Alle inzendingen over literatuur

Zo stil moet het zijn om de dichter, dat, als in de schijn, het duizendvoudig gelichter der fantasie die in de stilte bloeit, - het schoon en rein beeld van de wereld richt er zich op - hij het hoort in het fijn ruisen der stilte. Verdichter heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit het gezicht dat hij hoort in zijn oren en het…

Het lezen van gedichten is Een zaak die over 't algemeen Zodanige bemoeienis Van de ogen vergt dat ze getweeën Van boven tot en met benee De neergeschreven tekst af gaan Terwijl 't gevoel van wel of wee Dat hieruit veelal zal ontstaan Van onderen naar boven rijst En wel het krachtigst bij een auteur Die in het dichten is vergrijsd En…

Ik wilde worden woorden uit de zinnen in mijn hoofd De zinnen leken magisch toen men wijsheid had beloofd De letters brachten chaos in het wilde klankkabaal Maar met de woorden kwam er toch weer hoop in mijn verhaal…

is misschien niet zo netjes. Kan wel indringend aankaarten. Kersvers poneert hij het hemels haalbare: de werking van een onaangepast Relaas... Neerlandici steigeren bij zijn bizarre fratsen. Anderen beweren dat zij naast hun schoenen hebben gedanst. Zo werkt dus het hemels haalbare. Iets indringend, onaangepast aankaarten!…

schrijven om in leven te blijven als klakkeloos rondjes lopen om vervolgens te worden geconfronteerd met chronische hongerklop daar gehoor aan geven en dan je pen het werk laten doen was het maar zo simpel als domweg het geluk in de dapperstraat waarover de dichter J.C. Bloem destijds nog zo mooi wist te schrijven doch schrijven blijft…

Ach dat ik maar een vers met A beginnen zag En dat het in het langszijgaan was als Een adem van lieftalligheid die Haar nadien hulde bracht Die altijd aan mijn zijde gaat bij dag Bij barre nacht mij niet verlaat Haar die mij in haar smalle handen draagt Die mij - kwam ik te vallen - schraagt Ach sprak die A maar naar mijn ware ik Maar ja…

Ik wist niet wat me nog te wachten stond Toen ik de moederschoot was uitgegleden Van vieze broek en borstrok naar het heden Van brabbeltaal en rijm naar grote mond Van kind naar man en naar een echtverbond Vol Calvinisme, kerkgang en gebeden Ik wist niet wat me nog te wachten stond Toen ik de moederschoot was uitgegleden Steeds vaker strooide…

De kolenboer verkocht nog antraciet Ik moest een zak gaan halen met mijn step En die verdween dan in de zware klep Van onze zwarte kachel in Hoogvliet We woonden in een industriegebied Met Sjors en Sjimmie, Donald Duck en Pep De kolenboer verkocht nog antraciet Ik moest een zak gaan halen met mijn step We waren nog bevreesd voor Sint en Piet…

Waarom trekt men een droef gezicht Bij oude, Jiddische muziek Ligt het soms aan het soort publiek Dat zich op instrumenten richt? Van oudsher rite van gewicht Een traan in lach, hoe authentiek De status laag, wat een tragiek Een volk, gedoogd of uit het zicht Het notenschrift kende men niet Het licht, het duister, vaardigheid…

Vriendin, je ogen stralen niet De sprankel is totaal verdwenen Je levensvreugde nam de benen Dit aan te zien doet ons verdriet Je lijkt gehouwen uit graniet En niemand kan je hulp verlenen Vriendin, je ogen stralen niet De sprankel is totaal verdwenen Het is alsof je niets meer ziet Je had een schrijver in je genen Van schrik begint nu ons…

Bij de tempel van Apollo vereerd als Delphi's zonnegod, beroemd om zijn voorspellingsgave, stegen dampen uit een grot Stel uw vraag, gij hoogverheven koning - zonder wedervraag - ken u zelve in 't verhaal van Pythia's orakeltaal in sluiers van verbaal omhaal sprak zij in ambigue taal de waarheid die men horen wou, van heind'…

De dichter zweeg omdat hij zich onvoldoende gehoord voelde of omdat hij even niets meer te zeggen had daar was hij nog niet helemaal uit maar wat is even in dit leven en wie luistert nog naar dromers…

Er zijn van die dagen zoals die ene hele speciale dag, die naar vermag van staal niet te buigen of voornemens is, waar de oude Binnenmaas boekdelen spreekt als getuigenis. Dat ene dorp met een laan tal van geheimen bewaard, daar gedachten ooit stormden met wellicht gespreide hand, historisch verband nog steeds akkers bekleed naar men weet. Er…

Wat flarden passie, nesteldrang Wat groen en geel en paars, een bruid Als ze haar ogen even sluit Wat dageraad en merelzang Wat voorjaarswind, betraande wang Wat tijd met rijpend pennenfruit Wat flarden passie, nesteldrang Wat groen en geel en paars, een bruid Herinneringen, nachtenlang Een nieuwe loot van babyhuid Een schedelplaats, dag in…

‘in de schaduw van de wind’ kijk ik naar ‘het labyrint der geesten’ en ‘het spel van de engel’ dat me als ‘de gevangene van de hemel’ dwingt het van buitenaf te bekijken maar wat mij het meeste stoort in wezen is dat ik niet zelf mee kon helpen zoeken het toch wel intens mee beleefde door het allemaal te lezen in de romancyclus ‘Het…

Het afgelopen jaar heb ik eindeloos vertraagd. Opnieuw is een jaar van start gekropen. De toekomst is voorbij gevlogen. Wat gebleven is, is vandaag. Vandaag is hier, waar ik me nu bevind. Hier is de plaats, waar ik gedichten heb geschreven, die ik nog altijd schrijf. Vandaag is de plaats, waar ik nadenk over gisteren en morgen. Over…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

de schaduwen zien er niet anders uit dan toen, alleen het licht valt anders op de muren de zon steekt achter twee gesloten vensters genadeloos: om haar heen heeft zich het vuur van de verstikking vastgezet zo droef en moe neergezeten alleen de kat ontspant en spint het is een kunst de lachspiegel van de tijd de dag, de dagen…

Alsof het iemand tot wankelen heeft gebracht dat ik mijn vierentwintig karaats hart met panzer had behangen - mijn hoon gekroond door wazig staren tartend, sarrend, gevat. Als amulet om nekwervels raspend schuurde ik de luwte stram - in een door storm afgetopte kadans, reikhalzend, smachtend. Hier en nu, in vers geweven, smijt ik mijn laatste…

Wat wil die dolle jong'lingtrits, Zich dwaas'lijk noemend 'Nieuwe Gids'? Wier schaamt'loze opgeblazenheid Ons ergert en ten hemel schreit. Eerst waagden zij het in de bladen De dichtkunst en Gods naam te smaden! Geen dichter was zó groot, zó hoog, Dien niet hun zwadder stout bespoog. Men riep tot hen: 'Doe zelf eens wat!' Toen…

Het moet niet mooier gemaakt worden dan het is, daar komt 't op neer dat is de taak van de poëzie die natuurlijk niet moet worden uitgeroeid maar wel zoveel mogelijk in toom gehouden net zo als de melancholie de ironie en de sodomie daar komt 't op neer ----------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Wanneer de schellen vallen, van onze verblinde ogen. Wanneer de bunkers die ons omgeven, aftakelen en worden afgebroken. Wanneer ons logisch denken zwijgt, en zuivere gevoelens leren spreken. Zo worden nieuwe dichters, die diep in ons verborgen wachten, onverwacht geboren.…

wenende mieren onder de straatstenen een kwijlende hond likt het zoete de aanzienlijke zenden hun slaven om water voor de kale akker zij komen terug met lege kruiken en getekende hoofden dor en hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij…

De woorden wonnen het van het penseel De ganzenveer heeft het palet verslagen Het dichtpaard wist de ezel te verjagen De schrijver vloog de schilder naar de keel Het werd de beide kunstenaars teveel En beiden zijn behoorlijk aangeslagen De woorden wonnen het van het penseel De tubes ergeren zich groen en geel Het blanco linnen eist nieuwe verdragen…

Met het verdwijnen der klassieke talen van het toneel, als afgedankte balen, werd doorgeknipt de band met de Annalen van Tacitus, de kunst van het vertalen Beken het maar, hun rol is uitgespeeld en roemloos weggemarginaliseerd, hen resteert geen eeuwge wederkeer hun exit nadert, dankzij ict. Al laat een reünie alleen de schijn zien…

Laag uit zee verheft zich op een rotsenrijke bodem de woudomzoomde Neritos als boegbeeld van je dromen ooit was dit je thuisland je vanzelfsprekende woning, vader van Telemachos o listenrijke koning. een kiel is nu je nieuwe grond, een deinend fundament, de hemel het plafond en wijd en zijd tot aan de kim een breed panopticum…

het schrijversoog wikt en weegt de hand schrijft schrapt en schrapt in zakken en dozen de woorden door het poortje van de tuin laten gaan achtergelaten verfrommelde woorden zinloos op de stoep beland schrijvers' hoofd en hart wachten op het ingetogene dat blijven mag de helderheid treedt niet zonder slag of stoot kalm…

Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Symmetrisch lage hagen, rozenbogen Een bijenvolk met nectar volgezogen Klimop en mos op scheefgezakte muren De zon blijft vlijtig schaduwen borduren Van schepsels, zingend, dansend, opgetogen Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Kastanjes, marshmallows en open vuren Bedekt met sneeuw gooit alles…

Dichter, kunstkind, wat zul je nog dichten. In eeuwigheid, dat gesloten systeem, drijf je voorbij. Maar zoek je 's avonds het lek, is er niemand daarbuiten, kieuw noch bek. Enkel gordijnen waarachter de buren het nieuws of de nachtfilm bekijken. Je lyrisch betoog kan bewegen als een pont aan de steiger, je kapseist hooguit in het zich van een…

Uw literatuur is literatuur. Waar is uw Lied, dat beeft van hartebloed? Het goud wordt gelouterd in louter vuur. En het Lied in Gods grote gloed.…