Kalme kracht
Aan de horizon drijven wolken voorbij, die naadloos aansluiten bij mijn dromerige toestand.
Ik ben geboeid door haar constante verandering en daarmee tijdloze hemel.
Met al haar zonsopkomsten en haar gouden zonsondergangen, dat zich aan mij als een schilderij openbaart.
Ze wekt het kalme en het onontkoombare in mij, zonder dat het mij benauwt.
Aan de hemel meeuwen, zwevend op de thermiek, hun geluid snijdt door mijn ziel.
Vogels zingen, maar meeuwen krijsen. Alsof hun lied een toestand van eenzaamheid is.
Zee en verlatenheid, ze horen bij elkaar.
Het lijkt een beeld van een apocalyptische toestand, maar vreemd genoeg kalmeert het me.
De zee en het besef van nietigheid.
De golven die in een eindeloos ritme op het strand slaan.
Brengen mij tot rust, turend naar een verte die niet te zien is.
Vanuit een wereld met z’n dagelijkse beslommeringen wordt ik losgeweekt.
Een deelgenoot van een wereld die volkomen in harmonie is met zichzelf.
Het getij als een grote klok, die zonder hapering in haar cadans voortgaat.
Zich van niemand en niets, iets aantrekkend
Haar zekerheid, wekt de kalme kracht in mij op.
Geplaatst in de categorie: natuur