Alle inzendingen van kerima ellouise

ik frommel je in gedachten terug hoor sneeuwvlokken nog hikken en proesten, net boven het gras en hoe het landschap kinderstemmen ving, hoog in het ontmoeten van vogels jouw kerstboom die het licht bewoog naar een witte zielloze kamer weet je nog rode ridders en kastelen, alle piraten op het dek het getikketak van tweeëntwintig…

hoe dicht kan perfecte imperfectie bij het volmaakte komen als leesrozen tussen woorden groeien, verlangen zichtbaar wordt in het lettertasten van schoonheid (zachtgelijnd) hoe dicht zal ik je vinden wanneer je in mijn denken ligt, touwtje springt met ieder seizoenslicht in oceanen van papier duikt -golvend- en poppenscheepjes…

de avond braakt schapen in een slapen uit dwaalt over het land en steenhopen van stilte ik breng een laatste vergezicht - daar waar ik niet woon - laat leegte los, de aarde en de eenzaamheid alsof de nacht al weet tot hoever ik zal geraken wanneer jij naast me ligt in de verte van het licht en in het trage rood van…

vandaag gebeurde het in één ogenblik buiten op straat lag huid te sterven en jij zag opnieuw haar stilstaand gezicht vogels in zwart vlogen door vlinders heen en keerden weer over wintervelden, uit het einde geboren niemand merkte het sneeuwen op je vingertoppen of het zorgzame gebed dat je achterliet tussen de…

en we zeiden tegen elkander dat het eerste woord stil is en vol vertrouwen het zoete avontuur waarin we onze handen kwijtraken over zee en huid porseleinen pauzes die laten voelen hoe zacht liefde volgt en hoe jij fluistert: ga met me mee, ik lig aan je zij waarheen dan, vraag ik me af als de maan onze dromen al opraapt jij…

het is stil ik ontdoe het verlorene van tijd, van alles wat zomaar is en in elk voorbijgelopen decor keer ik het kleinste naar liefde om; als reisgenoot wanneer dagen zich werpen in jaren blauwe kruinen, op heuveltoppen om jou te zien, wat jij zocht naar dat dat zal herleven staar ik naar wie je bent en naar alles wat ogen…

nog een paar woorden en dan zal ik gaan naar ver, verre herfstlanden omdat de tuin hier niet vriest zonder winter en het wit onberoerd blijft liggen in mijn hoofd zoals het oud linnen dat nooit tot wasdom is gekomen immer zwijgt in noord, noordenwind tot in de kleinste hoeken van kwetsbaarheid, uiteengereten door de…

winter rouwde om het kind dat altijd schreeuwde ’s nachts wanneer het gezichten tekende tot zichtbaar en tussen meer dan lijnen op papier winter kwam ook steeds vaker in verhaaltjes waar armen en benen kwijt raakten en god, ver weg van de koude aarde alsof monsters gedurig wisselden en de manen bevruchtten met de dood…

ren! ren! -Raas gedachten! rond- razend roof! moord! roof! leven! leven! -Laat me leven! lief- later los! het geld! stil! zo stil! ik schreeuw het slikken de grond trilt traag, woord voor woord koud, zo koud -stop- het tikken oh mijn god mijn hart slaat terug waar blijft de dood -adem-…

je zei nooit liefde is sterker dan wind alleen maar dat toekomstwoorden niet uit te leggen waren het waaide maar ik sliep zacht en warm want met wie kon ik anders praten dan het houtskool dat hellend de bloemblaadjes brandde vier deeltjes voor elk seizoen licht als witte kant jij bewaarde jouw nachten en zag losmakend…

ik maak de nacht wakker omdat ik de boom van blad tot karton niet krijg gedicht hij braakt bergen uit en kinderen zonder glimlach een moeder met gebrek aan geluid en ongekuste lippen afwezig van elkaar en mij hoe anders kan ik schrijven dat de betekenis van haar borsten mij uit mijn slaap houdt wanneer ik mijn doorschijnend…

voel zachte klanken in een eindeloze stoet, geluiden van nergens en overal wanneer daglicht en schaduw zijn woorden verlaten op zoek gaan naar losgebroken schimmen van de ziel; het weten dat alles leeft in open zicht en dat, gedragen door het sterven, verwachting terugkantelt in kleine fonteinen, ongevraagd en vaak hoger…

het licht begint onder haar handen in golven (gesuikerd) continenten in een trappelzak die ze als letters aarzelend naar buiten draagt in woorden van zes-keer-drie-spreken; de ongelijkheid van ‘tegen’ naar haar innerlijke getuige; iemand die zij kent, wie ik ken (kruimellief) -aimez-moi, aimez-moi- als geschenk zo…

laat mij wonen in deze novemberbolster in dit blijvend onderkomen waar stilte leeft, zich voortbeweegt naar duizend middenpassagiers en naar alles wat verder gaat zoals wind en water wierook het allerheiligst in een ongekend later laat mij liefhebben zoals ik besta, ik weet waarheen dit is herfst, een reden tot sterven…

het is vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet…

als zou de lichtzon roodtrappelend op mijn wang blijven hangen en blosjes vasthaken aan de centimeters dank in mijn rechteroog…

onbewust schilfer ik tijdwijzers uit jouw woorden vergeet het tikken en alles wat ik ooit heb geleerd over de nacht seconden worden kleine openingen waarin geluid kringelt samen met het zachte neuriën in de Najaarslaan dat, in gebed, nooit zal ophouden omdat jij, vastgemaakt aan het bloemenwit, ziet dat zijn liefde die je…

jouw schoonheid waait om me heen en vanuit de verte fluit de blauwe winde naar bewoonde nesten nee neem geen afscheid van het licht waarin wij horen of van de kleine onbekende vogels die warmte uit de kruinen schudden hun gekwetter over stilte leggen door wijzers van de tijd verleid voorzichtig warrelend door je haar…

kom en volg me zeg niet dat je blijft waar ieder het hoofd afwendt van eigen onvruchtbaarheid het vals gefluister kruipt immers over barre grond om de zwakste wind te vertrappen beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden en alle manen verdwijnen rond het najaar kom en laat je ontroeren door het stilzwijgende of door witte…

ik denk aan jou en je praten over liefde zegeviert zoveel dieper nog dan elk verlangen dat ik naar binnen buig als zou het wachten cirkels trekken zeven keer wat dan het sterven betekent of de eenzaamheid die onophoudelijk herinnert dat de plek naast me slechts jouw droom verdraagt…

het voelt vreemd wanneer ik je vertel hoe ik heet alsof er iets beweegt; zoals de steen waarin ik mezelf herken die stomzwijgend rozen slingert in ramen en alle kamers binnengaat tot ver in het landschap van vruchtbare bomen het is onzichtbaar in dit gedicht; alsof een witte vogel een cirkel maakt van stilte; er dwars…

dans nog even in mijn ogen op deze bladzijde van vochtig hout weerspiegel mijn stilte in een enkel beeld, blauwgestraald boven dromen en dood blijf nog even waar ik wil wonen; van wind en zon tussen papieren bomen bewaar mij dicht vòòr het vergeten wanneer de nacht met lucifers raast rond het oktoberkruis in mijn…

keer op keer wacht ik op het woord dat mijn dagen zal laten opengaan als een landschap dat danst uit spiegels van honderd bomen en zeldzame bloemen, wijd uiteen het mag zelfs regenen in mijn oor of tijdens lange nachten en wanneer het sprookjesbos is vastgebonden met touwen van ongeloof dan nog word ik je lief heb ik je…

het is niet de schuld van de regen ook niet het geluid van binnendeuren dat ik zei, diep in versregels dat de stilte brak knarsend zoals schaduwen zonder spiegelbeeld tegen muren en op uitgebarsten straten waar de kinderwagen krijsend angst vergezelde om de naam te horen van de leugen, van doden bevuild door stenen van…

ik deed het voor jou en telkens weer die moeheid op zoek naar slaap achter het bekraste engelenraam kriskas kruipend door de uren die alleen ’s nachts de spiegels bedekten met stenen van opgestapelde zondes en na afloop wanneer wind mijn naam deelde met de dood, het dorstend antwoord gaf zonk de stilte opnieuw in bomen…

ik zou op sokken kunnen glijden om binnen te komen of buiten voetstappen horen uit het landschap van kinderen hen luidkeels het licht noemen doorheen muren van de ochtend, naast het park en de lindebomen ik zou mijn buik op houten planken kunnen leggen en het zachtjes laten waaien in de eik en in mijn armen wanneer het snel donker…

ik heb de tijd weggegooid niet omdat ze wit was of zwart of kapotgewaaid tegen het raam dat steeds weer gedichten uitstootte in de kamer, koud en eentonig tegen het nachthout van mijn lijf wanneer ik schimmen droeg naar beide spiegels onder mijn schedel en mezelf haastig aan de stilte ophing; het zwijgzame van een woord…

het werd laat en jij draaide steeds sneller het verraad, dwars door de cirkel van papiersnippers bedekte het sterven van ontvelde bomen met woorden, gewurgd door het zwijgen, losgemaakt van onschuld toen ik nog zocht naar de zomer tussen het gekwetter van vogels en de warme ramen van een voorbije dag veroordeel me maar…

het veld in onbeslapen lijnen nodigt me uit tot verte tot vergeten wat dichtbij lag en zich niet beschrijven liet wellicht probeerde ik geluk als woord wie hield me immers tegen om op te gaan in lichte zinnen rozelaars en herschreven stillevens - de lucht is schaduwloos en, zoals dat gaat, in bloei - zo anders dan de…

ik weet waarom jouw zwijgen de dag onderdompelt in bleke kringen om je ogen -stil maar- hoe het geschuifel van beminnen kan klinken in holle handen als koude op het winterstrand uit woordennood omdat lippen sterven en de helften van jouw hart zwart maken in geschonden duinen en in alles wat is geweest -stil maar- dit…