Alle inzendingen over Anton Omlo

zijn de vette meeuwen al schuimend tussen ’t volks gewemel terwijl er noeste werkers breeuwen hoe zuiver schijnt de kustlijn er rondom het hoedend hart geslagen waar westenwinden her en der de duinen met hun kracht belagen hoe lief is mij haar zilte land het fleurig voorjaarsmozaïek de jutter, struinend op het strand: geboortegrond van Anton…

Voor Anton Wij die jou het Naast staan, je beste Vrienden en je eigen Kring staan om je heen En nemen afscheid van Jou, voorgoed, en op Het moment dat ik mijn Laatste gedicht voor Jou voorlees, en de Dominee zijn laatste Zegen meegeeft, begint De zon te schijnen Als ze nog nooit Gedaan heeft op de Achtste maart van…

"In mijn laatste filmscène," zei miss Christine McVie "wil 'k iets persoonlijks zeggen Als amazone samen willen zijn in Noordernacht met die gevierde gast Anton de Kom Geen slapeloosheid in een oude boerderij maar in een droomhotel En dan in geestverruiming ongekend in eindigheid weerkaatsend kwinkeleren...…

Geruime tijd werd niets van hem vernomen Hij etste en hij zwetste tot zijn dood Het aantal werken is oneindig groot Nu zijn er valse uit de kast gekomen Dat roepen al zijn fiere bruiden uit Maar niet zo vals als Heyboers stemgeluid…

Zinkende gedachten Fluisterend ingekaderd Melancholisch In zwart wit Ik trek je aan Drievlaks, en profile Passend Bij mijn kleurrijk innerlijk Spinnend Kroelend De hele avond Op de lopende band…

Bijzondere ‘alertering’ in onze Staat Een reiziger met gezond verstand Zag terroristendreiging, want: Zwarte baarden en een wit gewaad. Logisch dat er werd noodgeremd Maar wie staat uiteindelijk in zijn hemd?…

O, moedertje aarde wat een rust om alleen te zijn want onbewust te wentelen in dag en nacht Uw bloemen nooit meer gezien door mensenogen uw bomen met hun wortels in de grond onopgemerkt alleen omringt door sterrenpracht Rivieren en de grote zee verlost, alleen gelaten ochtendlicht en ondergaande zon Aardse schoonheid spiegel…

Laten we wachten op de dag van morgen, op hetzelfde licht als vandaag en op de onbewogen stenen in de straat Laten we wachten op de vogel die gisteren overvloog, op tijdloze wolken in een heldere blauwe lucht en op de bomen van eeuwen geleden Ik zal wachten op het ogenblik in jouw ogen dat nooit voorbij zal gaan…

Geef mij één middag één middag in de zomer in de schaduw onder de bomen waar alles langzaam is en loom waaronder een blauwe hemel de uren lijken stil te staan met de wolken en de vlinders de geuren van jasmijn waar alles wacht in stilte op de avond op de schemering één middag één middag in de zomer…

Alleen voor ons! Laten we weer terug gaan naar de warme haard en liedje zingen over ons Laten we terug gaan naar onze warme kleren van zelfbedrog Kijk, we vinden ons geluk weer terug achter de dijken We kleuren onze blauwe lucht weer in We tekenen wat witte wolkjes Het is weer genoegelijk en behaaglijk Een beetje gif en aangename…

Kijk, de bloem met zijn kleurige bladeren. in de wind Het is er maar even Zoals een steen vallend naar de aarde Als een rimpeling in het water Als een zuchtje wind Kijk, daar gaan we Wij lopen hand in hand Heel even Want de dag ging voorbij Ik weet nog goed toen de zon ging dalen Er was een nacht die ik nooit vergeet Maar…

Het spel tussen licht en donker sprak al van je sterven, jij dacht nog in jaren terwijl de matheid in je ogen me vertelde van het pas gegraven graf Al kende ik alleen je kalme oppervlakte met hier en daar een stukje diepgang, maar de tijdsgolven droegen begrip en mededogen naar elkanders hart Je boeg stuitte tegen rotsen en versplinterde…

." Vrij naar Anton van Duinkerken: http://nederlandskatholicisme.ruhosting.nl/wiki/wiki/index.php/Tekstfragment:Van_Duinkerken_verdedigt_zichzelf_en_het_katholicisme…

deeltjes Geen weg terug hemel en aarde even blank Het grote verdwijnen kan gaan beginnen Er groeien vleugels zachtaardig met donzige veertjes uit de huid De zon geeft licht en is ver weg Aarde en warmte duwen hem omhoog De zee spint haar teerste weefsel vermengd met lucht vergeefs en golft tot schuim en as en graf Bij een beeld van ANTOON…

Hoe ik boog voor het beeld van Anton Wachter en daarna een kroeg bezocht, met een keur aan bieren hoe ik verveeld langs de rijke panden gleed, een bar bezocht, waar Vestdijk en Slauerhoff ook gedronken hebben, heilige grond, in beschonken toestand urenlang op de dijk heb gezeten, besluiteloos over het feit welk eiland ik wilde bezoeken of toch maar…

Gedragen door het gebeier Van klokken die de eeuwen Hebben doorstaan, en die Ze hier aan onze voeten leggen, Lopen we richting dodenakker Met links naast ons het bloeiende Witte knollenveld, hartstochtelijk Beschenen door de altijd levende zon, En recht voor ons De loerende schaduw Van de dood…

Zo’n Anton Kers gevoel, als je begrijpt wat ik bedoel Gebiologeerd, geobsedeerd door rijtjes, ruitjes, rondjes, blokjes, stipjes, streepjes, lijntjes, hokjes door een gaatjesplafond met structuren door een kleedje met vreemde figuren of door de bouw van een boterham Is er iets simpelers of stommers dan?…

De dag is als klavertje vier en honing ineen Anton Pieck legt in gedachten taferelen vast. Deze dag heeft een heuse Hollandse vader een die wandelt met een prachtige wandelstok. Wellicht zal ik nog jaren achtereen verhalen deze momenten als goudstukken uitgeven.…

Geruime tijd werd niets van hem vernomen Hij etste en hij zwetste tot zijn dood Het aantal werken is oneindig groot Nu zijn er valse uit de kast gekomen Dat roepen al zijn fiere bruiden uit Maar niet zo vals als Heyboers stemgeluid…

niet huilen nu, ik was al vijftien en wist er zou een ringweg komen langs de stad, een opening naar Diemen, maar uit het niemandsland dat toen ontstond zie ik opnieuw oom Anton komen, zijn paradijs voorgoed beschadigd en met de laatste oogst op weg naar huis - Zoveel gedane zaken, de dingen die beloofd zijn en dit is er van mij geworden…

gang Er wordt gewerkt Er wordt gespeeld Er wordt vooral Een hoop verveeld Maar zie je 't van De overkant Het kleine dorp In 't starre land Een toevluchtsoord Verpakt in sneeuw Dan denk je aan Een andere eeuw De dag verkwijnt En waakzaam gaan Nu overal De lichtjes aan Dan is het knus Dan is 't rustiek Een mooie klus Voor Anton…

Ik hoor je adem niet meer, je ogen zijn gesloten. Je borstkas toont geen beweging meer, Weldra zal het zand je hebben omsloten - Maar wat jij dacht en zei in jouw leven Zal ervoor zorgen dat jij voor altijd Lijkt te zijn gebleven.…

Vandaag de dag lijkt sympathie bijkans een zwakte. De steun aan onderdrukte dieren maakt mij 'n zonderling. Bij mij houdt mollenclub 'de Hoop' haar jaarvergadering. Het logo vormt zich in mijn tuin aan d'oppervlakte. Ook elders over 't land verspreid zijn mollenkringen. Zij komen als de Lion's Clubs als zwammen uit de grond. Het meest…

Lentezon, jij lokt veldmuizen uit hun hol en inspireert buizerds…

Vanmorgen heb ik Archibald begraven Het lichtste wezen der menagerie -Hij was al roerloos sinds een dag of drie- Ligt in een ondergrondse tuinenclave De laatste dagen van zijn luchtig leven Kreeg hij zichzelf maar nauwelijks meer omhoog Wanneer hij moeizaam naar zijn stokje vloog Dan zat hij daar amechtig wat te beven Zo nu en dan klonk…

Proporties Groots is de wereld, zonder vergelijk In het heelal krioelen sterspiralen waarin je tijdloos glorieus kunt dwalen Wij zweven rond in 't ruime hemelrijk Hier in de winter, plaatselijke tijd op onze schaal van mensen, merels, mezen een miniscule cel van 't wereldwezen weerklinkt de echo van oneindigheid In poezie, het hemelstormend…

Een herfstblad, als een vleugel is langs me neergestreken De boom die in de lente nog Icarus plannen had toen hij zijn blaadjes plakte zijn filigrijn vertakte heeft nu definitief het vliegen opgegeven zo streeft de jonge vlerkenmens met hemelwaarts elan in flarden lakenzeilen voorbij conventie's grens gewichtloos optimisme draagt zijn…

Of het al niet erg genoeg is, heb je mensen, om de paar jaar kraaien ze om het hardst: ik ben aan een nieuwe uitdaging toe. Alsof, als ze daarop ingingen, het beste in hen waar we al zo lang op zaten te wachten vanzelf naar boven kwam dan. En alsof, was dat al het geval, dat voor iemand anders dan voor henzelf ook maar van het minste…

Ach wat, Melancholie Jouw emotieve zwelgen In Oliebollerie... Hoe kan ik je verdelgen? Hoezo het Oude Jaar? Moet ik nu krom gaan lopen Met baard en sneeuwwit haar? Nee, ik ga vuurwerk kopen! Zwartgalligheid, je biedt Slechts bitter brood aan Barden Ik schiet vergaan verdriet Aan stukken en aan flarden Je levensvatbaarheid Berust op…

Ik struikel over mijn eigen gedachten Hakkelend meer dan eens Twijfel zaaiend bij het publiek Ga ik dan eindelijk toch onderuit Behalve mijn lijf voel ik niets Geen liefde geen haat Mijn verdriet lang vergeten De hoop over het hoofd gezien Overal krokussen en ook narcissen Mijn licht niet meer dan een nachtkaars Stervend zonder toeschouwers…