Alle inzendingen van rob

Ik volg jou, Jij brengt water naar de woestijn. Waar jij stroomt komt het land tot bloei. Daar bruist het van het leven. Ik volg jou, want jij hebt oneindig leven in je. Ik mag uit je putten en mezelf erin onderdompelen. Zoals een hert uitziet naar water, zo schenk jij jezelf aan allen die dorstig zijn. Je schept water in mijn hand…

Door nevelflarden omgeven met opkomende zon uit het verleden komen beelden van een gelukkige jeugd, herinneringen aan weelde Een beschreven blad dwarrelt om zijn bestaan, echter meer ruimte brengt ook onzekerheden wanneer het vraagt om houvast los te laten Bomen omgaven mijn ouderlijk huis, in onze tuin liepen kronkelpaden vol met bladeren…

De verandering is merkbaar aangebroken, een zachte sluier van onaantastbaar goud ontspiegelt alles wat aan liefde zo hard in mijn gezicht werd teruggekaatst ik verloor aan kracht de kwinkslagen, aan diepte jouw schier onmetelijke lach aan hoop jouw neergeslagen ogen het blindelings vertrouwen dat ontbrak.. de ruïnestenen op het uitgelopen…

Gevangen zijn in vrijheid kan haar inwoners niet bevrijden de stad begroet, verdrinkt ons in verloren gewaande stromen.. adembenemend als je bent verstommen wij bij jouw oevers een overdaad aan dubbele glazen glanzen het water rafelig uiteen, zo stroomt de aloude Maas licht beneveld en gestaag verder, ons voorbij met weemoed naar het…

De nacht ademt licht, Columbus dagen van weleer in beeldende kunst terugzien zorgen voor een herleving.. het geluid van ons zwijgen kan niet ongehoord blijven, balancerend op het verweerde koord doet zij onze vriendschap natrillen, Jij nog altijd dichtbij in Amerika ik hier verder weg in Holland hebben onze eigen horizon.. een zachte…

Wat is het toch een vreemd verschijnsel. Zojuist heb ik het weer eens uitgevonden. We waren opgewonden toen het werkte ondanks de onbetrouwbare beschrijving. Het nieuwe gaat er inderdaad niet af zolang het eigenlijk nog steeds niet kan. ------------------------------------------------ uit: Te voorschijn stommelt het heelal, 1988.…

Twee monden kussen elkaar En open gaan alle wonden als ik ernaar staar…

Een traan verlaat mijn oog Bereikt mijn mond Die proeft de smaak Van mijn hart…

Jij loopt op straat en eet uit een vuilnisbak Slechts een portiek is je enige onderdak Soms zit je op een bank en staart wat voor je uit Je schoenen zijn versleten en in je zak geen duit Mensen kijken je minachtend aan en lopen met een boog ver om je heen En jij je weet niet waarheen Wat is het verhaal achter jouw bedroefde…

Ooit schreef ik mijn eerste gedicht Zomaar over mezelf mijn zijn en soms die kleine pijn Ik schreef over liefde en geluk En soms dieï kleine traan die mij bracht Van mijn stuk Steeds had ik wel weer een luisterend oor Een mens die begreep waarvoor En nu schrijf ik weer en lees keer op keer En soms doet ook mijn hart Samen…

Oud en grijs lief en leed gedeeld Voor ons het grote voorbeeld Een rimpel van zorgen Zorgvuldig voor ons verborgen Vele herinneringen schuilen achter die ogen Waarvan wij er vele weten mogen Sommige zijn net nog een kind Weer andere wachten Tot hun laatste reis begint Oude mensen jullie mogen we nooit vergeten…

Pap ik strooide je as op de plaats waar jij zo graag was De plaats waar jij geboren was Pap ik strooide je as en wist niet waar je was Ik zag alleen je as en dacht dat je er was Pap ik strooide je as En ik was op de plaats waar jij je leven lang het liefste was…

Verwacht geen winkelstraten, drukte blijft daar in het midden, tevreden zijn de mensen.. gebleven ja zij begroeten elkaar, vertellen hun belevingen met Brabantse tongval en vernipsen zo hun tijd bij de Gouden Leeuw met haar vertrouwde klanten zo streekgebonden, zo grenzeloos wijd deelt men een gemeenschappelijk gebruik van kostbare eenvoud…

Nu zeg je dat je vrijheid wilt. Wie ben ik om jou beperkingen op te leggen Het is goed als je het spel volgens jouw regels wilt spelen. Dus speel je spel, en luister naar het geluid van de eenzamen. Een oorverdovend woud Overdenk wat je had en wat je verloren bent. Onweer scheurt de hemel open. Onschuld is niet te koop! Geliefden roepen…

de Stadhouderspoort daarentegen verloor zijn spindraden, boven het sleutelgat naar vroegere tijden waar hoffelijkheid naast de vijver het alledaagse leven bepaalde in met trams gevulde straten, de diender straalt gezag uit, hield met beide armen op de rug stand bij het beeld Koning Willem II het nostalgisch aanzien werpt geen vuil op…

Ik was het middelpunt en kwam uitstekend over. Vrienden roemden mijn geslaagde hoofd-hart-combinatie, vrouwen begrepen aan de onhandige wijze waarop ik hun bloemen in een vaas deed dat ik hun man was, er was meeslepende muziek en gespreksstof. Toen slopen onverwacht mijn ouders langzaam binnen. Onwennig zagen ze die onbekende mensen van tegenwoordig…

Hoe kan het nu verwelkt zijn? het zacht lentegroen omfloerst met geluk kleurde nog prachtig in jouw ogen.. daar in de bloesem weilanden de oude knoestige laan door jong geliefden betreden was voor ons passievol moment te kort en onnodig geknot, een buizerd verscheen zweefde minzaam mee, echter niet om geliefden te volgen.. want…

Op het grote marktplein dragen geluiden wolken van licht, de Laurenskerk zwijgt, een winterhoorn schalt verder van de standvastige toren en dichter bij de mensen ogen de straatklinkers verlaten hun aandacht krimpt, zij laat zich ook niet vragen op een mee wapperend doek Rotterdam dompelt zijn vreemdgangers om vrij hun eigen weg te gaan…

Waar liefde verschaalt tot glorie aan gelukkige jaren.. vernauwen zich doorgaans de paden, herinneringen, ja de gedachten die het bewustzijn besprenkelen, nog altijd enthousiasme opwekken tegelijkertijd broos in werkelijkheid zijn, verbeelden oneindige luchten die wij ooit bewonderden, ontdaan van slaap en met dauw benevelde ogen.…

Geen taal kan zeggen wat er in mij omgaat. Alles is beeld. Alle beelden klinken. Gedachten en woordenstromen. Losgeslagen betekenis zoekend bodem om te ontkiemen Gedachten, gevoelens leegte en overvol Spreken en zwijgen. Leeg en verlangend. Wetend dat het is er is.…

Ik vraag mij af... Mag ons ‘zomer tijdloos' verleden de klokken verder terugdraaien, haar vergeten tijd in beleving een stille nagalm laten krijgen.. twee torens gevangen in het licht vinden elkaar achter dikke muren aangetast door teloorgang van binnenuit met hoop aan ketenen gebonden, hun wereld is veranderd maar nog altijd onverdeeld…

Zie het kwaad in de wereld, het tiert welig. Het is als onkruid dat het graan dreigt te verstikken. Waarom wordt het niet met wortel en al uitgerukt? In de hitte en verdrukking ziet het graan uit naar recht en gerechtigheid. Maar aan U is het te oordelen over goed en kwaad. Uw wetten zijn van een hoger orde, uw geduld wordt niet afgemeten in…

Er waren nachten dat het leek alsof al het licht voorgoed gedoofd was. Dat mijn hart niet meer klopte, mijn ziel van mij wegdreef Het uitzicht door het raam nietszeggend was. De dageraad geen nieuwe hoop bracht. Er waren dagen dat de zon zo haar best deed, maar dat ik haar warmte niet meer voelen. Dat al mijn tranen zo bitter waren.…

We hebben ver gereisd zonder een huis Maar niet zonder een ster. Niet zonder een visioen, niet zonder droom. De weg lijkt eindeloos lang en ver. Maar Ik zeg je, ze is niet verder dan een gedachte. We reizen op het Licht Alle ballast overboord. Een reis op de wind. Door het oog van de storm In de verte brandt het Licht van de…

De Maas blijft doorstromen, het water gaat haar eigen gang keert een laag zelfbeeld om naar herwonnen kracht.. Ik zie trotse schippers en hun historische boten In de oude haven liggen, masten vol scheepstouw dragen een collectief lichtsnoer doen het erfgoed belichten, verenigd met Rotterdam.. de torens aan de havenkant wedijveren…

Vertel me, hoe raakte Hij ooit in mijn leven. Een vraag die als de wind steeds terugkeert. In gesprek herinneringen en toekomst mezelf in het midden. Op een nacht verliet Ik Hem. Glipte weg terwijl Hij rustte. Ik koos mijn weg willekeurig. Zonder enig patroon. Ik liet geen enkel spoor achter. Niemand weet waarheen…

Niet waar ik woon en met wat aan de muur maar toch toegankelijk: wat brommerig hoor ik en met de actuele grijzen der jaren negentig - het is per slot geen sanatorium, er mag ook best het nodige gesodemieter in. Voor akoestiek moet je bij mij niet zijn, ook niet voor schreefloos, als het aan mij ligt. Het mag natuurlijk nooit commercieel worden…

Onvervuld verlangen. Door het hart gekoesterd. Wil niet ingelost worden, maar hunkeren en smachten. Eindeloos verlangen. Droom in dromen. Mijmeren en melancholie, is de tuin waarin zij wandelt. Zuchten en smachten. Beter dat dan dat de droom ooit ten einde komt. Is het beter te verlangen naar... verlangen!…

Lang geleden, maar wel na de oorlog - Want die ken ik slechts van horen zeuren -, Die tijd die heette toen het heden nog, Kon het navolgende octaaf gebeuren: 'De huizen klappertandden met hun deuren, In elke hoek zat een ontstellende Moloch Jongens van mijn leeftijd te verscheuren En aan mijn bed waakte een krom gedrocht. Sliep ik bij toeval…

De huisraad van lang toegeknikte bovenburen, bekend van horen schuiven, wordt vandaag verbolgen op straat geduveld. De locale dichter staat onuitgeslapen voor het raam. Hij ziet er af en aan gemeubileerd trottoir en gaapt. Komt net het bed spiralend langs, daalt op een suffe stoel die met gekrulde tenen zwijgt. Wie haalt de koekoek? En uit de…