Netgedichten

netgedicht (nr. 18.857):

ik ween om de kosmos

ik raak je niet aan
je zou kunnen verdwijnen
achter bomen, roerloos aanwezig
als toen de winter
in het huis

het zal vast donker zijn
om alles en het bekende
tot nog meer is verzwegen
achter gebogen ruggen

zeg dat ik sterven ga
zodat ik los kom van de nacht
en heen kan gaan in lege plekken

zeg dat ik behoor tot de eeuwigheid
en tot de handpalm van
het onvermijdelijke

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 16 januari 2008

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

ik ween om de kosmos

4.0 met 23 stemmen

604

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: Rudolf
Datum:: 16 januari 2008; Een heerlijk psychologie dicht.

Naam:: Hanny
Datum:: 16 januari 2008
Email:: jthm.vanalphenquicknet.nl; Hoe stilmakend mooi beween je hier de kosmos. Prachtig.

Naam:: Fari Sohi
Datum:: 16 januari 2008; Mooi, zacht en nostalgisch is jouw gedicht.

Naam:: hebus
Datum:: 16 januari 2008
Email:: wietewuitenskynet.be; Weer die flintering en ragfijnigheid. onmetelijke kosmos slechts beroerd door een paar letters.

Geef je reactie op deze inzending: