kronkeling
ik heb de tijd weggegooid
niet omdat ze wit was
of zwart
of kapotgewaaid tegen het
raam
dat steeds weer gedichten uitstootte
in de kamer, koud en eentonig
tegen het nachthout
van mijn lijf
wanneer ik schimmen droeg
naar beide spiegels onder
mijn schedel
en mezelf haastig aan de stilte
ophing; het zwijgzame van
een woord
dat ik dan weer anders ging
vasthouden
omdat het
mij koos als geliefde waardoor
ik weer ging geloven in jou en de tijd
tussen halfopen deuren
soms denk ik wel eens :
had dat nou maar niet
gedaan
misschien zou ik dan
de diepte hebben begrepen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 2 oktober 2008
hotmail.comGeplaatst in de categorie: psychologie
kronkeling 4.0 met 25 stemmen 
525
525
Geef je reactie op deze inzending:
prachtig
Ik had wat moeite met de titel, maar na herlezen was het me wel duidelijk.
beelden in woorden die de spiegels zijn van onze geest.
andere stijl. andere woorden. maar evenzo vertolkt door een grootmeester.