Alle inzendingen over actualiteit

de kleine lieve zachte dekentjes in donskleur al warmend zij hebben onze coronadagen met hun intiemheid gekoesterd juist daar waar tocht het heeft gewonnen van isolatiedwang waait kou de bloemen al vriezend van het behang het wit van winters helderheid met franjes dagelijks leven siert het landschap met zijn gekleurde aanwezigheid…

Bedankt voor je glimlach, Bedankt dat jij er was. Die kleine aanraking op mijn schouder, Die spontane, blije lach. Even vergat ik zorgen, Voelde ik verbondenheid, Kon mijn hart weer helen, Kreeg mijn hoofd weer ademtijd. Dus gewoon bedankt Omdat jij simpelweg jij bent Om bij jou me goed te kunnen voelen En dat je mij ok vindt zoals je…

Herfst in Hamburg kille stenen en koude gezichten in een warre wilde wind zwarte snelle jassen bruisende bladeren vliegend op de vlucht striemend snijdt gure regen & goude golven dansen met stille, zilte mist…

er werden kleurige noten gekraakt op een pittig rap ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide ruimte gaf aan een verschroeiend dwaze fan gekte uit de tijd dat deze alles opving van de peuter en kleuter affiniteit tot de opkomende generatie zichzelf en hun schaduwen in de spiegel konden feliciteren met wat er zoal…

daar waar de ster verschoot de hemel even open flitste was de ziel op weg naar een mensenkind in geboortenood de bezieling van het babylijf uit de wereld van prematuren zal altijd even duren waarbij het leven op weg gaat uit mystieke verbintenissen naar het delen van wereld en maatschappij ieder op eigen magische wijze…

Gisteren  Ging jij aan mij voorbij Morgen Kom jij alleen voor mij…

Als bij een bloedstollende winnend voetbaldoelpunt gingen wij onderuit gezeten TV-kijkend uit onze plaat ons gejuich oversteeg het geluid van een voetbalstadion tranen van verbijstering en vreugde hinderde ons zicht maar ons gevoel, ons geluk sprak boekdelen wij zijn gek op de Belgen en op buurland België de Nederlandse Televisiering ging…

De vader loopt met het kind in zijn armen. Gewikkeld in een deken. “Mag ik even kijken,” zegt de verslaggeefster van mensen in nood. En ze slaat de deken opzij. Hij zegt alleen maar: “Hij is dood.” Waar gaat hij heen met het kind. Brengt hij het naar zijn moeder, of naar het graf zoals zovelen? Hoe draag je een verdriet zo groot. Gewikkeld…

Ik heb me aangemeld voor Rottumerplaat Het aanmelden zelf is al een feest Of ik mee mag, dat ga ik nog horen Maar de uitnodiging is al een bekoring Als ik niet slapen kan, denk ik aan die plaat Of laat met gesloten ogen m'n oog vallen op 'Oog' Dan volgt een diepe rust verlangend naar die kust Die wordt gekust als ik het eiland mag…

verward merkt ze op dat vanzelfsprekend als zand glipt door haar vingers de wangen van het kind voelen stoppelig als een puberkind rebellerend in geleende tijd hoe zet ze de voeten van het boze ontreddende elke dag weer in gelijke pas ze is een moederspin maar haar web verliest kracht…

de jeugd grijpt met speelse kleurrijke vingers de macht enige selectie is hen door geweten nooit bijgebracht waar vroeger normen en waarden hun lessen gaven worden zij nu gemanipuleerd door drijfveren van uiterst fanatieke en tirannieke volgers losgelaten en later losgeslagen omdat er geen remmingen meer zijn alles…

het was een bedeesd klein mensje met een grote rugzak in de vorm van een strakke vlakke vulkaan witte rook uit zwarte as geblust door duizend vergote tranen uit haar brandende jeugdverhalen vroeger rookten en smeulden zij omdat ze niet de woorden had om een verhaal te maken het schermpje vroeg en antwoordde zonder haar…

Zij droeg een jurk van prachtig goud lamé, Je zou haar ‘wachtverzachter’ kunnen noemen. Zij had ook wel wat weg van Karin Bloemen, Nee, sterker nog, zij was er een in spe. Al springt het licht daarginds van rood naar groen, In Almelo is echt wel meer te doen.…

we hebben de bomen geschud geslagen en geaaid de olijven gebeden om te vallen op de zeilen beneden in dit omgekeerde land waar zon de mensen brandt zijn woestijnen verdronken in een zee van zeldzaam hemels water nooit zullen de olijven het beloofde land verlaten want ook zij gaan praten hun doelen…

Ervaring loopt vernieuwen voor de voeten…

de dagen worden zachter maar lijken in hun kleuren feller te spreken om een eigen persoonlijkheid op toon te brengen na millennia de zon te doen opgaan zonder gezicht en herkenning en alleen in licht en warmte de communicatie te verzorgen ook de maanden veranderen hun profiel om in een geëngageerde baan met de aarde…

de dagen worden zachter maar lijken in hun kleuren feller te spreken om een eigen persoonlijkheid op toon te brengen na millennia de zon te doen opgaan zonder gezicht en herkenning en alleen in licht en warmte de communicatie te verzorgen ook de maanden veranderen hun profiel om in een geëngageerde baan met de aarde te komen…

Dick schoof het gordijn wat opzij Keek naar buiten en zag de geraamten Vertwijfelde oude platanen Gedaanten bladloos op een rij Doorschenen in rossige gloed Met vóór zich gedoe en gedaver De vuist met de vinger van klaver Vergalde zijn ochtendgemoed De marathonman met de hamer Zag niets dan de paarsloze leegte Geen bijval of steun in zijn…

nog drempel ik hoewel de vrees in al die jaren lijkt te verdwijnen in wat ik achterlaat handen en vingers tasten zonder enige grip op het nieuwe en nog ongeeigende in vorm en kleur nog misplaatst maar in bezieling wint harmonie en komen schoonheid en talent naar voren met snelle upgrades in de hun toegemeten dimenties worden…

In 't uitgestrekte zand van ulicoten een mijl gaans noordwaarts van de reutsche loop voorbij de oude strump en hazeldonk ligt moederziel een godverlaten oord ontsnapt aan pups enzo en bremer pampa loopt tussen snuffelland en dodendraad een autochtoon van rafels zondereigen verspreide huizen boven ulvenhout een zonderling van…

het leven is te klein om alle grootsheid van liefde en vriendschap te kunnen omvatten alleen op speciale dagen is er door samen delen een intenser en steeds warmer genieten als ieder met hart en ziel zijn wensen schrijft en daarbij vaak de bonus van even live nog meekrijgt bedankt lieve vrienden en zielsgenoten in…

Het volk maakt zich zorgen geen vijand is voor het oog van de leiders verborgen maar de mens in nood wachtend op bevrijding van de dood blijft onvindbaar zelfs na een jaar…

ik zag ze gaan schimmen in strakke oplichtende kleuren voor ontmoeten geen plaats alleen de pluizen met wollige gebaren klampten aan dan stlde de beweging kleuren werden minder fel in een zacht maar warm verleden herkende je nog namen van schermgrootheden de meesten zijn vergeten zij konden niet alleen van applaus…

uit de groep sociaal vaardig is de nul weg en zijn vriend bleek aardig samen liepen zij de route van het scherm af op school ging het scherm op zwart en in de tas hij en zijn vriend samen in de klas schermpje is bijzaak doet niet meer mee samen kunnen zij de weg wel dromen naar gezelligheid met z’n twee ze hadden van die bekkies…

'T Was zeker geen norm in 1974 slagen in een DAF voor je rijbewijs Daarna verplicht 1 jaar automaat 't was truttig en ik ervoer schaamte 2024 : de automaat de schaamte voorbij 'WEG VRIJ VOOR DE AUTOMAAT' Kopt het AD van 9 oktober 2024 en het grootste voordeel is In de file rijden! of dat nu 'n vooruitgang is? Nou laten we zeggen…

Dánk u voor dit verlate spoedbericht het kwam zojuist te elfder ure aan Iets over oorlog, onmacht filistijnen iets over Netanyahu en de zijnen iets over wij en zij en Palestijnen maar wie moeten wij onder "Wij" verstaan? De groep die vrede preekt maar nooit eens sticht de zwam die splijt en het geheel ontwricht de wereld die…

ik heb de raad van het orkest totaal in de wind geslagen ging als een tornado door de gelederen waarbij menig valse toon klonk er is niets aan de strijkstokken blijven hangen muziek komt van binnen uit geld is een open doekje de aalmoes en toegift van de armen maar waarom is het hele orkest in rep en roer zij kennen…

7 oktober 2024 de dag dat ik wist dat ie zou komen 1 jaar verschrikkingen door de mens, de mensheid Het is niet de wereld, de aarde maar de mensheid is verrot zoals ook al de appel in het paradijs welke meer kennis had van kwaad dan van goed En we gaan niet de schuld geven aan Eva want uiteindelijk in mijn perceptie kan de vrouw,…

de steen op het centrale plein oogde donker door het patina van vele handen die hem in de loop der jaren geraakt hadden sommige beweerden dat de steen energie bevatte en die doorgaf in een herinnering aan de volgende keer in weten en de steen nooit vergeten na het raken traden de mensen terug in conclaaf met vrienden en familie…

blinkende ogen oren gespannen in een kamer vol jeugdige lading op moment van ontploffen eindelijk weer een nieuwe trap in aparte kleur andere muziek en verfrissend jonge mensen van hetzelfde niveau wij zo heten zij voortaan want wij heeft zijn eigen toegangen zij kennen en waarderen elkaar geven nieuwtjes door alleen van wij…