Alle inzendingen over algemeen

Burgemeester Korevaer Riep alle mensen bij elkaar “Bel de kranten!, schrijf je moeder, allen zijn we in gevaar onder ons is een leugenaar!” Een leugenaar? Een leugenaar! Een vieze, vette leugenaar Zo een die ware dingen zegt, maar eigenlijk klopt het niet echt De opticien wist het vrij zeker de buschauffeur die moest het zijn die heeft…

de verwondering van een kind dat voor het eerst de wereld ontdekt hoor, het vogeltje zingt het poesje likt haar pootjes kijk, een eendje in het water er vliegt een vliegtuig in de lucht de wereld is een wonderland met elke dag iets nieuws daar is de lach van mamma en de sterke hand van pappa later… nee, dat mag niet oei, een…

zo gaat de tijd - zoals de klok slaat zeggen de mensen - maar de klok slaat wiskundig, regelmatig altijd van links naar rechts en met gelijke intervallen is een rivier dan geen betere vergelijking? met watervallen - naar diepe dalen en naar turbulente meanderende stromingen soms als een rustig en gezapig kabbelende beek ik zit aan…

alles lijkt veel dichterbij het klinkt een beetje raar als je de wolken wilt bezoeken staat er een trapje klaar voor de kinderen is het feest zij mogen op de regenboog ze glijden van links naar rechts naar omlaag en weer omhoog de mensen in de wolken zijn niet meer vreselijk moe ze kunnen uren lopen de engelen kijken lachend toe ze…

In het duister kan ik wonen, in het duister kom ik thuis. Geen wrange woede daar, geen tieren dat rond mij komt staan. In het duister kan ik wonen, in het duister kom ik thuis. Geen woest vervloeken daar, geen fel gebaren dat mij dood wil slaan. In het duister neemt het duister al de koude weg uit mij. In het duister speelt het duister…

ik hou van de muziek als ze haar verhaal vertelt de muziek die me meeneemt naar haar wereld van de boeken. met de vele woorden die mijn fantasie prikkelen de woorden die in mijn gedachten willen wonen ik hou van het kaarslicht dat alles mooier maakt het licht dat me laat verlangen naar de romantiek van vroeger van de lichtjes…

Ik ben in een echt bloedmoment rood is altijd in het middelpunt geweest hoewel ik veel treurige dingen heb gedaan toch was er rood en vreugdevol rood is lichamelijk, maar het gaat naar zwart diep naar binnen rood is een afdaling naar de hel de onbekende eeuwige herhaling rood gaat ook naar geel waar het licht is, het leven rood gaat…

jij gooide grote woorden mijn vriend zoals een kind stenen in een rivier strooide zielloze beloftes zoals een boer zaad op droog zand mijn vriend je zei als de dagen gaan lengen zullen de vogels weer kauwen en ook dat het de schuld van de schildpad is ik zei vandaag kom ik je halen want het is nog niet november vandaag doen…

de waarom-vragen botsen tegen harde muren kaatsen terug, botsen en botsen weer geen antwoord nooit een antwoord opstandig smijten met kletterende woorden adviezen worden keihard weggeschopt geen antwoord nooit een antwoord monden schreeuwen: waarom! zonder geluid en met geluid de echo van deze schreeuw is al eeuwen oud geen…

langs uitgesleten paden lopen eeuwenoude zielen in vermoeide rijen verdwijnen in het duister van het donkerste zwart in het holst van de nacht diep onder de grond liggen de verborgen geheimen van leven en dood de echo van de geest schreeuwt om verlossing uit de kerker van wanhoop smekende handen reiken naar het onbereikbare genezende…

Ik knapte - onlangs mijn kamer op Veegde het stof van de plinten Witte de vale muren grijs van vele winters Boende de oude planken vloer Deed alles in de was Tooide mijn bed met nieuw bloemig beddengoed dat ik zag in een brochure Hing een reproductie op van Gauguin, om het sfeer te geven - iets met kleuren iets met vrolijke dames…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

een lachende clown de geschminkte vrolijkheid verbergt zijn verdriet…

Ik droomde dat ik in jouw huis dat zo mooi verbouwd van binnen bakstenen muur, daartussen plantjes verhoginkjes, schilderingen Zoveel speelgoed voor de kleintjes in proporties Er waren moeders, vrouwen, kinderen Bevoorrecht met jou te kunnen slapen, hoorde je stem en vraag nog in mijn oor Maar de vrouwen en de kinderen, bleven zitten…

zolang het gesprek is verwikkeld met elkaar en anderen volgens uitgesproken gedachten, altijd verwant aan bezigheden het beeld dat nabestaanden hebben van voorouderlijke stambossen in zichzelf te zien, te bevinden ondefinieerbaar voor de verte uit tastbaar aanwezig te zijn in woord en geschrift, te blijven totdat er geen glazen meer…

een rij poppen op de kast netjes naast elkaar het babypopje bij de mammapop een rij autootjes op de plank netjes naast elkaar samen met de pappapop het meisje kijkt naar de poppen ze pakt de autootjes het jongetje kijkt naar de autootjes hij pakt de poppen ze spelen vadertje en moedertje het meisje wil de vader zijn het jongetje…

naar de zee kijken en zien wat je niet ziet…

we doen zo vaak alsof we doen alsof we blij zijn terwijl we het niet zijn we doen alsof we luisteren terwijl we ergens anders aan denken we doen alsof we het leuk vinden terwijl we er niets aan vinden we willen niemand kwetsen dus we doen alsof maar ons verdriet is echt onze pijn ook ons eenzame gevoel is echt onze angst ook…

weergoden schuilen in portieken gooien handenvol gutsende regen op bewegende paraplu’s gekleurde en zwarte paraplu’s boven gezichtloze levens lopend van verleden naar toekomst waar paraplu’s verdwijnen in tassen en openbare prullenbakken gebruikt als loophulpmiddel vergeten in bussen en treinen zonder paraplu bescherming herkenbare…

Ik wacht terwijl ik zacht praat tot de nacht die naar me lacht En soms als ik wacht met geduld, of minder verander ik ongezien van een rups in een vlinder…

Een geur van vroeger Doet me denken aan toen Een herinnering aan alles Wat ik van plan was te doen Ik denk aan al die plannen En weet het nog heel goed Met een glimlach kijk ik terug Naar die jeugdige overmoed Van alles zou ik gaan doen En dat was toen heel wat Maar het eind van ’t liedje was: Ik liep op het gebaande pad Ik deed wat…

het verslindende veelkoppig monster spert zijn bek wijdopen begerig naar nieuwe ingewikkelde regels bureaucratie is zijn naam het schrijvende monster smult van letters komma’s punten in ellenlange verslagen menselijke ellende beschreven in tijdrovende zinnen in viervoud ze wilde alleen maar hulp voor haar kind…

vast in je schoenen staan rotsvast op je blote voeten op het strand staan en naar de zee kijken…

er waren eens twee dozen die zaten vol met uren er was een doos met fijne en een doos met nare uren de fijne uren waren boos omdat ze vlug voorbijgingen ze wilden langer blijven maar werden snel herinneringen de nare uren daarentegen duurden altijd heel erg lang de mensen waren daar niet blij mee voor die uren waren ze zelfs bang…

mijn boom spreidt vanuit het donker zijn takken open in het laaiend licht van liegende reclameborden ongezien ongehoord noordwaarts zuidwaarts glijden auto's in kolonne voorbij…

de zee kende het geheim en vertelde het aan de golven de golven rolden het naar het strand het strand bewaarde het onder het zand toen kwam de wind het zand waaide hoog op de wind pakte het geheim en bracht het naar de zon de zon koesterde het geheim deelde het met de maan de maan fluisterde het aan de sterren de sterren gaven het…

wielen zijn heel belangrijk misschien klinkt dat een beetje raar maar wielen zorgen voor vervoer ze rollen je van hier naar daar als baby heerlijk ingestopt liggend in de kinderwagen word je overal heengereden ze hoeven je niet te dragen later krijg je een driewieler je beentjes trappen driftig rond wel heel voorzichtig zijn want je ligt…

toen de reformist hervormingen verkondigde de drukker boven zijn letterkast zwoegde de stratenmaker op zijn stamper leunde het wintergraan in de aarde viel zwermden immigranten over steigers en kades uit toen ze samen opliepen met de zacht invallende nacht pakten de eeuwige loop der dingen zich samen nu we in files koppig stil blijven staan…