Alle inzendingen van wil melker

we hadden nog geen woord gewisseld in de caleidoscoop van gevoelens die in ons raasden bewegingsloos stonden wij elkaar aan te staren verlamd door de uitwerking van ons moment van kennismaking natuurlijk hadden wij elkaar al gezien fragmentarisch gesproken maar om zo overdonderend binnen te komen was een hemels cadeau we…

ik bladerde langzaam door het regenbogenboek voelde dat mijn vingers vochtig werden ook de kleuren namen de grijswitte tinten aan van vallende regen uit het gebladerde kwam een sterke boslucht die zo van de opgeschoten paddenstoelen kwam ik wilde even mijn handen afvegen liet de bladzijde los zag ze in 3d snel groeiend ze werden…

venijnig blies de wind net boven het zand dat te drogen lag na de jongste vloed kleine tornado’s kwamen al hoger na hun aanloop op het vlakke strand en vrijwel uitgeraasd te zijn zoutkristallen deden een aanval op je kwetsbare huid die jij met knipperende ogen afsloeg en je van deze slagen afkeerde om de natuurmassage goed…

ik hoor de kreten van verwrongen schroot het snerpend gillen in de dood van resten metaal die nu branden in het vuur waaruit zij ooit hun vormen hebben gehad om weer die processen te starten is energie tarten het geeft de mens geen pas want duurzaamheid kan de mens de tweede wereld geven die ons was beloofd en hemel zal gaan…

je aura straalt in de warme kleur van liefde ogen blikken in donkere drift lichten op in je aanstekelijke lach die opent met dat ik even alles mag terwijl handen weren als ik de vrijheid voorzichtig wil proberen in het zeer aantrekkelijk liefdesspel waar nog lang niet alle fiches zijn geteld de dobbelsteen alleen met punten…

je fladderde met wind tegen boven de struiken met diamantjes van de pas gevallen regen tegenwind ging slow en traag terwijl bij mee de hoogvliegers droog bleven ik wist dat jij eens zou eten uit mijn hand nadat jij je vleugels glad had gestreken en mij sprietig aankeek koppie en kleed in kool witte kleuren met een verdwaald…

zijn ogen waren dood al overleden toen hij besloot de eerste trein te nemen die denderde zo lekker door vol massa voor de grote flits in je gezicht in nog donker ochtendlicht kon ik hem niet zo laten gaan riep hee zonder naam en pakte de mouw van zijn spijkerjack voelde weerstand in beweging door moeten gaan nog had hij mij…

ik zag de stenen liggen in zacht kabbelend water en kende hun afkomst uit mijn gesprek met de rivier die in rustige klanken zijn verhaal aan de oever murmelde en verder stroomde met een opgedane ervaring rijker in de bedding had de kracht van de stroom zijn sporen van duizenden jaren nagelaten van groot naar klein rots…

verleidelijk keek het water me aan toen ik spiegelde en mezelf liet gaan in uiteenlopende richtingen het voelde me als gone by the wind zonder muziek wegdrijvend op de melodie van intens tranend verdriet ik liet mijn handen water werpen maar kon gewoon niet dichter bij jouw komen omdat ik enkel zwemmen had geleerd in mijn dromen…

ik schepte wat schaduw weg maar de plek werd niet lichter wel kreeg het reliëf langzaam stem door hardere materialen meer volume in weerkaatsing toen hun contrastwerking op het beoogde bereik was gekomen de scene had de beste referentie met het publiek door magie en mystiek van hemelse klasse…

ik ben eindelijk beland aan de overkant waar geen woorden meer zijn maar het weten overheerst waar mensen elkaar zien en meteen de zaken weten actie ondernemen om alles te regelen zoals het gewenst is wij wisten niet eens dat zoiets kan deden al zaken op deze manier wij noemen het houden van samen een zijn in liefhebben…

ik zag de maan klimmend van oranje naar rood en als ik even niet keek knipoogde zij een wolkje voorbij in ons geheim ik lachte om het spelletje wist van de tic van luna gekregen in het domineren van het grote zwarte gat dat het universum achter haar was spraken met de dichtstbijzijnde ogen in knipper licht dat aarde doorzond…

het stormt weer jeugd door straten die ontdaan zijn van hun oubollig suf imago’s weer klinkt kindergehuil uit de zich snel vormende files van druk kletsende moeders die net hun kroost uit de eerste leg op het schoolplein hebben af gezet en nu racen naar de dichtstbijzijnde super voor gratis koffie de twee halen en een betalen…

het warm zachte van vertrouwen heeft plaats gemaakt voor alerte trekken die de heerlijke overdracht van je blik en gezicht in de weg zitten waar jij altijd ontspanning prolongeer dwingt nu gejaagdheid aandacht af in in een spanning die zelfs de plukjes haar tot een jeugdige chaos formeren die helemaal niet misstaat de tijd…

wij dachten garen te spinnen van de warme wol in genoegzaamheid konden niet steeds opnieuw beginnen dat vuur vlamde niet meer met alle hulp en verzorging door coaches schuifelden oudjes de deuren langs die wonderwel een cirkel vormden waar zij elkaar niet meer konden groeten dat was hen ontgaan maar in hun kort bestaan zat al…

ik had het boek al een tijdje terzijde gelegd op de stapel nog af te werken ik wist dat de achterstand anders te groot zou worden en ik de feeling met de werkelijkheid zou verliezen eerst bladerde ik nog even terug om de sfeer en stemming te proeven maar al snel had ik het resultaat in gezicht houding en bewegen met oogopslag…

nog heb ik niet de puzzel van je ziel gelegd verblind als ik ben door de schittering en kleur van ook jouw kleinste stukje hemel in majestueuze lijnen kan ik vrij snel de immense schoonheid en grootsheid van jouw relatie met het universum in forse oplichtende streken penselen want daar waar het firmament in sterren jouw…

de streek van hand langs jurk en broek belijnt de vrijheid van de vrouw in het formele uitgaan en ook als groet persoonlijk wordt zo voor iedereen het innerlijk en uiterlijk tot op de centimeter uitgetekend in morele en leef kwaliteit nauwkeurig strak past de scheiding in het lange haar waarbij door het knotje de speelruimte…

wij wisten onze bloemenwei halve meter hoge stelen waarin wij speelden kleuren ademden geuren zagen wiegen in vreemde melanges afhankelijk van weer en seizoen ook wij veranderden in de tijd als wij op de moswarme aarde doken en met gesloten ogen het leven om ons heen groetten de rust proefden van zien zonder bekeken te worden…

zij zongen hun lied van frisheid en kou de grote met slangen behangen machines trouw aan de decibellen productie ronkten zij stilte tot destructie de wettelijk norm was slechts voor de vorm nog leek het eenstemmig in de metriek van het hart maar aarde wist nu al het gebaarde kind was te warm…

ik ben op zoek geweest naar de kleine triggers die de mimiek in jouw gezicht goed doet oplichten vaak kleine oorzaken met grote stemmings- gevolgen zelfs totale omslagen van humeur gaan hier zo de deur uit de gezichts- uitdrukkingen kennen de vele talen van ons verschijnen in de persoonlijke communicatie onbegrip is zo…

natuurlijk heb ik leren zwemmen mocht ik in het bad les geven maar toen ik in jouw ogen keek en dook voelde ik voor het eerst hoe water langs hoofd en oren floot in wild gespartel zonder enige coördinatie inademend kon het water niet op de souplesse van het door water glijden was ik ergens in mijn koppie totaal even kwijt…

ik had mijn handen tot vuisten gebald maar vergat het glas waar ik mee werkte pas toen splinters mijn vingers rood kleurden waarschuwden helscherpe pijnen mij ongenadig de rode waas in mijn hoofd trok op en weer bij zinnen depte ik het bloed van sneden in mijn huid het kunstwerk was verdwenen in het rood van geleden pijn…

ik zag een bosje bloeiende papavers staan op een god vergeten stukje snelweg met zand asfalt en vol zwerfvuil als decor en nu toch in de hoofdrol met de dans van de wind oranje rood uiterst teer wiegend zo maken zij ze niet meer…

vaak wordt in zachte acceptatie de basis voor liefdevol omgaan met de medemens gelegd zonder te letten op het profiel dat door ouders wordt voorgeleefd gekend en geaccepteerd door familie en woonomgeving pas in de fine tuning van gevoel is kwaliteit doorslaggevend en zal de basis worden van opvoedingskwaliteit waarbij begeleiding…

Ik heb God gezien Door zijn Eigen ogen Naar beeld En gelijkenis Geschapen Daar zijn wij Nu beland Uit de circulaire Scheppingshand Ieder mens Is mijn medemens die mij mens maakt dat gelukzalige gevoel is er tot in de kleinste essentie alleen in communicatie ontbreken normen en alle vaardigheden zij zijn ondergesneeuwd…

ik zag ze nauwelijks staan gekleed in duister zwart met glimmende randverschijnselen voorbij gangbaar pad nog schreeuwden zij met hun hoog geluid want de puberstemmen kwamen er nog niet helemaal goed uit en schittering blonk alom meer dan geweld in het uiteen stuiven losten zij op in onzichtbaar bewegen toen de kit aanstalten…

voor ons is samen thuis hand in hand de tuin en schuur de muur waar we altijd speelden en ik jou en jij mij verveelden met kijken naar elkaar wij waren altijd snel thuis ook in het grijs bestofte treinstel op een totaal verlaten station in de middle of nowhere ook thuis bij de slaande kerkklokken waar wij vergeten waren uren te…

voorzichtig kleurden randen hun macht aan gewone dingen subtiel dirigeerde hokjesgeest de mens naar binnen het happy gevoel ervaarden zij in geur en kleur toen zij de deur passeerden het warme wij gevoel van herkenning voelden zij in de persoonlijke benadering van gelijkgestemden die naast bevoogding ook hulp en begeleiding…

ik ga het loslaten dat wat vroeger naadloos aan elkaar haakte te Lang heb ik in wit het frame van een gedicht zien schemeren zinnen en wat letters heb ik genoeg om in de voor gestructureerde ruimte te zetten en wie het leest kan ik de eigen invulling niet beletten kleine lieve leuke gekleurde partikeltjes gaan het witte vlak…