Alle inzendingen van pieter

de groene rug van de gebogen man draagt het midden van het plein, een overleefd gebaar in zijn hand voor letterketters en lichtgelovigen. stil op de drempel van een oude tijd bevestigd door aanleunende huizen leeft hij in de plooien van zijn mantel en het klokkenspel dat er om drapeert. klinkers en schaduw gaan zijn verstand niet te boven…

ik woon niet in de stad, in het licht van hoge bakens van beton met een vertwijfelde relatie tot verkeerslichten, die met tussenpozen op rood springen. ik woon nooit in de stad met vloeren van regen, lege spiegels door een auto stuk gereden en nooit zal ik wonen onder barse fonteinen van lichtreclames. maar soms woon ik in een stad met…

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden 's avonds eet hij kreeft van dik damast en heft zijn kristal naar niets dan kaarslicht in een spiegel. Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins. werkeloze fietsen op naar de failliete villa's der gevluchte vaderen.…

Er is een zeester diep in de zee Je zult hem af toe zien Als die komt boven drijven Eerst durfde hij zichzelf niet te laten tonen Aan de oppervlakte van de zee Het was daar voor hem te heftig en te druk Door de golven die langs hem heen gingen Te diep in de zee was hij verborgen Door een storm was hij bijna zichzelf verloren Dat hij dacht…

Als een kaars die brand Zo warm en gezellig Zit ik hier op de bank Met rode wijn en muziek Geniet ik van de beat De stilte in mij die ik meermaals ervaar Kan ik soms genieten van het hier en nu Maar ook de chaos in mij Daar leer ik mee om te gaan Zoals één druppel die valt Met meer dan duizenden Uit de lucht Zal ik soms de stilte en de…

de zee wisselend goud legt het glinsterend vlak waarop kleine schepen varen langs een dunne lijn die samenvalt met de dromende daad van wandelaars over het strand zij vinden aanlopende golven en vrachtvaarders op vaste afstand bij klaarlichte dag werpen vlaggen kleuren aan de mast op het laag bed van golven liggen dun gestrekte draden…

de stad is klaar met erkers dakkapellen zondags op orde schoon gewassen licht bereidt onder wolken een oordeel voor hoog ingelijste ramen en stille straten boven zijn luchtschepen geland met gaasdunne lading de vloot is vervuld van vreemd somber geduld over de daken en bewoners bijna uitgeslapen de dagen zijn voorbij waarin de dood…

er werd verteld dat de stad op een zweem licht dreef lage plassen door straten blonken onder een steven van loom varende gevels je moest geloven dat torens staand tot het want behoorden scherp getekend door wolken die grauw over de toppen joegen gebogen wandelaars verdroegen het was een bekend gerucht dat dagen laveerden op gedrang…

de sneeuw is zacht gevallen met ingehouden adem kale struiken hurken zwart de kinderen zijn gekomen ze springen onverwacht in de stilte van het park dat nu ver ligt buiten de stad ze hollen tussen drijfnatte bomen treurend in de bast hun stemmen licht gedraaid zijn even dicht bij als ver af links en rechts glijden ze in een springtij…

Ieder mens is vervangbaar Zo, denkt men die in hokjes denkt Zo, is het overzichtelijk en makkelijk voor hen Iemand zijn dood is de ander zijn brood Zo, denkt iemand die hokjes denkt Zo, is het overzichtelijk en makkelijk voor hen Je bent maar een nummer Kut toch op hokjes denkers! Ik zie niemand die vervangbaar is Ik zie geen getal van…

Mijn moeder en ik waren In de dierentuin Bij de vlindertuin Onze ogen op vlindertjes gericht Want de ene bewoog niet meer het vriendje van de vlinder probeerde hem te redden Of riep heel hard je mag niet weggaan Ik heb je nodig voor de toekomst Help! Zo fladderde het vriendje op en neer Maar de vlinder reageerde niet meer Zo voelde…

Vanavond lep ik over de singels. De grachten bogen naar binnen als vermoeid met veel herinnering onder de bruggen die traag bleven staan. De dag was duidelijk met hun lot begaan en liet ze traag in hun oud bestaan. In de ramen kierden gordijnen open als maar half gelede ogen. Het gerucht van mijn stap klonk als verstoord tegen de gevels…

Ik ben versleuteld in mijn hart het verleden die ook moeilijk was door verliefd op een ander te vergeten Spookt hij nog door mijn gedachtes van mijn eenzaamheid door aan je te denken vergeet ik dat Het hart sterk en kwetsbaar is Kon ik maar weer iemand aanraken Die verliefd op mij is en waardeert zoals ik ben Die het slot van mijn hart kan…

Ik kijk naar de tijd De tijd die je niet meer kunt terugdraaien En langzaam tikt de tijd weg Laat mij maar voelen hoe het voelt Om om de tijd terug te draaien Waar ik aandachtig luister naar mijn moeders stem Dat alles goed komt en dat alles is zoals het is en ze zal ongeveer dit zeggen: Stormen zullen waaien, hevige golven zullen stranden…

wolken meren aan de horizon geen dag verveelt het regent licht dun verdeeld om een fabriekstoren laag in beeld tegenover een regel zon kruist een viaduct in de oorsprong met auto's op zijn rug een flits ramen beweegt langs de hemelbrug een kanaal duwt brede rimpels over het water een lijnenschrift vandaag gebruikt door een vrachtschip…

Ik heb een nieuwe plek Die mij nieuwe kansen biedt Het voelt gek Deze nieuwe plek Waar ik eerst dacht hier nooit te komen Mooi rustig en bijna in de wolken In dit nieuwe appartement Een nieuwe deurmat En de nieuwe buren Ja! Dit is mijn nieuwe stek! Hallo hier en hallo daar Wees gerust ik bijt niet zomaar Want ik ben nieuw hier En jullie…

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

de zware vliespoten plat afgezet in het grafiet van de grot de lange smalle bek jaagt laag door de diepte hij ligt miljoenen jaren op ons voor onzeker is zijn dood in het wandelend licht van de zaklantaarn schiet hij door de wervelingen van stenen water met een nijdige klap van de staart verdwijnt hij in de donkere kolk van een…

In mijn ogen zie ik de mensen Om hij heen ouder worden En soms blijf ik heel even staan Om te genieten van de mensen om hij heen Liefde kan je hier bij mij in mijn omgeving vinden En mijn tranen laat ik soms gaan omdat het zo mooi is de aarde en zijn bestaan Ook een dansje zit er ook wel eens in Soms voel ik mij net een kind Zo ongedwongen en…

de witte veranda van hout het kanten vlasdun gordijn en het ontruimde plankier met rieten stoelen over alles is gepraat de drempel brengt een hoorbaar stille kamer in het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend…

een lichtbaan in de versluierde hemel van al oktober een gedroomde missie kruist door een sfeer die wij de onze genoemd hebben in het gebruik van de tijd dun verlengd met kale takken het verloop van een dag zou stoppen bij de traag schokkende overgang van licht naar schemer zoals wij die half verdoofd kennen door het gewoon horten van de…

Mijn tranen zijn golven Die mij hebben geholpen De wereld aan te gaan Keer op keer Steeds weer Zijn mijn tranen Golven Door met mijn handen ze te drogen Mijn gevoelens Te uitten Om weer verder te gaan Want mijn tranen bewaren geen geheimen Het zijn doorzichtige golven Die aan de oppervlakte naar beneden glijden En ze mijn verdriet…

Mijn woorden zeggen soms niks Je kunt mijn woorden omdraaien maar ook verbeteren Je kan tegen mijn woorden zijn Maar ook mee eens zijn Ik kan met mijn woorden je beïnvloeden Maar ook je manipuleren Het liefst wil ik met mijn woorden Je liefde geven want dat verdiend elk mens Zo vaak zeggen dat je er toe doet Dat je niet enige bent! Maar…

wonen in een kasteel met voor iedere vlucht een opgehaalde brug alleen de kroongetuige van het water onder de oude brug dicht met kroos van donkere wakken geweken om daar lang herinneringen vast te houden verdiepen of in de traag schemerende watervliezen te verliezen thuis komen achter gesloten muren met kleine vensters…

het lichaam is losgeraakt op trage ademhaling getild door een golf uit een diepte gedragen aan slaap overgelaten het is met zijn warmte onbewust ingekeerd gegrepen door een zware overmacht die waken op tijd inlost ademend als geschapen uit het traag ritme van aarde neemt de droom een wending ze zijn zichzelf niet meer bekend weten…

wind woelt door het gras een zeis die lucht snijdt door hardgroen tapijt breed omgeslagen op zware klei nat en breed een hark met wilde steel beweegt naar de vesting van de dijk doof in rust voor de halmenkust waar bovenaan hekken als verwaaide stutten staan een wijde rok die traag schokt om het lijf ruw als een windvlaag in het…

Ik had alles, alles wat mijn hart begeerde Mijn trotse moeder die altijd voor mij klaarstond Zomaar verdwenen uit mijn leven maar nog steeds in gedachten Weet ik net als menigeen dat het leven Niet altijd over rozen gaat Ik weet nu pas dat ik rijk was Samen met ons gezin Was zij de gene die ons leven tot leven bracht Nu moeten we op eigen…

gekleed in een jas van steen kruipen de huizen strak geleed nauw sluitend tot aan de keel op de hoekige golf van wijken waait wind dicht aan het lijf vaak lijkt het alleen maar stil het verkeer sluit onverschillig in panden van de nieuwe wijk waar licht een rimpeling begint op een plas de trillende jonge boom staat in een kom van beton…

Het gele licht van Jan van Goyen straalt laag over de duinen, van de opstanding der doden tot de aanvaring der tijden. De bast van kale zilverberken glinstert als met goud beslagen en de namen op de zerken wordt weer adem ingeblazen. Van een ruit spat fel de zon die in de wolken zakt. Een gasvlam bij de Hoogovens slaat over in het dikke…

Ik rijd door de brede vleugelslag van de akkers die versnellen als licht geveerde velden in de lijn met de trein de voren op het land zijn lange slagpennen rulle veren het zand bomen verglijden als hoog geplante twijgen om licht aan te rijgen mijn hoofd rust op een kussen van glas ik ben me van geen kwaad bewust zowel achter als voor…