Alle inzendingen van wim..

Deze kamer is een lege huls Ik woon elders Jouw zijden sluier slingert nog rond Opwolkend, kolkend, kwellend Zwellend in het geheugen Ik blaas naar het grijs gordijn Dat tussen ons schoof De muren kaatsen de kreet terug Er was ooit meer Een rimpelend meer van verwachten Diep en stil Maar waar bleef het? Ik spreid een lijkwade over ons…

Schim van gisteren De laatste kruimels veeg ik van tafel En grijp naast de wollen roes, de wolk Ons draagvlak Ergens onder de glazen stolp Dan verbreek je de lijn En ik gis naar waarom en wie en hoe Dan spijkert een sluimerende beul me vast En je haast je naar de flits Ik schud de bijtende kevers van het vel Terwijl een zomerwind jouw…

Nu na zoveel jaar de twijfel ik wil terug maar besef dat dat niet meer gaat Nu na zoveel jaar de twijfel geen enkel ideaal wat nog overeind staat Nu na zoveel jaar zoekend naar meer de verkeerde keuzes gemaakt ? Nu na zoveel jaar zoekend naar meer Zoveel fouten en nu ontwaakt…

morgen ben ik jarig heb ik één jaar achter de rug een jaar van vallen en opstaan geen dag komt ooit nog terug ik heb al aardig leren lopen ik huppel de kamer door mam staat dan te klappen maar dat hoeft pas morgen hoor want morgen ben ik jarig dan zingen ze voor mij hoe of ik dat weet ? sukkel, ik ben alle dagen vrij het hele jaar…

ik wil je liefhebben méér dan de duizend sterren die de nacht verlichten méér dan alle nevels die de ochtend dichten ik wil je liefhebben méér dan al het water dat haar einden kust méér dan elke storm die in stilte rust ik wil je liefhebben méér dan mijn hart in eeuwigheid kan geven meer en steeds meer voor altijd in mijn leven…

Kijkend naar de rest lachend en nog vol kracht lopend naar niets en toch alsmaar door denkend aan wat komt geen moment dat je lacht waar doe je het eigenlijk voor Wachtend op wat niet komen gaat en de hoop langzaam maar zeker verliezen dat je het liefst de boel de boel laat na zoveel pijn voor je kiezen Zoekend naar die ene die er alang…

Als de vogels vloog jij naar het zuiden terwijl ik de klokken al had horen luiden Al die vrijheid opeens gaf jou de vleugels niet meer vast niet meer in die beugels En nu... nu ben je weg en kan ik je niet meer vinden jij en ik die elkaar zo beminden zoeken doe ik nog steeds tot ik niet meer kan wat moet ik dan? elk moment zit jij wel in mijn…

ach ik weet wel dat morgen komt en de herrie en ellende niet verstomt en tuurlijk slaap ik ook al is het niet lang weer een dag dezelfde pijn dezelfde gang en die dag die dag komt eraan heel snel dan gaat de gong voor de laatste keer de bel dan is het over en ga ik rusten voor altijd terwijl het leven mij met een rotgang voorbij rijdt…

haar stem vibreerde zacht in de storm hard in het spel…

Dolend door een zuilengang Handen raspend langs het plaaster Hield ik mijn woede in de tang In het geheugen dat achterwaarts kruipt Vond ik sporen, jouw vingerafdrukken, En hoe jouw zweet druipt Jouw appelwang kon me nog verrukken Als een troebel gif dat binnensluipt. Sloffend van straat naar straat Langs verweerde gevels van toen Het…

ik vier de laatste tijd nogal wat winden de dokter zei "er zit een luchtje aan" hij liet me voor de zekerheid een kwartiertje buiten staan toen de lucht was opgeklaard hij op zijn pc was uitgestaard liet hij me weer binnen "ik zou eerst maar beginnen met dit voorgeschreven medicijn, dan zal het veesten wel over zijn" voor…

geweld velde pijn bleef achter daders ontsprongen…

wonderen je vraagt je af of ze wel bestaan of het niet altijd zo geweest is een aarde, een maan wie schiep dan het heelal ? de aarde écht in zeven dagen ? hoe zit het met de zondeval ? zit u ook met zoveel vragen ? zomaar ontstaat er leven eerst microscopisch klein later loopt er een mens zou God dan verzonnen zijn ? honderdduizend…

ik gooide mijn brieven in het water het verschil tussen nu en later in mijn hart draag ik haar nog mee pijn werp je niet zomaar in zee ik huilde tranen aan de vloedlijn wenste dat het anders zou zijn maar niets brengt haar tot leven ik heb de zee mijn liefde gegeven de inkt vervloeit nu in het water het papier zal eens vergaan maar ik…

op het hoogtepunt kan de koorts gevaarlijk zijn men loopt dan oranje aan en voelt een beangstigende pijn pijn die in stilte verstomt die nootjes tussen kiezen laat kraken als ogen zien wat men niet gelooft en schoten spetterend palen raken of pijn die bijzonder uitzinnig is 'waanzinnig' kan men beter zeggen pijn die vreugde en kreten…

ik wil een rondreis maken in jou me laten meedrijven in jouw aders tot in jouw hart en van daaruit, als van een waterval met grote kracht, alle schoonheid in jou ontdekken het zal de mooiste reis ter wereld zijn waar je schoonheid vindt in zuivere vorm, puur en oprecht waar je warmte vindt blank als de eerste liefde en ik zou je nooit…

ik wil je bedanken voor de liefde die je zovele jaren onbaatzuchtig hebt gegeven ik wil je bedanken voor de stilte, het luisteren, hoe jij vertrouwen schepte in het leven ik wil je bedanken voor alle zorg die je als vanzelfsprekend, zonder de juk af te werpen, droeg ik wil je bedanken, maar ik ben te laat, jouw heengaan... te vroeg ik zal…

Oh, oh, Ruudje Lubbers wat heb je nu toch (niet) gedaan kon je de dame strakgerokt niet rustig laten staan heb je last van een billentik ga dan naar de psycholoog die gaarne luistert met rode oortjes of je eens je vrouw bedroog Ruudje, Ruudje Lubbers hoe kón je zoiets doen 'n schouderklop is al gevaarlijk 'n billentik buitensporig onfatsoen…

natuurlijk stond hij naast haar maar zij hunkerde naar die ander aan de overkant haar leger zou zij opofferen om hem te overwinnen alles onder het toeziend oog van haar eega wiens beschermvrouwe zij was torens moesten eraan geloven lopers werden neergelegd om het pad naar hem vrij te maken paarden sprongen rond met onverwachte wendingen…

toen zij in stilte uitbrak schreeuwde zonder woorden sloten zijn vingers om haar nek drukten haar strijd weg haar ogen rolden angst en alsof bevrijd een wereld zonder gevoel een nacht voor blinden toen lag zij stil zoëven streed zij nog sloeg heel haar lichaam bruut zocht hij zijn weg geen hartstocht, geen liefde een idioot gevoel…

in mijn dromen zie ik je nog we spelen, klimmen in bomen 'n sigaret op het dakkapel we voetballen als sterren in korte broek vluchten we niet op het groene gras ! we stoken een vuurtje smelten lood springen over een sloot we lachen, halen onze schouders op en legen onze laarzen de sloot, té breed we wringen onze sokken slaan ze droog…

de kloof tussen hun niet uitgesproken woorden deelde de wereld in twee een rivier, bronstig, onstuimig, scherpte de rotsblokken diepte de kloof woorden, toegeworpen, verdronken sloegen te pletter twee werelden een brug te ver…

daar was laatst een meisje loos zij heette Rebecca hete Rebecca daar was laatst een meisje loos tot ze een voetballer als liefje koos ze brengt haar nachten nu aan 't licht voor vele miljoenen vele miljoenen ze brengt haar nachten nu aan 't licht en speelt gelijktijdig het onschuldig wicht de bal is rond voor iedereen 't is tijd om…

we praatten over de zee met haar witte golven we praatten over de meeuwen die krijsend vluchtten we praatten over de wolken waarachter de zon we praatten over de wind die we hoorden zuchten we praatten over schelpen die dodelijk knarsten we praatten over het zand dragend onze sporen we praatten over de lente groen aan de bomen we…

er wordt weer hard gedraafd naar de tap wel te verstaan buikschuddend, onvaste tred wie komt het eerste aan "drie bier, beste man" vier vingers gaan omhoog buiken schudden van het lachen was het de vinger die loog ? de barman tapt de glazen vol vijf centimeter witte kragen wat overblijft, 'n halve slok "jongens, niet zeuren, niet…

je laatste woorden waren voor mij ze vloeiden uit je ogen alle kracht van lucht was uit je lichaam weggezogen geen schaduw rondom jou in het licht ben je gegaan met liefde in je ogen kracht vanuit een traan "laat mijn liefde in jou leven en draag mijn liefde voort" de woorden uit je ogen ik heb ze allemaal gehoord nu bouw ik nieuwe…

je zei dat je niet durfde terwijl je dolgraag wilde zingen in een microfoon het lijkt zo heel gewoon je dochter zong zo prachtig en jij bleef aan de kant totdat ik je overhaalde en meenam aan de hand "starry, starry night" een lied uit jouw jeugd ik zong zachtjes mee en genoot van jouw vreugd je hebt een drempel overschreden gedaan…

ze was als een taxi ze nam iedereen op taxerend taxiënd de wereld op z'n kop ze was als een taxi iedereen reed mee maar na vele ritjes nog steeds niet tevree ze was als een taxi werd veel gevraagd maar er was er geen die haar heeft behaagd ze was als een taxi alles en alles kon tot de motor haperde en het sterven begon ze was…

het ijs wordt maar niet dikker ik zak er telkens weer doorheen als ik denk: nu gaat het sta ik plotseling alleen nergens vind ik houvast begrip is werelds verloren schat ik moet opnieuw leren leven niet terugzien op wat ik had het ijs wordt niet meer dikker elke dag ga ik er doorheen onbegrip zal ik trotseren de wereld lijkt van steen…

wat is het stil je brieven zijn zo leeg je woorden zonder warmte waar is de kracht van je liefde gebleven je schrijft hoe het is hoe de mensen daar zijn dat het je zo goed bevalt maar het doet zo'n pijn dat ik geen liefde proef waar is de warmte gebleven is de afstand dan brekend in ons leven lief, wat is het stil vertel me toch…