Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

ik raak je graag aan zo even soms wat langer wil even begaan met aandacht of omdat een moment dat vraagt; het is ademen in mijn bestaan het zijn wat woorden of handen die dan raken aan de ziel van de ander als een vorm van waken, zeggen; ik ben medestander soms is een ogen-blik meer met minder zeggen het laat zich vanzelf raden een…

ik wrijf een paar woorden met handen vol tederheid langs de boom die herfst huilt zijn tranen willen mijn lijf omranden omdat daarin een herinnering schuilt de zachte aarde opent zich langzaam en wil mij dragen ik hoor mijn naam bij het vallen van een blad kom met mij mee wil een engel vragen we zijgen even verder in het…

jij, mijn muze ziet mij niet voel je wel; mijn schepping in het verschiet mooi, zo mooi waarover ik vertel of droom in het gras drijven op jouw wolk zuchten, zij aan zij wij zijn een samen zijn we te leen altijd toeven in mei de woorden gemeen je gaat ver de morgen vooruit dat hoort ook zo ik verlang naar je mijn kunstige bruid…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand, als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

tijdens de ontmoeting van schaduwen blijft taal verborgen in onontwarbare kluwen het zwarte bloed sijpelt aderloos door de hersenpan het ego heeft er weet van weerstand is pijnlijk broos en het gaat aan niemand voorbij vaak al scherven voor het bakken in tere vormen of kleurloze brei men draagt het mee over de horizon heen zonder…

dat men sterft lijkt een zekerheid maar ongrijpbaar zijn de gevolgen als een mens de trekker overhaalt mij is geen woord bekend dat gevoel bij moord vertaalt het duurt dagen en nachten in verslagenheid of stille dood als de schreeuwende onzekerheid jaagt door de gedachten: verwachtingen verkeren in nood de oorlog in den vreemde is…

een man van een enkel woord staart u aan beschermt zich achter stilte wil niet dat u hem hoort hij wacht geduldig op de morgen wanneer weer een stukje heden in 't verleden is verborgen…

de stilte, naakt de stilte laakt het haakt losgeslagen gedachten zij lijken uitgebraakt mijn oren zijn dichtgemaakt de wereld is toegedaan de tong verzaakt en likt een verre maan de wonden ongebonden een zin, reeds ongeschreven in lucht opgegaan gaat hene naar deze of gene met gesloten monden waar enkel lippen ronden de stilte…

ik zag twee engelen zich met hoofd en haar in elkaar verstrengelen onder een topje van de berg ze waren ontdaan van kledij maar zover ik kan zien vonden ze dat niet erg zo dij aan dij…

mijn moeder is niet meer al even ze heeft lang geleefd broos van geest dat is niet overdreven geaard in schraal zand en gelovige angst met strenge kapiteins mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd wakker gelegen bang voor woorden van buiten en al lang voor het einde zich in eenzaamheid moeten bewegen ook nog van…

zij heeft binding met de herinnering daar zij als vrouw is geboren zij alleen draagt een kind naar het licht een mens die bij ons mag horen daardoor toont liefde een gezicht doorheen de stuipen vóór de eerste dag start er een verbond, toekomstgericht, opgesteld door een haast natuurlijk gezag geen ander geraakt zo gehecht een leven…

het wordt later ik voel dat met mijn ogen ik word later verder weg van ritme dat thans over mijn tijd is gebogen meer en meer drijf ik mee op voorbijgaand water mijn tijd heeft minder haast toch is het alsof ik sneller ren naar later, naar eindeloosheid word gezogen het is al maar vaker groen een groeiend kind het kind dat allengs…

de afstand is nabij doch in beton gegoten een anti climax heb ik de dodendrank zelf ingegoten of kijk ik mank door ijzige emotie wat was de liefde slank of was het verbeelde negatie de nacht was hel verlicht het etmaal zonk weg in de herhaling de put gegraven met modder gedicht of was ik naief mijn eigen dief, mijn ziel opgelicht met…

ik ben als een slinger van het uurwerk, onder het stof staande naast de stolp het tikt nog in mijn hoofd al is het een eeuwigheid gelee ik zie haar nog met open mond de middag inluiden mijn hand voelt het tafeltapijt waaraan ik wegdroom in mijn schoolse werk mij ontgaat de zware maag ook niet en denk ook nog eens aan alles dat geen algebra…

ik ben onder aan de berg thuisgekomen na jaren van omzwerven in belichte duis ternis, helder zie ik de blauwe lucht, nog verder dan tranen die verdampen aan wimpers; de rietvelden van de ziel in het gevoel vastgeprikt als spelden die glinsteren in het aangezicht van mijn volle maan nog eenmaal demp ik het vocht en tel in mijn hart de som…

luister naar mijn dromen als ik jou andermaal vertel met een zachte stem wat je toe mag komen neen, ik verdraai het daglicht niet ben ook geen schaduw die woont in de nacht, voel maar de bries van tederheid die de nieuwe aarde verzacht ik ben het, de lente die je naar binnen brengt en ook naar buiten geleidt diep in jou bevindt zich…

soms is alleen niemand om je heen vaak echter een gevoel ieder weet wat ik bedoel vertoeven in een woestijn onherkenbare slijtende pijn of verlaten van praten met vragende ogen die niemand binnen laten een woord dat niet wordt gehoord waar doofheid soms bekoort lege straten holle vaten dode maten open gaten met een verleden het is de…

soms zie ik in je ogen de schemerende einder als grens van het heelal waarachter woorden vallen al mateloos matig in getal traag verdampend in een onzichtbare meander en kennelijk onlogisch slingerend rijgend; de vlakke echo spiegelend van wie dan ook of jij, de ander op de schouw tikt de pendule weer de herinnering uit jonge jaren…

wat ik met jou deel maakt van verscheidenheid een leefbaar geheel soms splijt het hart, is ver even in de einder * ik reik de hand als mijn schaduw toch weer is geland…

zij kijkt door het raam en ziet haar ziel spiegelend in gebroken glas waarop dromen wiegend vervliegen langs de lijn, ongewild en alras in een geblakerd aureool dat heur haar kust snaar voor snaar gelijk een fluwelen gebaar, de ontvouwende leegte sust waar vind ik mijn lief nog warm van lijf die mijn hart verrukt terwijl ik de…

ik ben er nog jij ook zie ik door mijn olijke kijkers en toch het voelt zo vreemd echt gemeend je bent een van die zeikers een vreemde eend in de bijt waarvoor niemand zich neervlijt er bestaat geen nederigheid voor mensen als jij gevuld met rijstebrij plompverloren klei een pissebed ben jij, 'k heb een hekel aan jou druiloor in de…

telkens als ik een kleed afleg zie ik na de woestijn een herkenbare weg als ik mijn schrift ooit niet meer aanleng zal er dan een beeld zijn waar mijn ziel zich weer opnieuw in grift of zal het laatste mij eeuwig naken een nog verdere vulling van mijn testament wraken soms, kijk ik willoos in het veranderlijke en ervaar de sfeer…

liefde klinkt als verleden tijd ook is het wezen in onbegrip, aards uitgedijd het echoot ooit in holle frasen over een droge lip waar is de tijd dat we eenvoudigweg in ogen lazen en men woorden mijdt of enkel de hand reikt en warmte schenkt in wederkerigheid * "ik ben voor jou lief, als een vlinder die in alle tederheid…

ín de winter, die vaak grijs is gemutst zoek ik de romantiek van de witte koude draag dat nog bij me als jeugd en verte, ik aan verlangen bouwde al gaat dat werkelijk voorbij, niet tegen te houden, het vertelt nog van toekomst dat moest ook wel toenmalig vriezen, ver onder nul, als ik de schaatsten onderbond dwong mij wel die richting…

soms is mijn aarde niet groter dan twee voeten en mijn hoofd het heelal anderen zijn de schimmen die onaantastbaar wroeten; innerlijke duivels die de schaduw in mij willen beminnen, en al doende licht doen dimmen dan heb ik weer echt weet hoe naakt ik staar naar dromen; en dat ik enkel door te sterven bij jou, de onzichtbare andere mens…

als ik Anne in de armen krijg aangereikt opdat ik haar even met mijn hart kan verwarmen schenkt zij mij haar blik en ervaart slechts aanwezigheid zij kijkt naar mij nog ontdekkend, ik naar haar in genegenheid doch beiden sprakeloos een prille band opwekkend…

als ik zo in de nacht vertoef en even achterom wil zien ervaar ik het licht en tegenlicht de adem waar ik me van bedien vloeit over helder zicht maar ook de zwaarte waarvoor een mens haast zwicht ik zou zo graag willen, ook door mijzelf te verstillen, jou bevrijden van zwijgende doch knagende last wat het hart doet verkillen en de zon…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

aan je frêle lijf, rondom zijn bladeren geplakt zij hechten aan de huid het is vel dat pakt of van binnenuit jouw geur die snuift of de wind zomaar van zelve en woordeloos in jouw richting wuift om je borsten te kleden met gevallen groen of een kleur aanbiedt al verder dan rood dat je lippen doet krullen wachtend op een stille zoen…

in een memoire laat het leven je voorbij varen langs aanlegplaatsen van weleer soms ver in de verte terug wil ik de weg van mijn geest verklaren keer op keer zoekend naar de sfeer en markante jaren verborgen als het ware of zijnde achter de rug door de glazen van heden wordt nog steeds veel gemeden de ziel doorsneden opgeroepen in diffuus…