Alle inzendingen van Wil Melker

de streek van hand langs jurk en broek belijnt de vrijheid van de vrouw in het formele uitgaan en ook als groet persoonlijk wordt zo voor iedereen het innerlijk en uiterlijk tot op de centimeter uitgetekend in morele en leef kwaliteit nauwkeurig strak past de scheiding in het lange haar waarbij door het knotje de speelruimte…

wij wisten onze bloemenwei halve meter hoge stelen waarin wij speelden kleuren ademden geuren zagen wiegen in vreemde melanges afhankelijk van weer en seizoen ook wij veranderden in de tijd als wij op de moswarme aarde doken en met gesloten ogen het leven om ons heen groetten de rust proefden van zien zonder bekeken te worden…

zij zongen hun lied van frisheid en kou de grote met slangen behangen machines trouw aan de decibellen productie ronkten zij stilte tot destructie de wettelijk norm was slechts voor de vorm nog leek het eenstemmig in de metriek van het hart maar aarde wist nu al het gebaarde kind was te warm…

ik ben op zoek geweest naar de kleine triggers die de mimiek in jouw gezicht goed doet oplichten vaak kleine oorzaken met grote stemmings- gevolgen zelfs totale omslagen van humeur gaan hier zo de deur uit de gezichts- uitdrukkingen kennen de vele talen van ons verschijnen in de persoonlijke communicatie onbegrip is zo…

natuurlijk heb ik leren zwemmen mocht ik in het bad les geven maar toen ik in jouw ogen keek en dook voelde ik voor het eerst hoe water langs hoofd en oren floot in wild gespartel zonder enige coördinatie inademend kon het water niet op de souplesse van het door water glijden was ik ergens in mijn koppie totaal even kwijt…

ik had mijn handen tot vuisten gebald maar vergat het glas waar ik mee werkte pas toen splinters mijn vingers rood kleurden waarschuwden helscherpe pijnen mij ongenadig de rode waas in mijn hoofd trok op en weer bij zinnen depte ik het bloed van sneden in mijn huid het kunstwerk was verdwenen in het rood van geleden pijn…

ik zag een bosje bloeiende papavers staan op een god vergeten stukje snelweg met zand asfalt en vol zwerfvuil als decor en nu toch in de hoofdrol met de dans van de wind oranje rood uiterst teer wiegend zo maken zij ze niet meer…

vaak wordt in zachte acceptatie de basis voor liefdevol omgaan met de medemens gelegd zonder te letten op het profiel dat door ouders wordt voorgeleefd gekend en geaccepteerd door familie en woonomgeving pas in de fine tuning van gevoel is kwaliteit doorslaggevend en zal de basis worden van opvoedingskwaliteit waarbij begeleiding…

Ik heb God gezien Door zijn Eigen ogen Naar beeld En gelijkenis Geschapen Daar zijn wij Nu beland Uit de circulaire Scheppingshand Ieder mens Is mijn medemens die mij mens maakt dat gelukzalige gevoel is er tot in de kleinste essentie alleen in communicatie ontbreken normen en alle vaardigheden zij zijn ondergesneeuwd…

ik zag ze nauwelijks staan gekleed in duister zwart met glimmende randverschijnselen voorbij gangbaar pad nog schreeuwden zij met hun hoog geluid want de puberstemmen kwamen er nog niet helemaal goed uit en schittering blonk alom meer dan geweld in het uiteen stuiven losten zij op in onzichtbaar bewegen toen de kit aanstalten…

voor ons is samen thuis hand in hand de tuin en schuur de muur waar we altijd speelden en ik jou en jij mij verveelden met kijken naar elkaar wij waren altijd snel thuis ook in het grijs bestofte treinstel op een totaal verlaten station in de middle of nowhere ook thuis bij de slaande kerkklokken waar wij vergeten waren uren te…

voorzichtig kleurden randen hun macht aan gewone dingen subtiel dirigeerde hokjesgeest de mens naar binnen het happy gevoel ervaarden zij in geur en kleur toen zij de deur passeerden het warme wij gevoel van herkenning voelden zij in de persoonlijke benadering van gelijkgestemden die naast bevoogding ook hulp en begeleiding…

ik ga het loslaten dat wat vroeger naadloos aan elkaar haakte te Lang heb ik in wit het frame van een gedicht zien schemeren zinnen en wat letters heb ik genoeg om in de voor gestructureerde ruimte te zetten en wie het leest kan ik de eigen invulling niet beletten kleine lieve leuke gekleurde partikeltjes gaan het witte vlak…

ik zag de aarde scheuren hoorde wortels janken in ontbossingspijn voelde rotsen splijten die niet meer gebonden wilden zijn de verwoesting was gigantisch in zijn omvang universeel ik kon mijn tranen niet meer bedwingen de overweldiging kwam onverwachts en werd mij te veel alles viel weer terug tot elementen moleculen in overvloed…

ik heb poorten van wegen naar de stenen der wijzen geopend levenselixer ontdekt en de wachteres bij het orakel van delphi met woorden van charon bij de stix het zijn mijn eureka momenten waarin het gesproken woord algoritmisch wordt omgezet en ingedeeld in grammaticale frequenties van wereldtaals logica die ieder spreekt…

langzaam brokkelde de Muziek af toen ik Verder liep maar de tijd kleurde hoorbaar die herinnering in met een aparte audio set net als stilte zijn accenten kreeg in het donkeren van avondlicht en de zon schitteringen liet spetteren in ultieme doorzichtigheid zo werkte verbinding duurzaam aan het leven zij had ons energie…

door herinneringen te bewaren kan ik het lijnenspel uit het schilderbestand beter bewaren Iedere streek tekent zijn eigen contrast scheidt de vlakken en schaduwt zelfs wit en zwart In het feeërieke lichtspel van manet bepaalt gloed de sfeer waarin het tedere spel zich ongezien afspeelt omdat emoties de weg gewezen worden door…

we wisten dat ze zouden komen de dromen zonder woorden en vol angst schreeuwen janken zal niet helpen want de ellendebronnen zijn zij en hun fone er waren al lang klachten over kinderen die nooit communiceerden en alle tijd aan hun hartsvriend gaven nooit hebben zij die vaardigheden geleerd en beoefend hun woordenschat lag…

ik zag je handen en vingers bewegen in een bijna mystiek schoonvegen van je huid met een wattenschijfje en zoveel gevoel dat mijn kozen daar nog een goed voorbeeld aan kunnen nemen hoe jij met liefde en warmte konen en wangen raakt en daarna het zacht gevoelig rood de ruimte laat om zich daar na fantastisch gaaf te etaleren…

het is mijn tijd van ontwaken als ik kikkers hoor moet ik terug kwaken ik zoek ze op kijk ze aan wij oefenen samen op eigen naam hetzelfde heb ik met een hond die mij aankijkt alsof ik als stom ben vermomd knipoogt en blaft toe zeg je naam het is toegestaan al lang geleden toen ook wij beden vaak brabbel je tegen mij je diepste…

Ik zag dat de wereld draaide toen jouw lach de mensen paaide jij met je vitaal krullende kop deed er nog een uitdagend schepje bovenop toen jij de touwtjes stevig in handen had iedereen kende ondertussen jouw pittige rap geen meezinger maar een echte swinger soepel in de heupen en knieën op een beat die pas heel in de verte…

jij was gekleed met pure nonchalance waarbij sportieve touches aandacht trokken met subtiele vormen en speelse kleuren In het joyeus gewaagde circuit deed jij aardig wat blad opwaaien met een minimum aan stof en drie vuurrode stikkers met brandgevaarlijk er uitdagend op waarbij de juice net even over de strak bewaakte rand…

je voelt je al ongemakkelijk als iemand zijn ogen op jouw élégance en gratie richt als Jij shined in de menigte in een licht dansant passerend bewegen waarbij een passende lach subtiel effect- verhogend terugkomt als donder na de bliksem nee geen geraffineerd geflirt en effectvol gejaag maar met elkaar praten met het hart op de…

ik zag de ogen ontwijken weinigen bleven iets langer kijken maar sloegen daarna de ogen neer zou het angst zijn om te confronteren bang om iets meer dan kijken te proberen zoals een lach of vriendelijk woord misschien maar er zijn de laatste tijd helaas mensen om minder vermoord of mishandeld de verbindingen rafelen…

Wel ging hij Er vaak even Tussen uit naar Het plantsoen tegen de grote boom zitten met rug en met handen contact maken luisteren naar de bladmuziek die bladeren en wind speelden daar heb ik hem gelukkig zien worden in zijn eerste contact met samen leven eerst neuriën en later zong hij ongekende woorden jong in het decor…

weer legden jeugdig en hip het af tegen klassiek dat in vintage een nieuwe toekomst spiegelen zag ondanks foutjes in constructie en korte duurzaamheid weinig houvast in kwaliteit en grillig in kleur en vormgeving die soms bizar in uitvoering is reparatie en herstel vaak moeilijk omdat mengnummers niet genoteerd zijn de kleine…

je verstilde in emoties die jij geen goede plaats kon geven op dit moment veerde altijd op om met meer kracht opnieuw te beginnen maar je staarde nu enkel voor je uit zonder moed keek naar je handen zocht naar verloren illusies met zoveel liefde terwijl tranen je ogen vulden met verdriet omdat het ook dit keer niet was gelukt…

ik wist buiten drempelloos binnen te krijgen door transitie van plaats en tijd aan beide kanten ik was bij mijn uittreden op diverse sporen gestuit die nog niet lang geleden magie hadden gebruikt door partiele verdikking van brandpunten in het spanningsveld dat waren de grote gebouwen paleizen kerken en verkeer kruisingen…

pas later is de angst om te leven overgegaan toen onze ouders dachten dat wij op eigen benen konden staan maar tal van gebeurtenissen en calamiteiten houden die vrees nog altijd springlevend omdat wij vrijwel onervaren nu eenmaal niet op alles zijn voorbereid de modellen zijn ons bekend hulpverleners en coaches te over en…

buurmans roep op de vroege ochtend was het teken voor de groep om aan het werk te gaan nog glinstert de nachtkant van het gewelfde land dat nog dooiend vroor in de schaduw wachtend op de zon die toen de buurman zong in koper nog groener was dan de zwarte olijven die langer hangend in hitte verblijven stilte was nog onaards…