee meer dan zijn vrouw verwent. Toch stoorde…

Een gedicht schrijven is niet moeilijk, maar soms is het rijm foeilelijk.…

Licht stormt binnen van de schelle t.l.: de cipier opent de deur van mijn cel, zijn silhouet ontneemt mij mijn verhaal, zwart mijn blik in het verblindend portaal. Hoe komt die cipier aan zijn lamplichtmacht? Heeft hij mijn detentie dan reeds verwacht toen ik niet over mijn ik-hemel zweeg, dacht dat mijn ballon de wereld ontsteeg, daarmee…

De weg rijgt de dorpen als op een spies bijeen deelt stedelijk in twee het kalme dorpsleven. Ooit werd hier voor een stille reis tol geheven; kom daar als dorp vandaag de dag maar eens mee! De houten koetsen werden dozen van metaal - de zanderige weg weldra geasfalteerd – Een alternatieve weg, provinciaal, wordt nu hevig bediscussieerd.…

"Wees niet bang, liefste, wees niet bang, het leven duurt slechts levenslang. In het lijden houdt Hij mij groot en mijn kameraad is de dood, die ik nooit een hand zal geven uit mezelf; voor mijn leven levert God geen wisselgeld in." "Schatje, jij sterft als een heldin: roem die ik laf wil ontlopen. Volgens jou mag ik toch hopen, in…

De lente dan, was eindelijk gekomen tegelijk met de vrouw van mijn dromen en ik geloofde alles wat ze zei op die eerste heerlijke dag in mei. Nu kan dit gedicht zo in de Margriet, want veel diepgang heeft dit lied nog niet, even weinig, zo ik gauw weten zou, als de door mij zo beminde voorjaarsvrouw, die op het zonovergoten terras veel…

De Paashaas kwam idioot vroeg, dit jaar, de meimaand bij lange na niet in zicht, en de winter was nog niet met ons klaar: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Met Kerst werd het ons deerlijk onthouden, maar met Pasen was de sneeuwval heel dicht, wat nooit voor mogelijk was gehouden: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Wereldwijd…

(Do not stand at my grave) (Bewerking van de briefkaart versie, rekening houdend met de in een interview in 2000 voor de Canadese radio opgelezen originele versie) Sta niet stil bij mijn graf en huil Daar ben ik niet; ik lig niet in die kuil. Ik ben de stormwind voor iedere meeuw, Ik ben de diamantglitter in de sneeuw, Ik ben het zonlicht…

He, hoorde ik al duidelijk het eindsignaal, terwijl mijn wedstrijd nog maar net was begonnen? Hechtte niemand geloof aan mijn levensverhaal en had een ander het allemaal verzonnen? Ja, U riep mij plotseling luidkeels ter orde, omdat ik in mijn eigen dromen was opgegaan, uit vrees dat het nooit iets met mij zou worden als ik slaapwandelend naar…

Onder mijn voetstappen trilt de aarde: doden klagen in hun graf steen en been, maar ik laat een ieder in zijn waarde en dus gaat niemand ooit nog zinloos heen. Dien ik enkel sinistere heren, of ben ik toch goed en u het kwaad, wanneer ik geen godsbeeld ooit zal eren? En wie neemt nu van wie de maat? Ik strooi de as van miljoenen doden op…

De hemel was wolkenloos en helder; prima vliegweer. De dreigend zware dreun dreef de vijand in de schuilkelder, en de crew zong : “Bei mir bist du schön”. De zware bommen maakten de wraak zoet, oog om oog, tand om tand - het leitmotief. Een lintje voor de welbetoonde moed, postuum voor het bemanningslid dat stierf. Was daarmee dan werkelijk…

Het verre veld is onvindbaar, de blinde dood zelf ziet het niet. In het landschap is de lucht klaar maar de einder ligt achter ’t riet, waarvan de wuivende pluimen de veerman al eeuwig groeten op zijn tocht over het ruime sop in zijn eindeloze route. Het verre veld blijft uit het zicht door de god'lijke verboden. Dus blijft de bootreis…

Gehouwen uit het betalingscircuit vindt de harde steen zijn evenbeeld niet. Op het allerhoogste heilig altaar liggen daarom de exploiten reeds klaar, gericht als een onbarmhartig geschut op het weerloze wezen in de put dat in zijn donkere onderkomen allengs is opgehouden te dromen na de ontvangst van het ambtelijk stuk, boodschapper van…

Mijn vader, aan de leiband van de tijd raakte met het jaar zijn oorlog niet kwijt. Zijn verborgen strijd kon hij niet delen, de starre eeuw zijn wonden niet helen. Dus zond zijn luide zwijgzaamheid mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd toen de morfine om te verzachten verdrongen gruwelen boven brachten. Roepend naar zijn zoon in zijn…

Nee, mijn moeder wil absoluut geen hond in huis, zo'n beest dat in het openbaar likt aan zijn kruis, op straat opzichtig ruikt aan hopen stront en pis vanuit een vreemde hang naar alles wat kont is. Nu heeft mijn moeder niet zozeer een hekel aan honden, maar aan de armoe die zij als kind heeft ondervonden: een hond brengt mijn moeder weer in…

Volgens Driek van Wissen hoeft het Nederlandse volkslied niet een bepaalde inhoudsvolle betekenis te hebben; als het maar lekker meezingt. Dan volgt hieronder de tekst van ons nieuwe vaderlandse volkslied: er hoeft alleen nog maar een vlot melodietje bij. Kroom in het gollemse dikgaarn musselt aan het zimt Jimmelgoed. In de bus van Bussum naar…

Op het veelkleurige Pyreneëse plein daalt de avond roze als op een schilderij. In dit bijna mystieke late lichtfestijn dooft het warme zonnelicht boven de bergwei. De ruige rotsen verliezen hun scherpe kant, lijken zelfs kwetsbaar in hun versteende donker, tonen de wandelaar hun eeuwenoude band met de zwarte hemel en zijn sterrengeflonker.…

Ik ben gesmeed op 't aambeeld van de tijd, van wereldoorlog en herbezinnen. Die smidse tekens raak ik nooit meer kwijt, ik eindig waar alles moet beginnen. Zeg mij, hoe lang duurt een leven dan, wanneer eind en begin samenvallen, hoeveel is er dat ik nog geven kan aan de levenden in alle jaartallen. Is uit het vuur van de smederij een…

Ik ben al in de Oorlog gestorven, zestig jaar geleden in vredestijd. Mijn premature dood heb ik georven vanuit de kampen in de Nazi-tijd. Mijn vader zweeg over zijn oorlogsleed; heeft het eindoordeel aan mij gelaten. Maar er is zoveel dat ik niet weet, want ik hoor enkel dode soldaten. Wat is het verschil tussen lafheid, angst of verzet…

De wereld gaat nog lang niet ten onder, dat interesseert mij niet bijzonder, want ik weet dat een Gods' gestuurd wonder een einde maakt aan al het gedonder. U wantrouwt mij derhalve onterecht: ik heb U nimmer Uw invloed ontzegd, maar Uw wetten vanuit Uw hemels recht hebben nog maar weinig ruzies beslecht. En daarom wil ik het nou echt weten…

Mijn goudvis leidt een kalm kloosterleven in zijn eenzame rechte waterbak. Van hoek links naar hoek rechts duurt maar even ook al zwemt hij op z'n dooie gemak. Elf vingers waren toch zeker genoeg (of had ik het verkeerd gezien misschien) toen ik, verlegen, vijf ervan vroeg (en waren't er vervolgens maar tien)? Hoed u dus voor de onevenheden…

Uw blij gelaat, noch uw lach is mij tot last, noch uw vermogen tot dank aan uw god, maar uw regels staan daarin zo vast dat ik moet vrezen voor mijn eigen lot. De koetsier spoort de paarden aan onder de dreiging van een hagelstorm; de geesten verschijnen bij volle maan en stellen vermetel hun boek als norm. Daar had ik u werkelijk bij de…

In een wereld vol gedachten zag ik geen schaduwen meer, gingen ondoorziene krachten als wilde beesten tekeer; geduld werd schandelijke schuld. De beelden schrompelden ineen, stille gaten werden gevuld met jammerklachten steen en been. Waar bleef nu de schimmenjager met zijn zekere pijl en boog, die trots de vangst toonde, mager, maar…

Luister naar het gemor van de rozen, tel de verlepte knoppen erbij op, zie hoe de leugens de tuin doen blozen, onthoofd de tuinman met zijn groene kop. Het ijzeren beeld zat vastgeroest in de weelderig bloeiende tuin. De boom heeft het geheim opgehoest onder de zwaarbemeste kruin. De dood van de tuinman was heel terecht; een oude vete werd…