Alle inzendingen over natuur

zag de woede van water in stuwende golven opgehitst door de wind zij rolden om het schuim vervloog bedaarden langzaam in vrije loop ik zong in ondertonen mee mijn vlagen begeleiden het jagen van de zee sloegen over in rol hoge tonen refreinden met sissen en slissen de coupletten weer vol het eeuwig lied over woede zonder…

Visje aan het haakje Wees maar niet bang Voor die grote snoek Hij heeft wel honger Maar lust jou niet Visje in het water Waar zwem je naar toe Naar de vrijheid Verlost van het verleden Daar zwem ik heen Visje op het droge Hoe is het jou vergaan Met de richting Waar je heen wilde gaan Oepss…

De dochter van de onbekende rots verdraagt vijftien graden vorst en steekt bij dooi de kop weer op Dit witte sterretje, dit eenzaam godsbewijs door vaders gele klomp elk voorjaar aangewezen ------------------------------------- uit: 'Binnen de wildroosters', 2012.…

De hazelaartjes waren al uitgelopen, aangelokt door zachte Spaanse lucht en door te vroeg getjielp van vogels. Hun lijfjes stolden tot ikoon, want daar blies de 'bise', berenkoud. Lieflijk zijn de zonnestralen bij dit Arctisch geweld; een speer-strakke wind, eenlijnig. De zon stoot schitteringen uit de sneeuw in tinten van de regenboog…

een sneeuwwitte deken doet al het groen verbleken wat een hemels gezicht alles lijkt wel vederlicht het is een pracht tafereel takken bedekt met poederzacht sneeuw ik geniet met volle teugen deze winter zit gegrift in mijn geheugen als een levende ansichtkaart iets wat nooit en te nimmer verjaart.…

De Goden schudden hun bedden op Vlokjes van onschuld dansen met pluisjes van dons Zuiverder wit kan niet bestaan als van een maagd die zich behoedzaam neervleit in de straat Die zichzelf niet meer herkent Stemmen niet ver van stilte Voetstappen die alles verraden Lijdzaam dragen takken hun nieuwe last en buigen diep voor de passanten…

Droog water, koele wol, wit roet, gehakte veren, Wees welkom boven op mijn beste hoed en kleren, Ik zie niet hoe men u met reden haten zou, Die ons van boven brengt de warmte met de kou.…

Tak zo jong en groen, Ontspruitend nieuw leven, Veilig vastgeklemd in de Snavel van een duif Teken van leven Na de vloed waarin Het oude leven Voorgoed verdwenen was…

Het blanke vel met een flard roze oogde ooit puntgaaf. Zinnenstrelend was zijn pose voor de ogen van de oceanograaf. Maar nadat een eerste puist verscheen en steen als camouflage werd ontdekt joeg hij alle schoonheid er doorheen en raakte gehavend en bevlekt. De kokette blik week uit de ogen. Stilliggend dient hij zijn dagen uit en doet…

Op schoenen met lederen zool en zijn iets te zware lijf laveert hij tussen nat en glad, onderwijl de sneeuw, maar meer nog zichzelf, verwensend. Geen oog voor het smetteloos wit dat zich kuis aan hem toont. Doof voor het opgetogen geroep van het kind dat zich verwondert om het geschenk van de nacht. Dromend zo levensecht dat hij de warmte…

Strak en rimpelloos licht nu de vlakte waar golfjes kabbelden weleer zilveren vissen sprongen over oppervlakte rietkraag golfde langs oevers van ’t meer. Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland. De velden met witte deken toegedekt in serene zonnegloed…

De hand die zaaide was zijn vastheid kwijt en plantte hem aan de rand der wereld. Die daad vergeldt hij met zijn stekels maar zijn bloemen schenken de liefde weg die bleef.…

ik geloof niet echt dat het bestaat: een gelukkig mens van vroeg tot laat. Maar wat ik wel durf te beamen is dat veel momenten samen zorgen voor "geluksgevoel" ze zijn er echt, een heleboel. Ik heb ze vaak wanneer ik op het strand de zee, de golven en het zand zie waar ik graag mijn uren slijt om wat te dromen in de tijd en waar ik vecht…

Over de stille, Stille sneeuw, Diep uit de verte, Onder de lage Malv'-witte luchten Nadert het tinklen Tinklen, tinklen, 't Gulzilvrig rinklen Aanzwellend, klankwellend, Uitschuddend, zwierend Een sleep van geluidjes: Schelklikke klankjes, Pretdolle zangkjes, Rap, druk, uitvierend In vreugdvlugge schatering Bellekens-klatering…

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…

Leven van wind, van lucht en ruimte zwerven door velden genieten van natuur. In wouden ontspannen, rusten in het zachte mos zon door de kruinen ruisende bries door lover. Luisteren naar vogels, bewonderen het hert aanschouwen kleine dieren ergens op de stille hei. Gewoon alledaags leven, weten dat je bent. In al deze wonderen liefde…

Ik ken de Randstad van de snelwegen de Randstad van de trein ik ken de ochtendspits de meubelboulevards de overvolle metro de verwaarloosde groenstroken Ik eet 's morgens een ei eet vlees op mijn brood neem wat kaas en een glas melk Al die dingen komen natuurlijk van de supermarkt dan krijg ik ook nog air-miles om ooit ver weg te…

zon prijkt door de bomen en prikkelt zintuigen tot en met gretig kijken we stelen uit de zwarte grond tot zij ontluiken zullen geduldig wachtend totdat paardenbloemen weer beblaasbaar zijn…

Hoe vredig is het sterve in de natuur. Het blad valt af, roest op de stille aarde, vergaat en krijgt in 't vergaan nieuwe waarde: elk wezen weet zijn tijd en beidt zijn uur. En altoos is, tussen de tijd van sterven en het opkomen van een nieuw geslacht, een verbeiding, iets als een stille wacht op de anders zo drukke en volle werven. Dit…

Bij Rainer Maria Rilkes 'Lied vom Meer' Oeroud waaien van meer, zeewind bij nacht Jou ontgaat geen die wacht of zien zal hoe Oeroud waaien van meer, zeewind des nachts Jij zult weerstaan! Oeroud waaien van meer Jou ontgaat wachten niet, noch verwijzen Verstenigd weze van ruimte rijzen Jij zult weerstaan! Aldoor waaien van meer Zo gevoel…

als de stilte van de wind je heeft gegrepen een ongekende vogel uit het beeld verdwijnt als je oren je ogen niet meer volgen wat verborgen zit haar rijkdom openspreidt keer je dan je laarzen draai je dan je rug maak je van je stappen een opgeblazen brug of laat je je verdrinken in de diepte van de lucht in de vluchtigheid van…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

Windstil is het vandaag - De storm is gaan liggen, Het waait zelfs niet een Beetje meer - en toch Beweegt die tak vlak voor me, Hoewel bedekt met sneeuw En kristallen ijs, en zie ik Een vinkje landen Op dit kunststuk dat Door hem hoe licht ook In beweging wordt gezet…

Word wakker, 't zonnetje is al op Word wakker, 't zonnetje is al op, De bloemen kijken uit hun knop. De vlugge leeuwerik zingt al lang, De zwaluw sjilpt haar morgenzang. Word wakker, word wakker, word wakker; Word wakker, word wakker, word wakker. Het duifje strijkt zijn veertjes glad, En trippelt vrolijk over 't pad. De haan kraait voor…

Nu op deze wintermorgen voetstappen krakend sporen achterlaten in de sneeuw blaas ik mijn verdriet als adem weg in de kou waar het door de wind zal worden gevangen om in bevroren takken van bomen te schuilen tot de zon mijn tranen omtovert in kleine parels.…

Vlammend schijnsel vanaf vroege morgen over nevel en dauw ontsprongen in straling en warme gloed bij je weerspiegelende deining over golven zit ik dromend te staren op het duin waar water en licht de einder voedt en in ritme van een eeuwige zang de getijden naar de kusten voeren de stem van het verlangen droom van vele eeuwen een lokkende…

De zon wordt onverbeeldbaar schoon Boven de mist die houdt omhangen Der wereld windestille woon In dit vertederd dagenlang verlangen. Weer blankt de boskamp, een besloten zaal, Een witte kamer die de bruid verwacht, In smetteloze glanzeloze praal Op uit de zwarte nacht. 't Berijpte hout van alle kanten In gaasgeplooide wand verscholen…

In Memoriam Gerrit Hingstman Royaal kijk jij me Aan vanuit de hoogte Koning op vier benen Edel wat betreft statuur En oogopslag - je ziet Goedkeurend toe als ik Je vertel dat ik je mooi Vind - volmaakt in schoonheid Te midden van dit kristallen Landschap waarin alles blinkt Alsof het van zilver is, en dan Beginnen je ogen te…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

Geleidelijk aan is Het water tot Stilstand gekomen En lijken zelfs De luchtzakjes in Zichzelf bevroren - In het stille ijs is Wat ooit leven heette Geworden tot het Kristallen palet Van een levende dood…