Alle inzendingen over eenzaamheid

Eenzaamheid is stiekem huilen terwijl een ander om je lacht eenzaam zijn is willen schuilen daar waar geen mens een mens veracht eenzaam als je wat wilt delen waar niemand ook maar iets om geeft eenzaam als je jezelf wilt geven terwijl ook alles in je beeft Eenzaamheid is je uit te strekken naar een hand die nooit verschijnt eenzaam voelt…

Omringd door planten organismen zonder dimensie meebuigend met de wind vorm ik het onkruid dat uitreikt naar de grenzen van onze tuin zoekend naar vragen en antwoorden en naar wie ik ben…

Zomaar een verweerde oude man, zittend op een bankje in het Vondelpark met trillende handen genietend van een klein bakje kersenkwark. De doffe ogen tranen als hij zijn lippen dept. Eenzaamheid en verdriet, blijkbaar zijn dagelijks recept. Hij staart naar de wolken en ik krijg meelij met de man als ik hem zacht hoor zeggen, “Schat, hier hield…

als zwarte sneeuw uit een witte hemel zo vallen ook jou woorden onvergeeflijk in een diepe plas van onzekerheid gekerfd in mijn ziel voor altijd…

alleen alleen alleen alleen Links rechts alles valt mijn keel verstopt ik slik en krijg die prop niet weg ik voel me echt alleen tranen dringen alles wordt klein en krap en donker alleen de angst komt snel raast door mijn hoofd raast door mijn lichaam heen alleen alleen alleen jij komt weer terug maar bent nu…

ik ving je met de lucht die vleugels draagt ik heb je vlucht heel eventjes vertraagd je wilde niet meer landen er was geen nest voorhanden waarin je met begrip zou kunnen wonen je koos dromen ver voorbij de horizon de ijlte waar het leven ooit begon je zult komen en weer vliegen vrijheid mag je niet aan mij verliezen…

een vale zon in lucht waaruit het leven is gevlucht gebruikt door lijven die vergeten te bewegen een dag die krom trekt door gebrek aan perspectief verveling is de dief die uren heeft gestolen de trage stroom van dingen die gebeuren het drijven op gewoonteruis slaan van klokken en van deuren de avond ademt nog geen duisternis omdat…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

Zo bleek al haar haren zo bleek is haar huid Haar ogen lijken donker van haat en nijd Haar lippen dicht op elkaar geperst zodat ze niks kan zeggen Haar stem lijkt net een stel oude remmen Mensen kijken langs haar heen Alsof ze niet bestaat Zeggen geen woord maar af en toe fluisteren ze haar naam Mensen vinden haar raar en denken…

De tijden in jouw duister waar enkel woord gefluister de koude stilte trillen laat tot tranen kralen op ’t gelaat waar heimwee van ’t gemoed de klank soms galmen doet Tussen sterren in de leegte, Zinnen van begeerte ziet zingen steeds hun eigen lied ze klagen soms die woorden zo eenzaam in jouw noorden waar het ijs nooit smelt en de…

Stilletjes lig ik onder de dekens Ik peins, pieker en slaak een zucht Verstopt onder de lakens is het veilig Maar ik weet dat ik vlucht Voor de donkere nacht daarbuiten En wat daar op mij wacht Om mij op een onbewaakt moment Mee te sleuren in de nacht Ik draai van zij naar zij Krijg het erg benauwd Mijn huid vertoont rode vlekken En mijn…

ik ben bang bang voor wat komen gaat bang dat dit kleine meisje er straks weer alleen voor staat bang om te praten bang om straks weer alleen te worden gelaten…

je stoel is leeg gisteren ligt in kruimels op tafel bloemen liegen lente bloeien uit voorbij je kraakt in de vloer zucht bij het sluiten van gordijnen laat jezelf verdwijnen als ik je nodig heb je leest vragen in mijn ogen ziet het onvermogen om met jou te leven ik kan je niet meer geven je hebt vandaag mijn beeld gebroken…

Je wordt verlaten, helemaal alleen gelaten. niemand die van je houdt, van binnen zo ijskoud. Niemand die met je lacht, iets dat de pijn verzacht. Geen toekomst in zicht, die jouw pad verlicht. Toch geef je de moed niet op, dus jij zegt hardop: "ik kan best alleen, jullie zijn overbodig, ik heb jullie echt niet meer nodig".…

in je ogen zie ik spel je voeten dansen en bewegen snel als jij de bal krijgt toegespeeld je ziet de kring gezichten geniet de macht het is jouw keuze wie er dadelijk verder mag in gedachten weeg je af geeft de bal aan haar van wie je nog iets kan verwachten zij is nu je vriendin zij staat al midden in de kring gezichten…

Jij hebt alles wat je wilde gekregen, en je bent omringd door mensen, ook nergens bij achtergebleven, en vervuld zijn al je wensen! Ik ben niet rijk, en wensen heb ik nog in overvloed, ja als ik mezelf in de spiegel bekijk, dan zakt mijn allerlaatste beetje moed. Maar mijn hart zit vol tot aan de rand, ik weet wat liefde is, en bekijk…

We zijn elkaar op een vreemde manier tegegekomen, En sindien blijf ik van je dagdromen. Ik kan niet slapen, haast niets eten, Je spookt door m'n hoofd, ik kan je niet vergeten. Ik wil bij je zijn, wil met je praten, Alles zeggen wat we vorige keer vergaten. Zou willen dat je hier om de hoek woonde, Zodat ik gewoon even langs kon komen. Maar…

ik ben je achterna gegaan je schouders iets gebogen pas op de hoek heb ik je ingehaald ontmoette toen je ogen ik zag je leven in een flits voordat de tranen kwamen ik raakte je heel even aan vroeg je met me mee te gaan er was geen schaduw meer het zwarte was verdwenen de drooom die je gegeven had was in je blik verschenen…

Beadem mij met je ziel Zo ik weer leven uit blaas Dat bloemen doen bloeien Waar honing uit zal groeien Het zoete van de dag Zal smaken naar maanden van gelach Laat me dromen in je hoofd Zo ik kan ontkomen Aan een eenzaam hart…

een stukje van mij is achtergebleven bij ons afscheid diep geworteld in jou een deel van mijn leven is meegegaan met jou ik voel het elke dag de leegte alleen zonder jou mijn hart doet pijn een deel van mij is bij je ik mis je zo…

Ik schreeuw je naam, mijn liefde De woorden komen dichterbij Tot ik de letters tellen kan Het maakt me bang, bang Terwijl de tranen over mijn wangen lopen Steek ik mijn handen uit Probeer ik de oprukkende taal terug te dringen Ik huil wateren van verdriet Stille meren, wanhopige spiegels Ik fluister je naam, mijn warmte Beelden die mij…

Als je er komt, dan zit ze in haar hoekje van de gang, afdeling vier. Nee, ze zit niet met een boekje: Dan had ze nog wat leesplezier. De dagen duren lang; Ze slaapt, ze drinkt, ze eet en zit te turen in die gang. Bijna zeker en gewis kun je (gelukkig) zeggen: Oma weet niet waar ze is. Maar, niet altijd ben je daar zo zeker van, want als…

Als de maan haar hoogste punt bereikt valt weerschijn in twee felle ogen worden blikken omhoog gezogen naar de hemel waar zij lichtend prijkt Zoals zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend passie stemt zo is zij ook in 't minst geremd zelfs als zijn schreien eens misplaatst Gevangen in de manestralen roerloos…

In het tijdloze moment zal ik vinden wat het geluk mij niet verbergt als het licht zwijgt en mijn dierbare stilte mijn woorden weer verwacht…

Ik wil de zon niet meer zien schijnen, laat het donker zijn, guur en koud laat mij voorgoed in het niets verdwijnen of sterven in een donker woud. Ik wil de vogels niet zien vliegen niet luisteren naar hun ochtendzang ik wil de mensen niet bedriegen met vrolijkheid want ik ben bang De eenzaamheid komt aangedreven zo'n mooie zonnedag doet…

Mijn ogen volgen de zwermen vogels vliedend voor de nacht Ook ik zoek iets warms en zacht om me tegen vroeger te beschermen De schemer die zich meester maakt over lage landen en gekerfde geest roept angst op en versterkt de vrees voor wat me tot nu toe heeft gemaakt Dus schuil ik schuchter tot de morgen en zoek naar jou die ik nog niet…

mijn lichaam het is opeens zo stil alsof ik niks meer wil eenzaamheid weg? niet alleen meer is het pech? niet rustig teruggetrokken in een donker hoekje maar ook niet vrolijk of blij geen liefde en geen pijn?…

Leven doen ze niet meer Niet meer zoals vroeger Verdwaasd lopen ze door de gangen In hun eigen geest gevangen Ze zijn altijd aan het zoeken En ik hoor iemand roepen Waar is mijn fietsje gebleven Dat ik van mijn moeder heb gekregen Ik loop maar door en zeg maar niets Want ik weet niets van een fiets Ook kan ik niet zeggen Ik zal hem…

Vragend in het naakte licht fluister ik naar haar vreemde gezicht wat de tijd niet antwoordt en breekbare woorden machteloos herhalen met een stem die bang de tijd vraagt wat achterblijft als de stilte weer terugkeert waar onze liefde slecht een eenzame echo is…

Steeds maar weer lopende in cirkels, in dat doolhof waar geen eind aan komt en waar het begin van zoek is; verdwaald in het doolhof van eenzaamheid. Koortsachtig zoekende naar een uitweg, een zij-route of rustplaats ... maar niets van dit blijkt te bestaan daar, daar waar ik ben, helemaal alleen. Roepende om hulp heel zacht, in mijn…