Alle inzendingen van anna

Mijn hoofd is leeg, mijn armen leeg, mijn hart vol van verdriet maar jij zegt : “kop òp!” , geeft de moed niet op dus huil ik als jij het niet ziet... Oog in oog met jouw dood, is mijn ziel zwaar in nood en god hoort mijn S.O.S. niet !...…

De sarabande spelen op de vrieskoude deel. De uilen hebben het klavier onder- gescheten. Stom staan de dingen van de zomer om je heen, strohoed, trompet. Omhoog die bovenstem, waar vogels schuilen op de balk, en dan omlaag. Vertraag het lied, houd in totdat bloed stolt en adem stokt. Kan zij nu gaan? Doorspelen. In de bas orgelt een toon…

Krakend neerzitten en kijken naar wind op een foto. Hoe de geketende dansers buigen op rij! Wij waren tien en wilden naar zee. Melkzuur in de benen, blaasbalg in de keel. Storm blies tranen over de wangen, schelpengruis knapte onder onze banden. Wij trapten ons achteloos een weg. Groen, blauw, wit namen we voor lief; zintuigen werkten…

denken is eenzaam want op het moment dat je mijn gedachten leest zijn ze alweer veranderd helemaal voor jou alleen…

Wij schrijven zo graag over hersens, wij dichters. We klemmen het brein in de handen; woorden druppen op tafel. Het lukt! Een zoemen start in Wernicke, Broca. Liquor klotst in de ventrikels, ionen krioelen in synapsspleten. Dan een toets van beheerst verdriet: de glorie vergaat als wij uitdoven. Tevreden lezen, achterover. Alsof we het…

Het kind zat naast mij in een zaal, tussen ons lag de partituur. Maat- strepen stonden stijf in stil geweld van inkt. Dankzij de muren en het dak werd dat geluid. Zoals bij ons de huid verdriet omspant, zei ik, en een voor een wees ik de instrumenten aan op het schavot. Zij is er niet. Als ik mijn ogen sluit ga ik haar zien. Tussen hoorn…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

Hoeveel aandeelhouders dansen op de punt van een naald? Gewichtloos web voor wie gelooft. Het schittert op een scherm. Uit de mobiel kwijlt een ijle Beethoven. Wat je zegt raast jaren rond de aarde, een pulserende stroom noodkreetjes. 'Lekker chatten met mevrouw Van der Geest in Australië!' Geen leugen zonder waarheid, zonder tijd geen…

hartverscheurende pijn, het zit diep in mijn bloed, duizend vragen in mijn hoofd, ik weet niet wat ik er mee moet. een gevecht tussen hart en geweten, ik kan geen antwoord krijgen, op de vragen aan mezelf, over alles blijf ik maar zwijgen, ik wil de waarheid niet weten, het kan niet waar zijn, ik moet het vergeten. waarom doe ik de dingen…

Van hetzelfde witte bord eet hij elke dag zijn prakje en zijn brood gaat altijd mee in hetzelfde plastic zakje. Overdag een harde werker en onmisbaar op kantoor. Maar diep van binnen knaagt het en geen mens heeft dat door. Na kantoortijd weer op huis aan. Eten, afwassen, de krant. Voor de tv valt hij in slaap, de afstandsbediening in…

Boven m'n hoofd rommelt de hemel: Klapt van woede bijna uit elkaar. Lichtstralen vliegen door mijn ramen. Op mijn netvlies is haar gezicht gebrand. Ze staat op een foto in de krant, die ligt hier naast me op de tafel. De pannen op het dak gaan glimmen; huilen de hele wereld bij elkaar om een oorlog die niemand kan winnen.…

wind waait boom zwaait ramen, deuren klepperen en laten wat wind binnen komen in mijn kamer herfst in de winter…

Als gras in december, doe niet aan groeien, kruip weg onder een kille deken. Het is zwart in de doelmond. Er wordt gedroomd van zaadschieten, bloeien met wuivende pluimen. Noppen ranselen je recht, het mes maakt je hard. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

Wie is in de spiegel, die vrouw met mijn gezicht ? Wat was het in haar leven, dat dit had aangericht?! Die blik, die duist`re gloed, waarin ik mijzelf ontmoet en duidelijk kan zien dat er heel diep in mij nog een vonkje blijheid smeult dat ooit weer aanwakkert misschien...…

Teruggeworpen op mezelf, alleen met mijn verdriet, hoop ik dat het nooit ochtend wordt want leven wil ik niet... Wanneer niemand om je geeft verliest het leven glans maar als het soms dan toch gebeurt, geef ik het weer een kans en word ik weer teleurgesteld denk ik : “de laatste keer !...” maar het is sterker dan ik zelf en ik sterf…

Vergeten… Behandel me nou niet als een kind, als ik af en toe naar woorden moet zoeken, vaak dingen herhaal en herhaal en herhaal… of soms alleen de weg niet vind… Ik weet ook wel dat ik soms iets vergeet, het gas uit te doen, mijn jas of mijn schoenen, `s nachts zomaar opsta, geen notie van tijd… of hoe je met mes en vork eet... dat…

Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja, ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een…

Mijn zoon stormt door het huis, een roffel op de trap. Hij is zichzelf een motor. Het lied dat in hem leeft ontsnapt hem soms. Ik hoor hem zingen op de gang en zwijg. 's Nachts is hij bang, hij twijfelt aan zichzelf, aan ons, de wereld. Ik neem hem in mijn arm en zonder spreken vaag ik de oorlog weg en kinderkanker, mijn eigen dood, het…

Ze klimmen aan de uitgestoken hand de kant op, kijken langs je heen; op weg weer, als zij waren toen ze in dit nat abuis verzeilden. Dank- bare schimmen die zich sluiten als het water zelf. Soms brengt de dreg sereen en willoos materiaal in vreemd geplooide stof. De dood als regisseur van stilstaand beeld drapeert het water dat vibreert boven…

Ik huil en schreeuw, net als een leeuw. Ik lach, op een zomerachtige dag. Ik vecht voor strijd, in een moeilijke tijd. Ik was kwaad en boos, wat was er met me loos? Ik werd bang en wanhopig, zelfs als ik in bed lig. Al die emoties spelen een eigen rol, daarvan word ik soms helemaal dol.…

Ik omvat met bei mijn armen de tere ronding van haar schouders en hals, en zijzelve doet mij haar zachtglooiende dansende benen omhelzen zo schrijden wij tezamen in ritmische wiegeling Ik zie omhooggeheven haar lief gezicht en dit hevig bijeenzijn drijft mij dicht en dichter tot haar - en wij dansen mond aan mond en hart aan hart en zacht gezicht…

Het klein hoefblad hield ik vroeger scherp in de gaten. Wanneer, waar, of het al. Ook de kale witte klaver en later de rode met de roestplekken. Wij schrokken nergens voor terug met onze manden en spaden. Weide stond in plaggen voor het keukenraam te sterven, te snakken naar water. Nu kweekt mijn zoon zijn geurend riet op het balkon.…

Niet te kunnen zijn wie je bent. Omdat iedereen je zo kent. Niet naar buiten durven gaan. Bang alleen te komen staan. Opgesloten in je ik. Angstig voor dat ogenblik. Uitbreken is wat jij wil. Om je heen blijft het stil. Stimulans is wat je nodig hebt. Met geen woord wordt er over gerept. Maar eens zal jouw ziel vrij zijn. En…

Bejaarden heb je in soorten en maten en op een dag, ben ik het ook. Dus liefste vlucht nu het nog kan. Vlucht nu we nog dansen,lachen en praten, vlucht voor het grijze spook. Want wat krijg je dan: Gemier en gemeier, gezeik en gezeur. Zo doof als een kwartel, dement als een deur. Lekkende blazen, verzuurd tot het bot. Verbitterde dromen,…

Hoe de mensen, hoe deze mensen, hoe een man en een vrouw na jaren elkaar – hoe na jaren deze mensen elkaar zullen zien, harnas van vroeger over het sleets lichaam, hoe in hun botten moeheid en deceptie jaar na jaar kerven. Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die…

De rivier heeft zich tot meer gestrekt en klotst onder de waslijn. Geen plaats voor paarden, engelen; in geen herberg thuis. Ga liggen onder zeven dekens, koorts ranselt de gewrichten, laat hem, hij maakt zich zwaar in haarwortels en oogkas. Straf, teken? Na een troebele nacht ligt water glad over radeloos gras, een zuiver blinken tussen…

"Wat als" is nu geen vraag Geen wanhoop. niet vandaag slechts, Een bos bevroren bloemen definitief bevrijd deze meid van mechanismen en maren en uren turen zonder zien Wie gaat er dan ook beneden de zeespiegel wonen.…

Ik kan niet langer doen alsof... ik leg het masker af, waaraan iedereen me herkende, dat zó vertrouwd was en zo veilig... Vanaf nu zul je een andere mens zien, mijn ware ik, kwetsbaarder dan ooit en ik hoop dat je me begrijpt, accepteert, zoals ik ben, kijk maar goed, dit ben ik, herken me...…

jij bent jij en ik ben ik ik wil je leren kennen niet nu niet hier op dit moment, want weet je? ik ben zo bang dat ik je dan niet aardig vind je vriendin…

Hij had een leven, vol en rijk, vond status van belang, werd gewaardeerd, gerespecteerd en was voor niemand bang. Het leven lachte hem nog toe zo zorgeloos en vrij, wat kon hem nou gebeuren ?!... `t geluk ging aan zijn zij. Maar op een dag sloeg `t noodlot toe, veranderd` in een zucht de roem, de eer, die was geweest; vervlogen in de…