Rob Schouten viert zijn middelbare leeftijd
Ik was het middelpunt en kwam uitstekend over.
Vrienden roemden mijn geslaagde hoofd-hart-combinatie,
vrouwen begrepen aan de onhandige wijze waarop ik
hun bloemen in een vaas deed dat ik hun man was,
er was meeslepende muziek en gespreksstof.
Toen slopen onverwacht mijn ouders langzaam binnen.
Onwennig zagen ze die onbekende mensen
van tegenwoordig met hun ingewikkeld losse
aandachten van niets, dat halfzatte gehang,
zelfs mij brachten ze niet onmiddellijk thuis.
Maar ze hadden iets ouds bij zich, nog van
opa en oma, dat naar middeleeuwen rook
en als je bleef snuiven nog verder: vreemde weiden
in, waar zo nu en dan een gestalte opdook,
naar iets mepte en achter rotsblokken verdween.
Toen werd het stil, of nee, heerste er zoemen,
veraf dreunen en kraken (mijn verjaardag was allang
volstrekt gedaan), prachtige kleuren maar diffuus;
ook leek het of ergens iets haperde maar wat?
Zelfs het water leek niet helemaal te stromen.
En opeens zag je het allemaal wegspoelen,
het putje in: partijtje, Talmoed, Bach,
gedachtencoördinaten, voorstellingsvermogen.
alles ging er aan en 'alles' en niets, 'niets'...
Niet langer duurde het, duurde, duurde het maar.
----------------------------------------------
uit: 'Infauste dienstprognose', 2000
Inzender: EdW, 10 mei 2020
Geplaatst in de categorie: verjaardag