Netgedichten

netgedicht (nr. 18.982):

De allerlaatste dode

Mijn vader, aan de leiband van de tijd
raakte met het jaar zijn oorlog niet kwijt.
Zijn verborgen strijd kon hij niet delen,
de starre eeuw zijn wonden niet helen.

Dus zond zijn luide zwijgzaamheid
mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd
toen de morfine om te verzachten
verdrongen gruwelen boven brachten.

Roepend naar zijn zoon in zijn afscheidstond
maar in mij geen bevrijder vond;
met honderdduizend doden om zich heen,
stierf mijn vader, mijn vader, heel alleen.

Schrijver: Ruurd van der Weij, 24 januari 2008

ruurdvanderweij

gmail.com

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: oorlog

oorlog

vaderschap

eenzaamheid

4.0 met 24 stemmen

1.412

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: Ruurd van der Weij
Datum:: 28 januari 2008
Email:: r.a.van.der.weijrug.nl; Het is altijd jammer wanneer een schrijver zijn doel niet bereikt. Het gedicht is opgebouwd tussen de eerste zin en de laatste: "mijn vader" (het 2e "mijn vader" in de laatste zin beklemtoont het feit dat de zoon zijn vader niets verwijt) is daarbij het sleutelwoord.
Om aan te geven dat die vader een eigen wereld bewoonde, is in de tussenliggende regels steeds "zijn' gebruikt. Dit om het schrijnende contrast tussen de liefhebbende zoon, die wel wil begrijpen maar informatie te kort komt (mijn) en de lijdende, niet tot communicatie in staat zijnde, vader (zijn) te accentueren. Spijtig voor de auteur dat Sandee alleen een veelvoud van bzvnwn in dit gedicht opvalt en dit niet weet te duiden. Poezie is geen proza.

Naam:: A. Sandee
Datum:: 25 januari 2008
Email:: alexsandeehome.nl; Wel erg veel bezittelijke voornaamwoorden voor zo'n kort gedicht. Dat doet afbreuk aan de inhoud. Jammer!

Geef je reactie op deze inzending: