Alle inzendingen van Windwhisper

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

Door een plotseling vochtig wordende mist wordt de lucht voelbaar zwaar geen hand voor oog te zien ze zucht haar wangen nat de wind steekt op haren wapperen voeten zoeken houvast waar je ook bent ik zal je vinden klinkt haar fluister door de nacht…

Op weg naar huis omringd door vrienden in gouden regen voelt het als een deken van troost wanneer zachte dauwdruppels rimpelen in het water de smaak van honing op droge lippen als balsem voor de harteklop 'n fluistering laten we dansen wapperende krullen in de wind…

tevreden neem ik een hap ven mijn bruine boterham belegd met kaas denk er niet eens bij na is dat zo gewoon………. zeg nou zelf met zoveel honger elders op de wereld? is dat zo gewoon.....…

de kleur van je ogen 't dwarrelendblad de blos op mijn wangen stormachtig de wind vurig je hart op klaarlichte dag was daar ons ontmoeten jouw schaduw raakte de mijne ik kuste die van jou hoor je het ruisen tussen guirlandes van wolkenpracht de fluistering van onze herfstmelodie…

overdag kleuren ze de herfstafel kabouters met kruiwagentjes elfjes met vleugels van satijn goudgele bladeren krullen kinderoogkes die smullen en het zekere weten oma heeft het zelf gezegd ......... om twaalf uur in de nacht als het donker is gaan de lataarntjes aan komt de herfsttafel tot leven ze blijven wakker komende nacht…

mijn hart drinkt de woorden "als de liefde niet bestond" zou ik sterven het zachte fluisteren van de wind zou veranderen in een orkaan van boosheid "als de liefde niet bestond" de glans van mijn haar zou verdoffen de zon zou bomen en struiken verbranden met alle hitte in zich en alles zou verassen "als de liefde niet bestond"…

tegendraads als dat ze is droomt ze van een regenbui als de zon stralend aan de hemel staat vangt ze de storm met haar ogen bij het windstille wil ze eitjes als de kippen van de leg af zijn men denkt ze kijkt bozig te lezen op haar gezicht wat heeft men het grandioos mis want in haart hart speelt de liefde de hoofdrol het is de regie…

Haar naam is Rode Maan haar verhaal begon met....er was eens en ze vertelt over een zigeunermeisje uit de Oekraïne haar en mijn overgrootmoeder Antonina ze wist me zoveel te vertellen dat ik opeens begreep de hunker in mijn bloed naar dansen naar vrijheid de ongebondenheid de muziek, het ritme, het onstuimige alles viel op zijn plaats…

Proza dus woensdagavonden Persoonlijk ben ik geen televisie-zitster nooit geweest, oké het nieuws wat documentaires en ATW ja dat laatste al sinds jaren maar zèlfs nu niet meer elke dag maar voor een detective of een thriller of een misdaadserie daar sluit ik mijn ogen echt niet voor gisteravond met silence wittness had ik tranen…

zeg me klinkt haar fluister bijna onhoorbaar maar vol verlangen in de wind zeg me waar de jasmijn bloeit in september neem me mee omring me met de geuren zelfs al moet ik daarvoor te voet naar Rome gaan zeg het me mijn vriend de wind ik zou me er in willen baden in een fontein gevuld met jasmijn…

een ondeugende herfstachtige wind doet rokken bollen zomer nog de schalkse wandelaar in de Haagse schilderswijk kijkt reikhalzend naar half ontblote dijen snelt zich naar huis om daar met zijn dame te gaan vrijen…

Terwijl het water zacht pruttelend twee eitjes gaar kookt half zacht en ik een sinasappel pers praat ik met jou mijn moeder achter glas vandaag is het alweer vijfenvijftig jaar gelee dat onze Leo sprak "mama is dood" wat er toen in me omging ik was nog maar een kleutermeisje van amper vijf jaar kan geen pen beschrijven tranen in een…

een grote zak koekkruimels het snoepje van de week de Rutex en het parapluutje dat je bewaarde voor de meester van de vijfde klas omdat hij met consumptie sprak tien toverballen voor één cent die je deelde met vriendjes en vriendinnetjes elk zuigend tot zo'n bal tot die veranderde van kleur dan was de ander aan de beurt soms kijk ik…

weet je nog ik heb je lief geen musje zal er vallen ik hoor bij jou thuis…

een zilveren vlinder siert mijn ketting ik draag die elke dag Vaak ligt jouw glimlach op mijn lippen soms vult jouw traan mijn ogen Toon Hermans schreef het al "je hebt iemand nodig" hiermee heb ik volgens mij genoeg gezegd het hoeft niet uitgelegd alles wat wenselijk is ik doe het niet voor minder van harte proficiat…

Jouw kus in de morgen verjaagt kommer en kwel maar nu heb ik andere zorgen wil ik dat wel....…

Hongerig alsdat je was deelde je toch je laatste boterham met mij ieder de eigen weg vervolgend droeg jouw glimlach mijn voetstappen…

achter in een hoekje van de kast hangt jouw vest en hangt jouw jas op juist die stille momenten dat ik het niet meer trek laat ik me verwarmen en omarmen nog steeds dragen ze jouw geur alsof je weer even heel dicht bij me bent zoals het vroeger was…

wat down in de vroege morgen maakte jouw glimlach me weer lichtvoetig in een vluchtig elkaar passeren jij naar je werk ik aan de wandel jouw morgengroet klonk als een belofte ineens fluisterde er een zonnige glans aan mijn horizon…

Uit het leven gegrepen Ach ja, volslank, mollig zeg maar een dikkert ja ja ja weer eens op dieet deze maal voor mijn gezondheid vroeger aan de slanke lijn maar nu hoef ik zeker weten geen "den" meer te zijn vol tevredenheid en trots geschreven de weegschaal gaf vijf kilo minder aan op dinsdag de eenendertigste augustus ik heb mijn…

Moeke zoveel jaren zonder jou ik ben nu zestig tweemaal zo oud als jij ooit werd nooit was het gevoel van gemis minder maar tja ik moest wel dragen in memoriam Antoinette Francoise van Zwol zelfs na vijfenvijftig jaar moeilijk te bevatten een kind zonder moeder voelt zich immer zo verloren…

als de wind in de vroege morgen over dauwdruppels fluistert en de zon ze doet glanzen als parels weet dan dat de glimlach op mijn lippen een wens draagt voor jou…

zwart krullen donkere wolken geen zilveren lijntjes boosaardigheid sluipt in als egoïsme opkruipt ademhalen benauwend is huiveringwekkend de stilte die valt als woorden genegeerd worden een deur knalt dicht keukenkastjes klapperen storm op tilt…

daar zit ze haar handen zoekend in haar schoot dan weer gevouwen het licht van de schemerlamp schaduwt op haar gezicht ze zit daar maar ze wacht meisje, mijn meisje huilt haar hart met droge ogen…

warmgolvend ademt de muziek in haar bloed woorden zijn meer dan alleen maar zinnen ze voelt ze danst ze droomt heupwiegend met haar 't fluisteren van de wind het ritme van de regen de schaduw van zon en maan…

met je olijke glimlach en je vlotte babbel bracht je mij een halte verder dan ik zijn moest…

duizend passen lang van de wieg tot aan het graf luwzijde van zon en maan, op ons levens pad het verblijf op deze aarde letters op een steen in goudgravure verblekend door seizoenen je was…ik was daarna vergeten alleen die” booswicht “ was diens naam komt voor in de geschiedenisboeken waar kinderen leren Nero Herodes, Karel de…

duizend passen lang van de wieg tot aan het graf luwzijde van zon en maan, op ons levens pad het verblijf op deze aarde letters op een steen in goudgravure verblekend door seizoenen je was…ik was daarna vergeten alleen die” booswicht “ was diens naam komt voor in de geschiedenisboeken waar kinderen leren Nero Herodes, Karel de…

over gekwetstheid verborgen leed omdat juist in die cultuur de meisjes hun familie net te schande mogen maken is er de innerlijke pijn de angst voor ontdekking de schuld te krijgen en de nog grotere vrees voor straf en desastreuze gevolgen aangedaan door juist iemand vanuit het gezin zo erg taboe en de last is zwaar te dragen het geeft…