Netgedichten

netgedicht (nr. 83.536):

Spiegelende vlakken

ik had
mijn handen
tot vuisten
gebald maar
vergat het glas
waar ik mee werkte

pas toen splinters
mijn vingers
rood kleurden
waarschuwden
helscherpe pijnen
mij ongenadig

de rode waas
in mijn hoofd
trok op en weer
bij zinnen depte
ik het bloed van
sneden in mijn huid

het kunstwerk
was verdwenen
in het rood van
geleden pijn en op
een witte a4 zag ik
het bebloede heden

waarin ik de
ziel zocht gestold
in donker rood
spiegelende
vlakken lachte
triomferend de dood