Netgedichten

netgedicht (nr. 83.691):

Zonder vis

venijnig
blies de wind
net boven het
zand dat te
drogen lag na
de jongste vloed

kleine tornado’s
kwamen al hoger
na hun aanloop
op het vlakke
strand en vrijwel
uitgeraasd te zijn

zoutkristallen
deden een aanval
op je kwetsbare huid
die jij met knipperende
ogen afsloeg en je van
deze slagen afkeerde

om de natuurmassage
goed te laten inwerken
namen we wind mee
op de terugweg die
de lichaamscirculatie
goed op gang bracht

met dit zee parfum
werden wij thuis door
allen begroet met
de eindeloze kwalificatie
heerlijk verfrissend
ja zo zonder vis