Alle inzendingen van kerima ellouise

je geeft en ik luister -verder- naar zichzelf woorden of de mogelijkheid van binnenin beloften haastig druipend op mijn maanwoning en zoutiger dan ik me herinner je geeft en ik hoor -dichter- bovenwind tegen sterren klotsen onrustig door de holle vaart en dubbelhuidige liefde transparant voor mij door…

Het spiegelt wanneer de klok op zeven slaat terug naar docenten en het toen gunstig lot, uitbundig op het schoolbord. Niemand is veranderd. Alles is veranderd in het midden van de tafel. Ik luister, witte wijn helpt de stemmen omhoog schakelt oude liedjes aan nieuwe. Navelsex, potloodshorts, chevrolets en milf’s werpen…

ik herkende het niet, het had geen naam het was licht en windstil vol van zang en dagen en het bleef liggen op mijn wang er viel geen regen ook geen schaduw, het was zoiets als eeuwigheid in een gedicht ik kon het niet optillen niet in woorden of met handen ademwarm en zo dichtbij jij gaf het me, net voor het afscheid liefde…

oh gij met uwe blommenden herte waarom raak ik uwe ziele niet aanschouw mij toch met oogen lief en laat mij wenschen uwe zoeten mond oh kindeke schoone van alle menschen die ik bemin zijt gij mijn roozeken en alwaar ik spreeken mag hoor ik slechts uwe teedersten lach zoet, zoo zoet in mijne biddenden herte woont gij reeds lange tijd…

zo zal het zijn en nooit anders dat men van een dichter niet wil horen hoe het verlangen zichzelf neerschrijft in wisselwoorden vreemd aan rust zijn handen liggen stil, nog wachtend op vlagen doodslag, met de vuist omhoog averechts, alsof het in iets geloven het duister zou oproepen zo zal het zijn dat het raam steeds gesloten…

ik raak je niet aan je zou kunnen verdwijnen achter bomen, roerloos aanwezig als toen de winter in het huis het zal vast donker zijn om alles en het bekende tot nog meer is verzwegen achter gebogen ruggen zeg dat ik sterven ga zodat ik los kom van de nacht en heen kan gaan in lege plekken zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid en…

een ervaren waar jij was, waar ik was met de ogen dicht een geklop op de binnendeur als zacht zeegeruis, wachtend tot druppels de eerste golven zouden opheffen ver boven de impasse uit een boom, voltooid in duingedachten, getuigde van taal en ontpopte stilte tussen de warme trouw van woorden, opengeschud door herkennende…

als een moeder zwijgt en haar kind dichtvouwt, dat van nergens lijkt te komen in een niets dan lege kamer van onverschilligheid vraagt het kind zich dan niet af of zijn naam bestaat in gedichten, vernietigd door gebrek aan gelijkenis en zal de stilte dan het einde vinden in verwilderde dromen wetend dat de werkelijkheid die…

help me, zeg schreeuw, vloek desnoods hoe lenig de minnaar de tafel dekt en lakens opgooit over smalle heupen ik wil liggen, likken, verdrinken in woorden, veel hoger dan benen en borsten verover me in niet minder dan liefde en zeg wanneer het daglicht vertrekt dat ik groot genoeg ben om je te strelen zomers en winters,…

niets beweegt voort in je gezicht, niet de kleur van mijn zakdoek of die van jouw mond je haar is grijs en vol met regen, uitverteld nog niet over de rand van herhaling en hoe je klein mijn woorden wegveegt, haastig en zonder omarming, tot as verschroeid met ogen, stil in tijd, woon ik nergens ook al hoor ik bij dit…

De zee wordt mijn lichaam wanneer ik duinen in handpalmen verander; bloeddoorlopen door avondzand en vastgelijmde schaamte. Wind weerspiegelt mijn wankelen; vel over been verwaaiend tussen dikke lagen schaduw en meeuwen die vluchten. Morgen blijft zonder tegenspraak wanneer mijn mond zich gehoorzaam sluit ongewijzigd…

mag ik mijn dank vereeuwigen met begin en einde zoals eenheid in het sterrenlicht de woorden opvangen in het thuisgevoel als een immer durende dageraad mag ik dicht, in ieders lach, bloemen schenken ook al wordt dit schrijven oud…

het was niet de taal van de winter ijzig in het wonen het was ook niet het wachten van het blinde kind dat minder weende in de stilte het was de geur van afscheid toen je me neerschreef in de dag van morgen…

mijn ziel liet zich niet vinden op zolder en later, toen ik voor het eerst besefte dat het huis vele kamers had herhaalden mijn ogen de ononderbrokenheid van het kwaad uiteen gebogen door stilzwijgende schaduwen die mijn onbekend gezicht naar de wind droegen voorbij maanlicht en kindervertrouwen ik zweeg toen alles…

mijn ziel slaapt niet, maar drinkt bij het stijgen van vogelveren de ingevlochten zon wanneer ik door ontroering gloei bomen brengen me tot zwijgen of rozen, licht van winter ik weet ook niet waarheen of zonder, de lome stilte waarnaar ik liever luister mijn handen rusten nog in de wind, minder zichtbaar en ik denk een dag weer…

strikjes in de nacht bewegend naar woorden en gebaren de ronding van december tastend onderweg er is geen dwalen in dit landschap raak me aan rood glanzend is het licht…

ademloos maar immer nabij draagt de maan het zwarte linnen van de nacht ik word geboren in de eerste schreeuw en baar de dood, onvoorbereid het tij blijft leven door het onbekende en vertelt het zichtbare weg uit mij blind gemaakt ben ik niet anders dan wat ik ongeweten heb geweten…

dagenlang spreekt stilte in het keelgat van de dood zonder rust voor wie het hoort het raam naar binnen vogels hangen te drogen, samen met de handen van onbezeten minnaars winterlang dichtgenaaid rondom weke monden ik zit hier nog en niets ontwaakt of misschien ben ik vergeten waar…

ik geef je een één en een twee en daartussen spelen jaren in onstuimige velden van jeugd jij schudt de cijfers door elkaar, laat dagen bewegen op een racebaan van de zon kijk maar, mama zeg je en in mijn liefde, nog groter dan ik ooit had kunnen voorspellen knikker jij planeten en éénentwintig naar vandaag…

tot liefhebben bereid draait hij duiven naar het drijvend licht en naar het nevelgeroep uit warme handen waarmee hij decemberwind verovert zoals de boogschutter die zich naar de zon richt in het ochtendland van geboorte waar zeldzame vogels naar de lucht grijpen en het begin van de winter bedekken met donzige veertjes…

nooit meer, m ’n lief zal je nog gedichten in mijn ogen lezen woorden en een nieuwe dag een avond die nog eenmaal naar je toe zou keren op hol geslagen is de stilte het ongeboren kind, midden op de weg gekromd, het schrijven naar het licht de aura die als een vlinder door de kamer speelde wij hebben geschreven, m ’n…

ik zal nooit méér zijn dan de kou uit bomen van winter wanneer het vonnis zich laat herhalen onbesproken in ieder wankelend antwoord omdat men weet dat ik mijn waanzin bevestig in het braken van schimmen net onder mijn huid waar ik hen voed met broze gedaantes en zwartgeleende tijd eenmaal in mijn droom weten…

je kus is een zon een zonnebloem in het licht ontluikend middaguur een beetje afscheid van je blik, verrassend weer ik zing het gedicht dat je streelde mijn borsten iets mooier lieflijk langzaam van vinger tot duim…

de nacht was mijn vijand wanneer hij 's nachts bewoog door het verboden gesloten raam onder de maan kon ik niet komen toch niet voor eeuwig en als ze nauwelijks zichtbaar verscheen zorgde hij wel voor de schaduwen die, nooit verontschuldigend, binnendrongen alsof zonden nooit gestalten kregen, zelfs niet in zijn hoofd…

ik laat mijn woorden achterwege geef ze aan onzichtbaarheid en lees boomgaarden vol vruchten, voorzichtig geknipt uit bruin papier en uit jouw poëzie, diep in het glanzen van sneeuwwitte schors in het weten dat, nog anders dan de dag of de nacht, jouw zoekgeraakte bloei zoveel meer mengt met bloesems dan rondgezonden…

je was hongerig overdag bij de haard en in het gras om wat je later zo oud als de wereld niet zei voor allen die het zagen ging de tijd telkens terug naar het begin en het wuiven ik verwachtte je hand, geloofwaardig tot ik de koude en houterige knieën verzweeg, blinde ogen en hoe het sneeuwde tegen mijn wang weet je nog…

een vogel vloog voorbij lente en zomer kleefde stilte aan het raam en ik dacht nog, zing zing de dag, zing je gave nu het nog kan in een brede schaduw van het gras en de ingevlochten, vele dromen maar de nacht moest zo verlopen en mijn woorden waren traag ach, deze koude deze vroege, kale koude er lag al sneeuw op de maan…

mensen roepen wel eens we kennen je niet alsof ze maar één oor hebben wanneer ze het wisselen van wind in koude bomen hangen misschien ben ik wel niet die ik had willen zijn of moeten of wennen zij nooit aan mijn sterven terwijl alles maar voorbij gaat in opwaaiend zand en nachten die ik wakker lig in het weten dat ik slechts…

ongekend de warmte, explosief de dragers van vers zonlicht met armen die ontwaken in een open huis als groeiende ruimte waarin middaggezichten wandelen met zuivere stemmen naar het oor van liefhebben en elke adem uit het hart -in geboorte- geoogst…

hij draait de dag naar buiten en herbegint zijn daad haastig zonder groet hij denkt soms wel aan vrouw en kind of aan iets nieuws iets anders zomaar, op een ochtend wanneer zijn woorden hem leeg voorbij gaan of wanneer het bijna avond is en de weerhanen hem gunstig staan er wordt gezwegen in de rechterhand naar voor…