Alle inzendingen van chris

dertien kalveren, getekend, maar gespaard gebleven twee bestuurders, de één, ook zij is zwaar gebrandmerkt voor het leven de ander, als altijd klaar om een gedempte put te geven besturen in het jaar tweeduizend zeven…

om jouw gezicht het regenlicht van duizend druppels op de ruit terwijl jij rustig schrijft, schiet mijn geboeid verlangen uit naar zachte huid onder mijn handen, verken ik met mijn tong je warme rondingen en randen, gaan golven van gedroomd genot omlaag vanuit mijn lichte hoofd het weerbericht belooft, zeg jij, vandaag niet veel voor…

onverdraaglijk stille linten druipen huilend langs de kist, door witte rozen neergevlijd voor haar wier tijd verstreken is jouw stem verkleedt ons leed in vreemde, plechtige clichés, tekortgeschoten woorden smorend in verwacht gemis, verloren in een bloemenzee en ongehoorde treurmuziek maar waar is ons verdriet? het blijft verdrongen…

zeventien ganzen schrijven vrijheid in de lucht vlucht van de seizoenen…

boven zilveren golfjes van de avondzee de langste wolk ooit, wij, met zijn tweeën op het zachte, lege strand pap kijk, die gouden bovenrand zo mooi, denk jij ook niet, hé pap, denk jij ook niet dat dít de allerlangste is, de langste ooit? ik zwijg gedwee, verstrooid pak ik je hand als nooit genietend van jouw erfenis, hoe jij na…

aarzelend gaan je laden door de nacht je kast gaapt beurtelings met al zijn deuren je koude spiegel twijfelt aan de kleuren die ’t opengaand gordijn niet had verwacht ze wekken met hun ruziënd gefluister mijn aandacht voor jouw zijdezachte rug terwijl jij in mijn ogen veel te vlug je aankleedt in het grijze halfduister mijn adem daalt bevangen…

kijk, daar staat mijn naam al op een graf, dezelfde naam die men mij gaf die van mijn opa, naamgenoot, een maand voor mijn geboorte dood er was in dertig, veertig jaar haast niemand die nog omkeek naar dit simpel graf, een steen, wat grind, betreden door geen vrouw, geen kind een man, een vader indertijd, rest jou alleen vergetelheid je…

de gedachtenloze dag begint geen woord, geen lied verwacht een zin, geen metafoor verstoort mijn stille dromen, weg van waar de woorden stromen…

niets beweegt, in het stiltebeeld van vlekjes in miljoenen kleuren groen, met witte, gele, rode spaarzaam uitgestrooide stipjes bloem niets beweegt het stille zilverwaas van haast afwezig water, net verlaten door de avondschemering van vermiljoen niets beweegt niets te horen nergens in de Oostgracht leven op dit schemeravonduur, waar…

Het symbool heeft zijn wortels in de geheimste dieptes van de ziel, de taal scheert over het oppervlak van begrip als een zacht briesje...woorden maken het oneindige eindig: Symbolen dragen de geest voorbij de eindige wereld van 'worden' naar het rijk van oneindig zijn.…

Een oog, een lus, een hoge rug, dat onaanzienlijk takje vlees dat lopend op zijn tenen stokt. Een reuzenrad in miniatuur, een viadukt, een ereboog, zo vordert hij op weg naar groen. Als iemand uit het midden leeft dan hij, hij heft zijn lichaam op, zijn houten huid kan op zijn kop en op zijn achterbenen staan, hij boogt op stilstand…

Hij zit in de bus en stinkt naar ranzig vet, nee meer een zure bom van flink formaat. Ik zie hem gaan en weet niet waar hij gaat, zolang de deuren open zijn kan ik hem achterhalen. Gebogen is de straat als hij en er is niemand die mijn oog zo plaagt. Wat dondert het, ik ga hem achterna; nieuwsgierigheid is ook een daad. Zijn jasnaad valt…

ik zie mijn moeder in de spiegel en zeker met mijn lippen rood ben ik haar laatste beeld voor de dood daarom doe ik het nooit…

Diep ontroerd en gevangen in een web van onrust zoek ik tevergeefs naar de zin van het bestaan Een klank, een trilling een traan van verdriet openbaar mij de ware weg en ik zing mijn lied…

en dan zou ik een woord uitvinden dat zo mooi was dat het fluisterend de wereld rondging en dan zou jij weten dat het voor jou was…

Dit is de kampioen: zijn hand zwaait achteloos naar achteren, zijn schoen bijt in de sintelbaan. Ziehier: de nieuwe kampioen, hij sleept zich voort, zoals dat hoort, een hand drukt in de zij. Maar kijk dan toch: hoe lang is nog de baan die hij moet ondergaan, wat goud terwille. Zijn wangen trillen als gelei, zijn botten branden in '…

Het vuur Laat zich niet doven Is verterend En doet pijn Een pijn die blijft Brandwonden Moeilijk te genezen Littekens, onzichtbaar Diep van binnen De nachten Gaan voorbij En ik,..... Ik ben niet meer Wie ik eigenlijk had willen zijn Mag ik opnieuw beginnen?!…

bladeren vallen van huizenhoge bomen de herfst zal komen…

Een kleur zijn ogen nu zij wind zijn, het licht uit lucht gesneden. Lang gras, nog levend hooi, verminking waar oogst begint. Ik groef in kleur waar vol de lucht, in wind waar vol het gras van is, in golvend gras, in slapend gras, ik bracht zand aan het licht, verpulverd weefsel, vacht om in te slapen. Blad viel, sneeuw viel de bladeren…

Een kleur zijn ogen nu zij wind zijn, het licht uit lucht gesneden. Lang gras, nog levend hooi, verminking waar oogst begint. Ik groef in kleur waar vol de lucht, in wind waar vol het gras van is, in golvend gras, in slapend gras, ik bracht zand aan het licht, verpulverd weefsel, vacht om in te slapen. Blad viel, sneeuw viel de bladeren…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

Bij eb schreef ik een regel op het strand. Met daarin heel mijn hart, heel mijn verstand. na het tij keerde ik weer en hurkte neer. Niets dan onwetenheid in het rulle zand.…

Afzonderlijk en los en in een nieuw verband - een donker dienblad is het land waarin de scherven zijn verborgen. Hun roep, niet uit het veld te slaan, klinkt uit het nachtelijke gras dat nog niet toe aan groeien is, hoog en verfijnd. Het vriest, het vriest bijna, de grond is nat, alleen die ene stem is over, overal gehoord, de variant van…

Het is 20 augustus Een zomerdag die met de herfst vrijt Orkaantijd Schoonvegen van de gehele aarde met minachting van de zwaartekracht Nijd Orkaanwoede Woedend schudt de wind de kruin van de notelaar in onze tuin Hevig, nat Een verzopen bloem ligt op een noot op het pad Modderige kattepootjes volgen mekaar in huis tot op een zonnig plekje…

Maar september in september wat was ik in september alleen eenzaam in een stroming tussen de dode vissen als een blinde walvis. je sperwer zwerft nu dwaalkracht negen boven het dodenveld van Memphis en stort zich in de zee. ---------------------------------------------------------------------- Uit: 'Kaddisj voor Roel' (15 rouwgedichten…

Ze zijn al weg uit water en moeilijk van bewegen verruilen zij hun zwijgen voor angstaanjagend kwaken. Op de begroeide oevers klapwieken zij omdat ze niet hun snavel ongestoord in water kunnen steken. Met tegenzin op vleugels verlaten zij de grond, hun zware lichaam trekt uit zicht het donker in. ----------------------------------…

De lucht is een mysterie Een wereld heel apart Met slagroom overgoten Bewogen en verward Soms zie ik silhouetten Een heks, een koe, een paard… Ze blijven maar heel even Verbrokkeld en vervaagd De zon is hun grootste vijand Hij schijnt met volle kracht En heeft mijn beste vriendje Plots om ‘t leven gebracht Nu treuren ze natuurlijk…

Kort na haar dood, lagen haar lievelingsbloemen op haar graf. Grote boeketten rode rozen, de kleur die zij graag zag. Na een jaar moesten ze al spuiten, tegen onkruid en zomeer. Het boeketje werd al kleiner, goedkoper deze keer. Na jaren had het onkruid toch zijn tol geëist. Haar naam was niet meer leesbaar, een poestbeurt leek vereist. Chrysanten…

Genegenheid, warmte, liefde, erkenning en steun Die zich vermengen met elk moment van zijn Alsof ze voor zichzelf spreken, eeuwig bestaan Vanuit een vanzelfsprekendheid wel te verstaan Een gedicht hierover lijkt zinloos monnikenwerk Verspilling van kostbare energie, papier en tijd Elk woord thans is van onschatbare waarde Die bij mij vaak in…

het leven verandering jullie glimlachjes vragen aan de nieuweling de probeerder eisen jouw gedicht schiet als dichtwerk tekort vragen aan het leven en dat soort maar zelden vindt ze maar eens jullie en mijn eerste dagen erkend herkend ingeschat ach wat jullie en mijn dagen zuur bij 't eerste kontakt maar nooit melden zij…