Netgedichten

netgedicht (nr. 83.662):

De eerste trein

zijn ogen
waren dood
al overleden
toen hij besloot
de eerste trein
te nemen
die denderde zo
lekker door
vol massa voor
de grote flits
in je gezicht

in nog donker
ochtendlicht
kon ik hem niet
zo laten gaan
riep hee zonder
naam en pakte
de mouw van
zijn spijkerjack
voelde weerstand
in beweging door
moeten gaan

nog had hij mij
niet aangekeken
met zombieogen
en onvaste tred
met een gebed
naar de sprong
waar alles begon
hij wrikte stevig
wilde los ik hechtte
we struikelden
voorover vallend

met hoge
gil en doffe
dreun die de
voertuigen deed
stoppen en wij met
bloed aan handen
en gezicht jankten
en lachten met nog
een mouw van het
spijkerjack om
samen in te leven