Alle inzendingen van wil melker

wij hebben met handenvol emoties gespeeld meestal met liefde en vaak niet alleen voorzichtig zonder ons te bezeren juist liefde zal ons dit snel leren want diep van binnen raken de eerste toetsen in aftasten de weg naar een hemelse symfonie pas daar waar het lichaam de swung van muziek aanvoelt wordt dansen close for ever…

ik ben in wit gaan graven omdat zwart geen schaduw kan dragen ook hoogte en diepte ontbreken zonder schepping in zijn vele nuanceringen van de natuur de melodie van schakering die van de harp vingers komt de variaties in kleur oneindig wordt dus altijd nog is er het contrast van tegendeel juist bij zwart wit is de balans…

ik zag je ogen donker dromend sluimeren jij die eindeloos van de wereld hield met je lange warme armen open handen en een hart dat de wereld overstraalt tot achter in het universum nog ben je bezig met zoeken naar woorden die bij de veelheid van jouw emoties passen zonder een directe duidende naam overweldigd door de behoefte aan…

iedereen weet dat er stemmen bestaan waarvan het geluid nooit verloren gaat waarvan de dictie en karakteristieken zijn vastgelegd net als de melodie van een muziekstuk niet de technisch vastgelegde en reproduceerbare versies maar geluid vers van de stem waarin afkomst specifieke familie klanken in toonhoogte en temperament…

ik heb je zien kappeh en hakkeh met lijf en ledematen strak bonken alle spanning en agressie op het laaiend vuur van hartstochtelijk bewegen gelegd wilde haren wapperden ogen blonken met mda gestimuleerd en haalde zo de ochtendwake om dan snel bij te slapen voor het finale festijn de stilte daarna is orgastisch fijn…

je keek mij lachend aan handen open armen uitnodigend warm gebogen alsof jij er niets aan kon doen dat het leek als vragen om een eindeloze zoen niet hulpeloos dat gebaar maar juist heel bijzonder om in zoveel vertrouwen je hart te laten zien hoe dat met tedere liefde iedere slag voor mij over had…

we liepen juichend het verborgen paadje in naar onze geheime bloemenplek waar alles altijd bloeit ook nu een half zonnetje en samen even vrij los van de wereld in samenspraak alles begroeten de stand van zaken opmaken wat zijn schoonheid heeft gegeven wacht nu overleven alles heeft vrucht gegeven voor weer een nieuw leven…

ik wist dat het zijn handen waren waarvan de vingers mij wenkten om in hun geborgenheid te komen schuilen zijn sterke open handen waren altijd een toevluchtsoord als ik door verdriet moest huilen met tranen die uit heel diep van binnen kwamen ik ben op weg naar een transparante horizon omdat daar licht nog het langst in…

hebben wij onze ogen geopend om ze daarna voordat zij helemaal ontluiken weer te sluiten wij waren op zoek naar de wereld om ons heen naar leven en alles weten hoe en wat omdat het slecht gaat en alles van waarde verloren lijkt te gaan zoals de natuur met zijn raderen en niveaus van duurzaamheid op onze aarde we hebben…

ik zag ze staan de lange rijen naast elkaar de phone in de hand wachtend in de weerschijn van stiltes zelfkant communicatief vrij gestoord socialisatie nog nooit van gehoord zag ze in bus buiten en tram volumeknop op super ad rem zijn specialist in afkortingen van de tiktoktaal in synchroon bewegen op een simpel patroon…

ik wist dat ik zou overstappen maar de halfschaduw ademde nog leven ik voelde kou druipend vochtige tocht optrekken in van kwaad zwangere stilte ik kende deze onheilspellende dreigingen die rationeel niet nooit goed te verklaren waren maar connecties in dark web hadden met een wereld die niet veel fris in huis had…

ik hoorde muziek van lage en hoge tonen zij riepen een bericht van algemeen belang maar woorden waren menselijk en zij berichtten hun regelmatige info’s op tal van frequenties lang geleden dat ik mensen heb horen praten nog eerder moet dat een gesprek zijn geweest ik herkende mezelf niet moest in de spiegel van vroeger kijken om…

ik heb het laatste licht van de aarde gevist nog rest slechts dwarrelend stof zielloos zonder energie vorm gewist de structuur al lang vergeten omdat leven zonder ziel geen herinneringen telt in een context zonder reflectie ooit is ons de ziel gegeven kwamen essenties in de stof weer tot leven die spiegelden in wederzijds…

ik hoopte dat jij het had ook doorhad dat van die knipoog zij had het al van nature een bekoorlijk licht trekje dat mij mateloos opwond en mij intrigeerde dat ticje waar zij geen enkele controle meer over had behalve dat zij zo af en toe met die knip heel guitig en onverwacht uit de hoek kon komen…

nauwelijks hoorbaar speelden onze woorden hun eigen kastelen in het natte zand van het strand alleen de witte hoofdletters van krullend schuim waren het zichtbare begin van weer een nieuwe zin tussendoor zong de wind zoutkristallen en scheen zon de flonkeringen die oplichtten in elkaars ogen tot in deze kleine strand…

in jouw horen en zien ben ik vergaan nog wat oude delen en fundamenten zijn blijven staan ik ben geraakt met zachte hemelse krachten die mijn gedachten richten op jou als middelpunt dit ervaren is nog spannender dan geboren worden in een wereld die met onze liefde naar volmaakt zal groeien in een wereld als gemeenschap en…

een strak gaaf profiel eenzijdig verlicht met donkerscherp contrast snijdt wind en regen onbarmhartig af de kin wat geprononceerd houdt de armslag in de schouders keurig in balans zonder de nek met lichte druk naar beneden te buigen geen hoogmoed is er te bekennen in de blik die verder kijkt dan de horizon reikt de aanwezigheid…

waar nu je ogen wonen heerst rust weg zijn de snelle vlagen die jouw mimiek niet konden dragen en andere kijkers onrust gaven rust heeft jou goed gedaan ongedwongen heb jij je leven ingericht dat is te lezen in een gezond blozend gezicht met een helder klare oogopslag de resultaten van je lange benen loopsessies spreken…

er wordt ons alle vrijheid beloofd in het immens groot keuzeland jij bepaalt je doelgebied waar de verbindingen al zijn gelegd er is dan nog een kleinigheid dat niemand je ooit heeft gezegd leer jezelf kennen weet dat dat het fundament van je keuze zal worden het houvast in beslissing zal zijn zeker waar leiding lang…

ik wil dromen los zijn van gaan en komen zonder aardse beperkingen en bewegen zoals in de schepping de mens is gegeven ik dook in de blik van een meeuw vloog met hem mee langs de kust in een vlucht vol weidse rust we zagen ieder op eigen manier vissen dartelen en spelen in de zee met het krullend wit schuim van golven tegen…

ik heb de muren betast maar kreeg geen enkel houvast restanten van dromen op wanden korrelden een werkelijkheid die eens was ik schreeuwde maar het geluid gaf zelfs in zijn echo geen teken van gebruik ben ik ontheemd of kan ik de puzzel van vandaag niet meer maken met zaken die mijn leven richting geven omdat zintuigen…

nog zie ik hem oud en bestoft binnenkomen langs het perron in de drukkende zomers hitte ook de stilte neemt weer bezit met puf kraak en schuif rammelende ketting geluiden maar geen mens was te zien of bewoog toch hadden wij hier aan het eind van de wereld echt afgesproken om ongestoord even te kunnen koppelen en rangeren…

een kleine test filtert de beste algoritmes uit in- en output vergeleken en hoeveel jaar heeft iemand daar gezeten in een oogwenk zijn de kwaliteiten op functionele inzetbaarheid neergezet is hij beschikbaar voor een ander wespennest zo worden afdankertjes gestreamd wordt bezuiniging gehaald een ai is zo geplaatst geschikt voor…

de pubers hebben het spel gerekt en toch zichzelf niet in het hemd gezet een stukje onbedorven jeugd heeft gelukkig gezorgd voor de lach en ontspanning in de smidse van de macht is het vuur pas eindelijk wat opgelaaid met blauwe vlammetjes het ijzer wordt geplet in de vormen van geluk zij hebben de weg van blind gaan…

het zacht voorzichtig schuifelen was de enige fysieke reactie van mensen die dwaalden in gedeelde stilte zonder ogen niet meer in staat tot het leggen van contact in een vaag lijfelijk benaderen middels hun schuifelend verplaatsen is de enige manier om het bestaan nog even te rekken zonder zichzelf prijs te geven aan…

het was niet alleen goud dat er blonk maar we hoopten door te poetsen iets van die schitterende kleur terug te krijgen die ook zou blijven in samen hemelden we het glanzen op we voelden ook dat de warmte door straling intenser was geworden wij wisten dat wij op weg waren en alleen al dat feit gaf ons zoveel spirit dat het…

zacht trilde en rommelde verontrustend het aardse gesteente brak af rolde weg in alle formaten van de plaats delict nam bomen en stukken bos mee naar beneden de geboortegrond waarop zij ooit zijn gegroeid en de hemel hebben gezien nog pulseerde het granieten hart voordat geweldige modderstromen in een snelle waterafdaling naar…

je haar lichtte op in het speels dansend gaan onder vrolijke ogen licht priemde tussen de krullen waar de slag van de vlechtjes ruimte gaf en droop in gekamde ruimte naar beneden in ochtends ritueel als de zon verscheen misverstanden waren er niet ieder had met eigen sores genoeg aan het hoofd pas in het gouden blinken…

ik heb je ontmoet in eenvoudige sierlijke lijnen van een uitermate geweldige compositie die zomaar enkel in schoonheid gekleed van het papier sprong later heb ik je met kleur licht en contrast chique sportief gegeven waarbij de harmonie een opening naar volmaakt maakte toen jij je ziel met glanzende ogen liet spreken…

er zijn geen hoekstenen meer in onze samenleving het is gedaan met rechte lijnen die elkaar kruisen waar het venijn niet voor elkaar zal buigen geen fundamenten maar draagvlakken die de samenhang versterken en met rond verbinden waar de natuur het samen gaan propageert wil de mens zijn grote blauwe voetstap in hoofdletters…