Alle inzendingen van john

Bruin dwarrelt het ooit zo groene leven langs me heen. Het dekt de wortels die het in vervlogen tijden samenbracht en sterft er nu, alleen Ik loop langs afgesleten paden, enigszins verblind door de schoonheid van het zonlicht, dat traag door kaalgeslagen takken een nieuw, verloren, evenwicht hervindt. Het is de wind die hier als bruid…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

Ergens moet je zijn ergens waar de eerste stralen van het zonlicht door de opgetrokken nevel van jouw ongerijmdheid dwalen ergens moet je zijn ergens in de sterren ergens waar je liefde passie als een zomerzoete inval de grenzen van mijn dromen evenaren alsjeblieft zeg me je naam laat het leven gebakerd door je letters…

Het regent weer druppels glijden stromend langs de ruwheid van mijn ruit de wereld huilt en kent geen mededogen - stemmig oordeelt iedereen wat voorheen met woorden ging is provocerend meer een ding van oorlog en geweld - het regent grijs wolken striemen ook mijn stemming tot de diepte van die oeverloze…

even rust je verliezen in bespiegelingen van je geest stilstaan bij hen die in zoveel liefde deel van jou zijn geweest - en zijn stilstaan bij honger armoe en pijn en zacht omfloerst die deken van jezelf deelbaar laten zijn stilstaan bij dit feest wat nooit zoveel meer of minder dan slechts geloven is…

Eindelijk weet ik waar ik sta, ik heb een manier gevonden. En stel mezelf nu de vraag, hoe is dit allemaal begonnen? De bouw dan maar, geen opleiding gevraagd. Ik heb het aanvaard en sta nu op straat. Zelfgemaakt,.. stratenmaken werd mijn vak. Althans het eerste jaar, toen kreeg ik bouwvak. Elke dag was weer een andere…

De tijd vliegt, maar toen zag ik dat niet. Mijn leven was een achtbaan, met speed, drank en wiet. Twaalf jaar van mijn leven dwaalde ik af naar beneden. Wat zo onschuldig leek, Beheerst mijn leven tot op heden. Negentien jaar en daar zat ik dan, een studentenkamertje in de binnenstad. Ik herinner me nog goed, dat ik toen toekomstplannen…

De alcohol die mijn gedachten in coma legt De alcohol die mij doet lachen om mijn verdriet De alcohol die mijn onzekerheid doet vernevelen De alcohol waardoor ik me voor jou kan verstoppen De alcohol die me vaker en vaker eenzaam laat voelen…

Mooi zijn is het kunnen luisteren uit het hart, oprecht, spontaan Heel hard op of kunnen fluisteren "Ik ben echt met je begaan..." Mooi zijn is de ander steunen Bij verdriet, of zorgen, pijn Op zijn schouder kunnen leunen „Ik zal er altijd voor je zijn" Mooi zijn is je naasten geven Nieuw vertrouwen, rust en moed Ieder weet dat hoop doet…

Langs de grens van al haar kunnen droeg ze zorgen voor haar kind alleen met de weldaad van het leven waar reclames niet zo houdbaar bleken in de toonkast van haar ontoereikendheid gevangen sliep ze jaren van haar idealen in de kaders van besef dat de aanhef van haar rijkdom met geborgenheid in zicht niet langs de…

De dag fluistert licht zo vreemd ik heb mijn ogen in het oude dicht mensen praten in verhalen alles leeft om terug te gaan in het grut die na ons zaten zie ik spiegels in mezelf staan ik gooi een steen het water rimpelt in vertraging verder het leven kabbelt naar de oevers van een klein respijt aan het eind raak ik alleen…

Het beeld vervaagt nog in mijn spel in grote lijnen etst de leegte jouw beleving wel je afdruk die in lachen kaatst het flonkeren dat de sterren in je ogen plaatst hoe kan ik dat ooit uit me wissen ik voel je adem langs de waarheid gaan proef je tranen in mijn eigen waan om je nooit te hoeven missen ik hou van je berg je sterren…

speel en klim klim in bomen laat de zon maar naar je komen gooi je voeten in de lucht volg je sproeten tot een zucht van jeugdig blij beleven speel maar zie de schittering van vocht een nat verleiden dat jou zocht zo'n zomerspiegel van kristal het kleurt de dag om bovenal zijn diepte door te geven in schaterende rimpels…

de nacht valt in het leven trekt zich langzaam terug en vlucht in opgetrokken muren geen klank, geen toon verliest zich in de straten het woord valt stil wat zeggen wil er valt niets meer te praten een lamp gaat aan zo'n schamper licht het heeft geen kleur geen geur het zal natuurlijk nooit echt duren de nacht valt…

Als een schaduw draag ik het met me mee herinneringen vlagen van mezelf delen uit de tijden die met het strijken, het meer wijken van de jaren minder deelbaar voor mij zijn Opgelost vervlogen uit mijn jeugd de buurt als vesting van mijn idealen mijn hoop, de eenvoud die zo kostbaar is, alles wat van toen tot later maakt als troonzalen…

Terugkijkend blijf ik mezelf dingen verwijten, waarom ben ik wie ik ben? Wat had ik wel niet kunnen bereiken, de wereld is een speeltuin, de mogelijkheden zijn ongekend. Op dit moment, na jaren van chaos, Denk ik bij mezelf, sluit bepaalde deuren en laat het los. Wees trots en besef je goed dat je verder moet. Koester diegenen in…

laat me wezen wat ik ben gesloten in een pen geborgen in de schoot van nachtelijk gevoelen laat de warmte in me wellen de zon mijn jeugd vervellen en alles zoveel mooier minder zijn simpel veelheid zijn in alles wat ik ben en ooit had willen zijn de nacht verzacht de randen raakt mijn dromen keer op keer slapen doe je in het donker…

Morgen vier ik jouw 22ste jaarfeest alsof je er altijd bij ben geweest. Al mocht je hier maar even op aarde zijn je woont in mijn hart al mijn hele leven dat te voelen verzacht de intense pijn creeërt tussen jou en mij een speciale lijn. Morgen zal de zon door jou schijnen en zullen de tranen om jou verdwijnen als de engelen je zieltje…

Angst verpakt in de dood de kogels van zinloos lood paniek jaagt op de tranen een man schiet op wanen Een eiland wordt een val podium voor een laffe aanval Mensen vallen bloedend neer niet een maar telkens weer. Waanzin drijft op het water angst slaat een diepe krater. Nachten vallen over ogen heen en rijt het tere leven uiteen…

VLEES, op menig duffe deur heb ik geklopt, Liep menig middernachtelijk paadje uit, Zocht langs de vloer, heb tegen muren aangeschopt, Drukte in blinde hoop op de verlichte vensterruit, Maar steeds vergeefs, hoewel wanneer de maan Vol aan de hemel stond op volle zee, Kwam er een wijsje uit mijn lijf vandaan Gespeeld door Schoonheid in het staminee…

Stel je eens voor dat er geen hemel is het is gemakkelijk als je het probeert geen hel beneden ons boven ons alleen maar lucht stel je eens voor dat alle mensen leven voor vandaag. Stel je voor dat er geen landen zijn het is niet moeilijk te doen niets om voor de doden of te sterven en geen godsdienst ook stel je eens voor dat alle mensen…

ze zijn er voor elkaar staan op elk van de uren altijd voor je klaar ze weten als geen ander hoe moeilijk het kan zijn om tranen te verbergen herkenning van de pijn ze willen je graag steunen als baken in de zee en drijf je daar verloren dan drijven ze ook mee ze helpen op te bouwen ze zijn de basissteen ja een echte vriend te…

een werveling van woorden schiet ongrijpbaar door hem heen als hij haar foto ziet haar naam ligt op zijn lippen hoe iets wat bijna voelbaar op je handpalm ligt als je kijkt je steeds weer kan ontglippen vertrouwdheid vertaalt zich in gemis tot als een geschenk een flard van een gebeuren zich ontward en hij weer heel even bij haar is………

je kijkt ontwijkt de dag die er nog is vergeten in de tijd met een sluier van niet weten draag je stiltes in me op kijk je blind naar ons verleden alsof de dag is afgegleden tot een wereld die je mijdt maar soms verlicht de helderheid je ogen schittert kleur tot regenbogen zie je wat ons samen maakt dan ben jij opnieuw de moeder…

zinnen makend tot een nieuw bestaan de dag en nacht in ons verrijken elke weg als nieuw te gaan geen ogen die al in me dwaalden geen lippen nog naar eerst gevoel slechts woorden die in ons verhaalden wevend, ragfijn tot een kloppend doel liefde was een vreemd gegeven voelbaar blauw tot zon gewelfd blind verloren in jouw leven was jij al…

je ogen die mij spreken door het donker van de nacht als de schaduw laat verbleken wat jij als een stilte dacht liefde een storm die blijft razen rond de naaktheid van jouw ziel waar mijn wezen als een glazen bel van puurheid in jou viel alleen de dag zal ons ontwaken als het licht dat zich verlegt mij de stilte laat verzaken in…

Ik wil schreeuwen, wil roepen naar diegene die boven over ons waakt. Waarom moet ik dit allemaal nog geloven? Misschien is het wat wij hebben verdiend. Waarom moest het leven van een kind als een kaars langzaam doven? Ziet U het verdriet niet dat er nu is. En de tranen van verdriet en onzekerheid blijven komen, omdat het enige wat van…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

verglijdt het leven achter stappen die weer klinken in de stilte van mijn geest dromen die illusies waren die intens vergeefs in al ons voelen spaarden weg in pijn en smart verstorven en zo verglijdt het leven als een leegte die niet kiest die alleen in houden van zichzelf verliest zomaar, ongemerkt weg en al wat dan…

met alles wat jou in mij draagt met alle liefde die om ons vraagt alleen in hier in mij vrij om hart en ziel te voelen zonder doelen zonder jou alleen als een roos verloren in haar groei in krachteloze bloei zonder zonlicht zonder jou is alles als een morgen weggeborgen zonder jou -…