Alle inzendingen van wouter

En struikelde zonder armslag behalve de vrije, terwijl toch in de ochtenddauw melkchloor me de adem kortte: haalde adem languit. Spreid en sluit en opgelucht herboren, beentje gelicht door boom of steen. Wat maalde ik erom dat ik even bleef zitten met de handen geheven, dat passanten uit hoofde van de legende een scheve blik lieten vallen…

Rock-'n-roll is here to stay! O jee, we veranderen in reizigers. Met een zwak voor luitmuziek: sssst! wind in riet. We houden nu het meest van zaken die je nauwelijks hoort of ziet. Fragielpotig waden we – omdat het moet. Het water troost. Ondiep. Onze rok. hebben we hoog opgetrokken.…

Vrouwen die schreeuwend als pauwen doe-het-zelfkasten in elkaar kleunen terwijl huishoudelijke apparaten met een geraas of er een lawine naar beneden komt schoon wasgoed de kamer in katapulteren: dat alles is niet prettig. Liever zanderige eilanden, geel oplichtend in de zon, waarboven meeuwen uitwaaieren als een weerspiegeling van de school…

- want ieder woord wordt weerwoord. Het zijn de vormen waarmee wij kampen. Voortaan mag niemand ontwapenen tot de tanden. --------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Net als bij die onnatuurlijke stilte steun ik op het leenwoord, gewend aan lokale verdoving als ik ben. Ik vul. Net als. Mijn plaats. Maar waar? Op het strand laat ik mij deze eenmalige zomer niet zien, zelfs anoniem niet, gewend als ik ben. Het onweer blijft uit. Maar waar? Net als. Was ik maar weer plaatselijk verdoofd!…

De zusjes pijn en kwelling houden zich vlak achter me op, werpen elkaar veelbetekenende blikken toe, onderdrukken hun gegiechel met blooskracht. Telkens als ik van positie verander doen zij het ook, ik kan ze alleen zien met de ogen op mijn rug 'Zullen we?' hoor ik ze denken, 'of zullen we nog even wachten?' Hijgend draag ik mijn lijden…

Wie vrijkomt wil een leeg hoofd. Wie vrijkomt heeft geen oren. Schil de dromen, bijt in de vrucht. Wie zeult de koeltas met gebroken ijs? Wie vrijkomt vergeet de oren aan het hoofd van de ander. Als hij lacht wordt zij een ander misschien. --------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

Eensklaps strooit de volle maan aalmoezen op het asfalt door het gat in mijn andere hand; op mijn ene been schop ik ze, voor het slapengaan, de hinkelbaan uit, schaamrood voor het eind van het spel. Hemel biedt zomin verstrooiing als de hel. Vertroosting komt alleen van de wind die het vocht op de konen droogt en de jekker bolt; helaas kan ik…

Men herhaalde op verjaardagen dat mijn moeder van mij werd verlost op een handkar, tiendaags na de Bevrijding. Men stierf van de honger, een feest als nooit tevoren; daarom ben ik geworden een kijker in gedachten die liever vrijheid verhandelt dan vrijt, eerder een boek pakt dan een schouder, het woord meer bemint dan de chaos der zinnen. Ik…

JIJ STAPTE door een deur op de grond uit de tijd die jij vorm gaf en ik monteer de posten om jou heen zo strak dat je blijft klemmen voorgoed op een kier ODIN IN ZWOLLE kam in zwembroek tocht op het oog dat loenste samen met het andere kleuren maar moeilijk kon onderscheiden vormen des te meer van dreigende wolken…

Hij voelde zich veilig in zijn woede: als iemand die zich op een mooie dag onderdompelt in een warme tuin. (De wind kamt de heg liefdevol in model, kinderstemmen klinken alsof ze verpakt zijn in watten van zonlicht en ver weg.) Niemand kon hem meer iets doen: hij had alles zelf als vernield. -----------------------------------------…

In de herfst van je leven doe je warme schoenen aan en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden…

Van der Staaij heeft met veel geklepel verkondigd de islam reikt te ver van haar minaret, wat zo dicht bij kerk, huis en haard en bed toch tegen de rust openbaar zondigt. Mij beiert het niet, maar gaart men deze rapen, laat de kerk mij dan ook op zondag slapen.…

noem het het hoofd laten hangen maar dan toch ook het lichaam en om wat het verbindt... ik schrijf niet over het diepere het licht zonder geluid ingenieus draagt het informatie terug over de Styx vormde zijn geleidebrief die hij achterliet zogenaamd vergat waaraan hij met jou werkte zonder dat je het in de gaten had…

12. '...dat ik in de deuropening van de keuken stond, dat mijn langzaam weglopende, bijna gestorven vader zich in de tuin omdraaide om naar me te kijken en dat ik, terwijl ze van alle kanten op me af kwamen en ik ze -uit alle macht- van me afsloeg, tegen hem riep: "Gá nou - ze pakken mij ook!" (ik tegelijk van buitenaf, als naar een film…

De professor bedenkt dat er een tijd is geweest waarin alle speelgoeddieren écht levend waren een Disneyfilmachtige tijd – alleen minder wreed, gezelligheid en vrolijkheid overheerste en de Schepper van Hemel en aarde moest nog beginnen aan de opwindende en gevaarlijke ontdekkingsreis die Hem uiteindelijk, na vele omzwervingen naar Zijn eigen…

Het was weer eens zover: Herbie Hancock moest de wereld redden. Maar eerst was het tijd voor zijn ochtendgymnastiek. Toen hij daarmee klaar was deed hij het en daarna vroeg hij zich af: heb ik nu tien diepe kniebuigingen gemaakt? of heb ik er, omdat ik in gedachten onwillekeurig bezig was met datgene wat ik na mijn ochtendgymnastiek…

LIEF GEDICHT nog voor ze gelegd worden kan ik je kwijt aan de straatstenen op de onderkant kalk ik je en laat ik je aan de stratenmakers om ontdekt te worden ieder woord afzonderlijk als een puzzel waarvan geen stuk mag ontbreken willen ze je met voeten treden zodra je met de neus omhoog uit laatste respect in de juiste volgorde…

Een zwarte slang, door een oranje bril, Doorkruist ons land, staat nergens stil. Langs ´t grijze pad, door Hollands groen De bloed-wit-blauwe vlag halfstok. Langs oprecht geplengde tranen, bloemen, ongeloof en kippenvel Brengt d'onzen terug van oorlogshel. Een donderslag en iedereen was stil Voor die zwarte slang, door een oranje bril.…

Mijn leven in een notendop Wat spullen in een doos.. Pandora stond er bovenop En nooit was er iets loos Totdat ik em dus opentrok Gretig, achteloos... Ikzelf was nu de zondebok Op mij was ik nu boos! Veertig lange jaren Keken van onder op mij neer Van ongeboren haren Naar biddend tot den Heer Van liefdesbrief tot noden Elke kerst…

Het wrede lot dat mij bestiert Onkruid dat zo welig tiert Veel gedaan en veel gebierd Met veel gevoel maar zonder doel Menige deerne heb ik versierd Ik was daar nooit goed in maar afdoende gespierd Zoals een duivel zijn feestje graag viert Dit is wat ik bedoel Ik leefde vol passie, maar 't hart bleef koel…

Ik fantaseer een olijk mens Die 't carrillon bespeelt Klingelende klankentoon Die Haerlems oren streelt De geest van J.S. Bach In melodie en stilte Schalmt hier door de blauwe lucht Doorbreekt des zomers kilte Auditief zo schiep hij beelden Lang voor de TV En nog kan ik ze zien! Al was het lang gelee Een dame dropt een zakdoek De…

Toen mijn liefde voor jou, kristalliseerde in een kroon... Ik een paleisje voor je bouwde, met in het hart een mooie troon... Een waterspiegeloppervlak Met daarop de keerzijde van het dubbeltje Rijmde mijn gedicht maar zoals wij toen... Het tijdelijke is versteend door de tijd, en het eeuwig ermee verbonden eeuwige... Blijft voor altijd…

Zij bestaat op gratie van... Mysterieus met elkaar fluisterende populieren. Van de dansende donshaartjes op haar mooie benen in het zand... Van een vluchtende stern boven woelige wateren onder jagende wolken, slechts kort gevangen in een schijnwerper van de zon. Een exotische, warme merengue bracht zij aan een hongerig extatisch gehoor. Als…

wat ik mis, vult mijn leven ik eet me vol bij de vleet doch geen boterham extra voldoet me meer dan dat gevoel geen tweede huis geen nieuwe auto alles blijft me er aan herinneren dat ik niet langer heb ook nooit meer zal hebben het is onvervangbaar een blijvende leegte een kuil zonder bodem door mezelf gegraven waarin ik al gravend…

Niet heb ik meegemaakt de Tweede Wereldoorlog, die eeuwige kampen, dat wil zeggen niet precies ik, wel mensen die precies op mij leken, bijna mij waren, maar toch niet precies dezelfde genetische combinatie opgegroeid in precies dezelfde omstandigheden. Niet zal ik meemaken: het opraken van de fossiele brandstoffen, het zo hoog zetten van de…

Alles ruikt naar chocola de pepermunt is voor na achten die mevrouw van nummer 112 steekt een stukje puur tussen haar kunsttanden, haar lippen donkerbruin zelfs de donshaartjes op haar bovenlip kleven zoetgeurend aan elkaar als ware het een gel die een breekbaar gezicht bij elkaar houdt Ze likt haar lippen, de mondhoeken krullen alles…

Weltrusten alvast, droom maar fijn. Sluit je ogen, maak je klein. Geniet en val in een diepe rust. Zodat de prins zijn prinsesje wakker kust. Zij ontwaakt, hij is blij. Wens vervuld, zij is vrij. Samen zo lief, dromen een huis. Zij poetst, hij zit voor de buis.…

Voor Sacha Anderson Bodemloos. De wereld wordt ontdekt. Ik lees weer, word kwetsbaar en hard, kan reizen zoveel ik wil, bedacht geluk, streek over de schedel: zon die minder heet, wijn die minder wreed was wanneer ik op mijn gemak het maanlandschap vergat. Ik dempte, dempte niet. Zand en stof. Geen grein verstand. Hoezo risico? Maar mijn gang…

woorden na elkaar marcheren in gelid naar verre vreemde landen boeken…