Alle inzendingen over verdriet

Zwart van de regen kleuren de straten stampende passen door donkere plassen laat geen glimlach mijn ogen meer verrassen elke stap maakt een groot spoor van gaten Geplaveide woorden ben ik gaan haten wat ik wil zijn lijkt niet meer te passen simpele scheuren kun jij niet lassen de kracht om te leven heeft mij verlaten tijd en ruimte zullen…

Gelijk een dode ligt ze daar De handen saam gevouwen op haar borst En op het kussen ligt het grijze haar Wat slordig om haar lieve hoofd gemorst Ze slaat haar ogen op en kijkt ons aan Met moeite vouwt een glimlach om haar mond Lijkt meer met ons dan met zichzelf begaan Want in en om dit huis stormt wanhoop rond Ze had het graag een laatste…

waar illusies verdwenen een droom vergaat dwarrelt verlangen aan flarden gescheurd vloeien er tranen door vragen gesteld in twijfel gegeven beloftes vergaan door het waarom van wat is gebroken in het… hoe de toekomst kon zijn…

Dat mooie meisje voor me, vreemd, maar toch bekend, ik spreek haar zachtjes aan en zeg: "Je lijkt op mij, zoals je bent, behalve dan die glimlach, je ogen die vreugde uitstralen, je lijkt zo tevreden, terwijl ik zo van mezelf kan balen." Doordringend kijkt ze me aan, alsof ze zeggen wil: "Kijk mij!" M'n spiegelbeeld zet haar masker…

diep gebroken in pijn vergaan het zuchten moeizaam zijn vragen zacht hoeveel dromen nog voor even haal jij morgen deze nacht…

doorheen de vertedering in woorden van troost weerklinkt verzuchting schuilt nog de hoop dat alles hernieuwt als een zee van rozen buigzaam in leven vol kleuren vergaat om nooit te verdwijnen naar dromen toe jouw stem nog heel even een zucht laat gaan…

waar ik staar in verzonken ogen mijn weerspiegeling langzaam vervaagt overloop ik in tranen verscheurde dromen met groeven doorkerft mijn leven geweest zoek ik het eind waar barsten breken mijn toekomst vaag aan scherven ligt…

Als een dor blad Dat overbodig is Aan je sterke takken Dwarrelde ik omlaag Mijn enige hoop Was dicht te belanden Aan je krachtige stam Totdat ik werd meegevoerd Door een harteloze Windvlaag Over mijn schouder Wierp ik een laatste blik Want het hart bleef achter bij jou Maar jij…jij had je al omgedraaid Meegevoerd door een harteloze…

was jij het die me, mijn blik vasthoudend bij de hand nam en zo de reis van vele ontberingen startte door een donker bos waar ik uiteindelijk omkwam…? …Ik geloof het niet……

Ik kijk naar mijn gezicht wroetend in de tijd, verborgen hoekjes en kantjes, ongrijpbaar voor mezelf ik verdwaal af en toe, verlies mezelf uit het oog, mijn tranen heb ik nog steeds in een zakdoek geknoopt geen enkel geluid beweegt, het zout kleeft aan mijn dromen, ik gom de windstilte weg, de tijd heeft mijn benen gebroken ik stapel…

Geboren onder de zon gaf jij mij de mooiste roos, ik bloeide zo uitbundig dat ik mijn twijfels overwon Slapend onder de nacht begreep ik het geurend beminnen, ik verdronk zo in jouw armen dat ik droomde diep van binnen Ontwakend onder de maan kwamen de sterren los van de hemel, jij dronk zo van mijn huid dat ik danste door jouw naam…

doorleefd in zijn pijnen nog even te gaan alle hoop verdwenen in leven vergaan zoeken naar een lach de pijngrens voorbij waar engelengefluister zijn angsten leidt in een tocht door tranen het dal der verdriet ook de nacht zal huilen de dag dat jij gaat…

In duisternis verborgen blijven leugens bedekt. In wijd open ogen wordt bekende pijn gewekt. Traag wordt de waarheid, lokt de dood in mijn hart. Angst breekt vertrouwen, sluit mijn handen vol smart. Vochtig wordt de stilte, heeft de liefde onteerd. Zwart wordt mijn lichaam, de duisternis daalt neer. Door de woorden van morgen bereiken…

Zij wandelde langs blauwe open luchten Langs hemels vol met zwart omrande wolken en slaakte duizend zuchten Openheid en ruimte had zij nodig De afstand des te meer De klanken van herinnering deden nog vaak te zeer Alleen met wind en met geweten met troost voor eigen ziel moet deze weg gelopen om al die pijn te kunnen gaan vergeten…

Zoals het daar staat Nog steeds trots verheven Hoewel het al vergaat Een heel mensenleven Vluchtige blikken Langslopende mensen Ze laten je stikken Voldoet niet aan hun wensen Eén blik is vasthoudend Langer dan een moment Bijna benauwend Maar de ogen schijnen bekend Een vage herinnering Een blik van jaren voorheen Vol bewondering…

geluiden in de branding het gebulder overstemt in zee verzwolgen dromen de deining breekt ze zacht jouw stem uit het verleden stormen in een traan getemperd is het heden verwoest haar bestaan…

Al mijn tranen van geluk wilde ik ooit met jou delen maar werkelijk alles ging stuk en het kan jou niets schelen En ondanks veel intens verdriet weet je niet wat je hebt aangericht je ziet ze gewoonweg niet al die nachten bij daglicht Hoewel ik nu elke dag pluk en van elke zonsopgang geniet zijn mijn tranen van geluk vervangen door zeeën…

in de stilte van de nacht verliest de moed haar kracht en wordt verdriet geboren snijdend martelend tot het eerste ochtendgloren verjaagt de nevelen van de pijn en hoop vult langzaamaan het zijn…

De stem van mijn hart waait hoog boven de onbewogen straten. Ik zie neer op een kille nacht die de stad doet wankelen onder haar eenzame kracht, de echo van de wind blijft zich onbegrepen herhalen. Hongerig roept mijn stem langs de trillende ramen. De donkere huizen zijn doodop en deuren blijven gesloten voor mijn zacht geklop,…

Als ik eerder had geweten Dat je had bestaan Had het me meer gespeten Dat je was gegaan Als ik het had geweten En je was blijven bestaan Hoe had je dan geheten Wat had je met je leven gedaan Maar je bent er niet En nu zit ik met de pijn Nu zit ik met het verdriet Van wat had kunnen zijn Ik weet niet wat ik mis Zoveel had kunnen zijn…

Wanneer ik ga slapen heeft het licht mijn huis langs de ramen verlaten. Zonder afscheid schuifelen mijn vermoeide voeten naar de lege achterkamer. Ik sta stil en twijfel of ik samen met de duisternis wil verhuizen. Met langzame ogen staar ik in het schemerdonker en hoor enkel verre, vergeten geluiden. Herinneringen overspoelen…

Uitgeput van vechten, moe, maar niet in slaap, doodmoe van het strijden, op, totaal verdoofd, lukt het me niet meer, gedaan, voor altijd, teveel heb ik gestreden, over, ik wíl niet meer...…

Een momentje van je tijd Om te zeggen wat ik denk en wat ik voel Ik weet niet of het wel zin heeft, maar zo begrijp je in ieder geval wat ik bedoel. Ik kreeg van jou geen duidelijk antwoord Had ik ook niet echt verwacht Nu zit ik zonder weerwoord En heb ik zelf allerlei scenario's bedacht. Ja ik weet ik denk teveel Onzeker als ik ben,…

De wind fluisterd hoorbaar je naam De bomen wiegen heen en weer De regendruppels verklaren de liefde op het raam Ik mis je en dat doet zeer Het sneeuwt en buiten is het guur Vroeg donker, sneeuwvlokken tegen me gezicht Mis de passie, mis het innerlijke vuur Cupido`s pijlen zijn verkeerd gericht Vogels fluiten,bijen die zoemen Lammetjes…

wanneer het licht zoekt naar bekende ogen lijkt het in het donker zoveel mooier alles in de nacht is zo vreselijk zacht als je niet alleen bent zie, je lacht tranen vloeien over wangen uiteen op zoek naar het derde been…

De weg naar zee wordt wuivend begeleid door zachtgeel duingras en omarmt mijn levenspad waar ooit zandkorrels diep begraven zinnen aan springend tij toevertrouwden, geven golven nooit geborgen wrakken, de tijdloze rust Golven passeren mijn verlangen en slaan stuk op een granieten muur van onbegrip en waan geen storm noch orkaan kan het harde…

Wanneer ik ga slapen heeft het licht mijn huis langs de ramen verlaten. Zonder afscheid schuifelen mijn vermoeide voeten naar de lege achterkamer. Ik sta stil en twijfel of ik samen met de duisternis wil verhuizen. Met langzame ogen staar ik in het schemerdonker en hoor enkel verre, vergeten geluiden. Herinneringen overspoelen…

Waarom moest mij dit overkomen met zo'n geweldige vent zelfs niet in mijn dromen had ik dit herkend Wie had dit kunnen voorspellen dat het zo zou gaan dat ik in mijn leven dit nog moest doorstaan Hopelijk gaat de zon weer schijnen en is dit verleden tijd voorlopig kan ik het nog niet rijmen ben ik op alles voorbereid…

Druppels, tranen uit de lucht, boven je vandaan Een kale eenzame vlakte lijkt eindeloos door te gaan. Fladderend vliegt een vogel de wijde wereld in Weg uit de donkere wereld, op zoek naar een nieuw begin. Ik knipper met mijn ogen, een traan glijdt over mijn wang Ik kijk uit over de vlakte, zoekend naar een lichtpunt, waar ik naar verlang. Maar…

In verlangen naar gisteren, Naar warme dagen In de stilte van het licht, Door verbonden stralen In zoeken naar troost, Naar bewoonde ogen In het ontdekken van tranen, Door weinig woorden In schuilen in armen, Wil ik dagen wenen In vinden van liefde, Wil ik de pijn vergeten…