Netgedichten

netgedicht (nr. 54.381):

er zij schaduw

of men wil of niet
vaak blaast wind
stof door het hart

het bevuilt verlangen
houdt het licht apart
en maakt ogen dof,
gevoelens blind

soms ben ik stuurloos
en weet niet waarom
dan kiest de dag
zijn eigen plan
dat het verstand
verre van volgen kan

en mij verstookt
van een enige lach
of kieren dicht naar buiten
met een duister gezag
alsof het mij van de ander
enkel wil buitensluiten

op zo'n dag
ontbreekt mij in de regel
een sleutelwoord;
op de lippen rust een zegel

toch denk ik inmiddels
dat deze vage weg,
weliswaar ongeliefd,
ook tot mijn leven behoort